องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1222

โชคดีที่ตอนนี้ฉินอวี่โตมากแล้ว เขากระแอมเบาๆแล้วถือจอกไปนั่งหัวโต๊ะ และเริ่มดำเนินงานเลี้ยงต่อไป

“ทุกท่าน น้องสิบสี่คออ่อนนักจึงต้องขอตัวก่อน เรามากินดื่มกันต่อเถิด ปีใหม่ทั้งที พวกเจ้ายังต้องอยู่ต่างถิ่นเพื่ออาณาจักรฉิน ข้าขอดื่มเพื่อแสดงความให้เกียรติต่อพวกเจ้าทุกท่านแทนชาวเมือง!”

ว่าแล้วฉิวอวี่ก็ดื่มจนหมด ทำให้ทุกคนตั้งสติกลับมาได้ ทุกคนต่างตกตะลึงอย่างยิ่ง

......

ขณะที่ด้านนี้กำลังเฉลิมฉลองวันส่งท้ายปีเก่า ในพระราชสำนักอาณาจักรพัลแฮกลับเป็นบรรยากาศที่ตึงเครียดอย่างมาก

ภายในตำหนัก ทั่วป๋าเยี่ยนนั่งอยู่บนบัลลังก์อย่างยโสโอหัง เขามองฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮที่อยู่เบื้องหน้าเขาด้วยท่าทีเกรงกลัวแล้วก็พูดอย่างเย็นชาว่า

“เจ้าพูดว่าจะไตร่ตรอง นี่ไตร่ตรองมากี่วันแล้ว เจ้าคิดว่าข้าใจเย็นมากงั้นรึ?”

ฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮกำหมัดแน่น แต่กลับไม่แสดงสีหน้าออกมาเลยแม้แต่น้อย เขายิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า

“โปรดให้เวลาข้าอีกหน่อยเถิด ให้ข้าได้หารือกับเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาก่อน”

ทั่วป๋าเยี่ยนทำเสียงเย็นชาแล้วพูดว่า “ข้าจะบอกเจ้าให้นะว่าเจ้าจะต้องตัดสินใจภายในวันนี้ ไม่เช่นนั้นข้าจะเขียนจดหมายไปส่งไปยังชาวตาดทันที ถึงตอนนั้นคนที่จะบีบเจ้าก็จะเป็นทหารม้าเหล็กของชาวตาดแล้ว!”

ฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮสั่นไปทั้งตัว เขากัดฟันแต่กลับไม่กล้าตอบโต้ อาณาจักรพัลแฮของเขาเป็นเพียงอาณาจักรเล็กๆ จะรับมือกับทหารม้าเหล็กของชาวตาดได้อย่างไร?

สิ่งที่เขากังวลที่สุดในตอนนี้คือทั่วป๋าเยี่ยนส่งข่าวออกไปจริงๆ ถึงตอนนั้นไม่เพียงแค่เขาที่จะเอาชีวิตไม่รอดเท่านั้น คนอาณาจักรพัลแฮเองก็ต้องประสบความโชคร้ายไปด้วย

ทันใดนั้นองค์ชายอาณาจักรพัลแฮที่อยู่ข้างๆมาตลอดก็อดไม่ได้ที่จะพูดแทรกขึ้นว่า

“ดูพวกเจ้าสิ เรื่องใหญ่มากเพียงนี้ เอาแต่บีบให้พวกข้าตัดสินใจ พวกเจ้าเป็นโจรรึไง? อีกอย่างพวกเจ้าอยากให้พวกข้ายอมจำนน แล้วไหนเล่าความจริงใจของพวกเจ้า? ไม่มีผลประโยชน์เลยแม้แต่น้อย!”

“เพียะ!” ทั่วป๋าเยี่ยนหันตัวมาแล้วยื่นมือไปตบหน้าอย่างแรง

เขายิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “เจ้าคิดว่าตนเองคือใครกัน? บังอาจสงสัยในตัวข้ารึ?”

เขาตบจนทำเอาองค์ชายอาณาจักรพัลแฮงุนงงไปหมด ตั้งแต่จำความได้เขาก็ถูกประคบประหงมจนโต ไม่เคยถูกเหยียดหยามเช่นนี้มาก่อนเลย

ทั่วป๋าเยี่ยนพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่พอใจอย่างนั้นรึ? ข้าบอกให้นะว่าความแข็งแกร่งต่างหากที่เป็นราชา ชาวทุ่งหญ้าอย่างเราเลื่อมใสต่อความแข็งแกร่ง หากจะว่ากันตามตรงชาวตาดอย่างพวกข้าไม่เห็นอาณาจักรเล็กๆอย่างพวกเจ้าในสายตาเลย ไม่เข้าใจจริงๆว่าเหตุใดท่านลุงจึงคิดจะพิชิตพวกเจ้า”

“พวกเจ้าได้เปรียบอย่างมหาศาลไม่เข้าใจงั้นรึ? แทนที่จะซาบซึ้งใจ บังอาจคิดหาผลประโยชน์ ข้าไว้หน้าเจ้าพวกคนชั้นต่ำอย่างพวกเจ้ามากเกินไปสินะ?”

“เจ้าว่าใครชั้นต่ำกัน!”

องค์ชายอาณาจักรพัลแฮโกรธเกรี้ยวอย่างมาก เขาตะโกนต่อทั่วป๋าเยี่ยนว่า