องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1221

แต่ว่าทันใดนั้นเขาก็ตั้งสติ ในระหว่างทางเดินกลับไปจู่ๆเขาก็ยืนนิ่งแล้วหันกลับไปพูดอย่างจริงจังว่า

“ไม่ว่าอย่างไร และไม่ว่าเจ้าจะเชื่อรึไม่ ในอนาคตเหยียนคังจะต้องตอบแทนอย่างแน่นอน”

ผู้คุ้มกันไม่ได้สนใจอะไร แต่เมื่อผ่านเรื่องนี้มาความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดีขึ้นบ้างแล้ว

หลี่เหยียนคงเองก็ได้ถามชื่อของอีกฝ่าย อีกฝ่ายมีนามว่าอันต๋า เพราะหน้าที่ของชนเผ่าจึงถูกส่งไปให้กับขุนนางเพื่อเป็นทหาร สุดท้ายก็ถูกขุนนางส่งไปยังนายท่าน และถูกส่งมาที่นี่ต่อ

การถูกส่งต่อทีละขั้นนั้นคือชีวิตที่เหล่าชาวเมืองธรรมดาในทุ่งหญ้าต้องพบเจออยู่แล้ว พวกเขาเป็นเสมือนสินค้าชิ้นหนึ่ง ไม่มีใครสนใจความคิดของพวกเขา

เมื่อกลับมายังเต็นท์แล้วหลี่เหยียนคังก็นอนลงบนที่นอน ใบหน้าเคร่งเครียด และคิดในใจว่าในอนาคตชาวตาดจะโจมตีอาณาจักรฉินอย่างไร และขณะเดียวกันเขาก็ครุ่นคิดว่าตนเองควรจะทำอย่างไรเพื่อให้ข่านยอมรับคำแนะนำของเขากันนะ

และในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดก็มีคนมาเคาะประตู หลี่เหยียนคังลุกขึ้นไปเปิดประตูแล้วก็พบว่าเป็นผู้คุ้มกันที่มีนามว่าอันต๋านั่นเอง

ในมือของอันต๋าถือเหล้านมม้าและขาแกะย่างร้อนๆข้างหนึ่งอยู่

เมื่อเห็นสีหน้าที่ประหลาดใจของหลี่เหยียนคังแล้วอันต๋าเก้อเขินอยู่บ้าง เขาอธิบายอย่างไม่เป็นตนเองว่า

“ข้าเห็นว่าเจ้าตัวคนเดียวน่าสงสาร วันนี้เป็นเทศกาลส่งท้ายปีเก่าของพวกคนที่ราบกลางอย่างพวกเจ้าไม่ใช่รึ? ข้ากลัวว่าเจ้าจะทำใจไม่ได้และทำเรื่องอะไรขึ้นมา ถึงตอนนั้นก็จะทำข้าซวยไปด้วย ก็เลยมาดูเจ้า”

หลี่เหยียนคังได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมา จู่ๆเขาก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา เขาเดินหลบแล้วพูดว่า

“รีบเข้ามาสิ”

เมื่อครึ่งวันก่อนทั้งสองยังไม่ถูกกันอยู่ แต่ครึ่งวันหลังบรรยากาศก็ดีขึ้น และเมื่อได้ดันแก้วแลกจอกกันในตอนนี้แล้วว ทั้งสองก็สนิทสนมกันขึ้นมา พวกเขาทานเนื้อขาแกะย่างไปด้วยและพูดคุยไปด้วย อันต๋าได้พูดถึงเรื่องน่าสนใจของเขา หลี่เหยียนคังเองก็ฟังอย่างเพลิดเพลิน และแล้วเหล้าสองไหและเนื้อแกะก็หมด

เมื่อตกกลางคืน พระจันทร์ทรงกลด ทั้งสองนั่งพูดคุยกันอยู่ในเต็นท์

อันต๋าที่มึนเมาแล้วมองหลี่เหยียนคังแล้วเบ้ปากพูดว่า “เจ้าเนี่ยนะดื้อรั้นเกินไป เหมือนม้าดุร้ายที่ยังไม่ได้รับการฝึก เจ้าอยากจะให้ข่านฟังสิ่งที่เจ้าพูด ก็ต้องก้มหัวให้สิ”

หลี่เหยียนคังอึ้งไป เขาสร่างเมาไปเยอะและรีบถามขึ้นว่า

“พี่อันต๋าช่วยชี้แนะด้วยเถิด”

“ชี้แนะรึ? ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก ก็แค่ทุกที่บนทุ่งหญ้า ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของข่าน ข่านก็คือฮ่องเต้ที่อยู่จุดสูงสุด หากเจ้าไปพบข่านด้วยความคิดเช่นนี้ ข่านจะต้องพบเจ้าแน่นอน......อึก......”

อันต๋าพูดแล้วก็สะอึก จากนั้นก็นอนลงบนเก้าอี้แล้วพูดด้วยสติเลือนรางว่า

“ที่ทุ่งหญ้า......ของเรา ความสามารถ ตำแหน่ง......และเส้นสายต่างหากที่จะเป็นพื้นฐาน......หากเจ้าได้รับความเคารพจากเหล่าขุนนาง......หรือผู้นำ ต่อให้เป็นข่านก็จะเคารพในสิ่งที่เจ้าพูด......”

หลี่เหยียนคังราวกับคว้าอะไรไว้ได้ จู่ๆเขาก็ยืนขึ้นแล้วสร่างเมาขึ้นมาก

“จริงด้วย เหตุใดข้าจึงมองหลักเหตุผลที่ง่ายดายเช่นนี้ไม่ออกกันนะ?”