องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1228

แต่หลี่เหยียนคังกลับไม่กระวนกระวายเลย เขาจ้องมองทั่วป๋าหงเลี่ยแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“อาณาจักรพัลแฮปฏิเสธเราเช่นนี้ ที่พวกเขามั่นใจเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าได้เข้าร่วมกับอาณาจักรฉินแล้ว ดังนั้นหากเราเปิดสงครามกับอาณาจักรพัลแฮในสถานการณ์เช่นนี้ จะต้องเผชิญกับสงครามอาณาจักรฉินด้วยเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ!”

“บังอาจ เจ้ามีสิทธิ์พูดอะไรที่นี่ด้วยรึ?”

“ใช่ บอกไว้แล้วนี่ว่าต่อให้เป็นอาณาจักรฉินก็เท่านั้น ก็แค่พวกอ่อนแอเท่านั้น คิดว่ามีกำลังอะไรมากนักรึ?”

หลี่เหยียนคังขมวดคิ้วแล้วด่าทอในใจว่าพวกเขาโง่เขลา

แต่เขาไม่กล้าด่าออกมาตรงๆ ไม่เช่นนั้นจะทำให้ทุกคนโกรธเอาได้ จึงทำได้เพียงอธิบายอย่างใจเย็นว่า

“อาณาจักรฉินไม่ได้ธรรมดาอย่างที่พวกเจ้า การจะจัดการกับอาณาจักรฉินจะต้องวางแผน บุ่มบ่ามมิได้”

เขาคิดว่าพวกคนนี้จะเข้าใจคำเตือนของเขา แต่ทั่วป๋าเยี่ยนกลับหัวเราะเสียงดัง

“ฮ่าๆ! พวกข้าชาวทุ่งหญ้าสูงใหญ่และเชี่ยวชาญการต่อสู้ ไม่เกรงกลัวสิ่งใด ต้องระมัดระวังด้วยรึ?”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วสีหน้าของทั่วป๋าเยี่ยนก็ค่อยๆเย็นชาขึ้นมา เขาพูดว่า

“แต่ว่าเจ้า นี่คือการหารือกันของขุนนาง ใช่ว่าคนชั้นต่ำอย่างเจ้าจะเข้ามาพูดแทรกได้ ทหาร นำเขาออกไป!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ทหารที่อยู่ข้างๆรีบเดินมาแล้วจะหามตัวหลี่เหยียนคังไป

สายตาของหลี่เหยียนคังค่อยๆเย็นชา สุดท้ายก็มองไปยังทั่วป๋าหงเลี่ยที่เป็นความหวังสุดท้าย แต่น่าผิดหวัง ที่บัดนี้ทั่วป๋าหงเลี่ยกลับไม่พูดอะไรเลย

หลี่เหยียนคังถอนหายใจอย่างขมขื่น จากนั้นก็ยืดอกแล้วถามว่า

“ไม่มีใครคิดว่าสิ่งที่ข้ากล่าวมีเหตุผลบ้างเลยงั้นรึ?”

เดิมทีทั่วป๋าเยี่ยนยังคิดจะประชดประชัน แต่ทันใดนั้นก็เกิดสถานการณ์ที่ทำเอาเขาประหลาดใจ จู่ๆก็มีผู้นำสองคนและขุนนางราวสี่ห้าคนยืนขึ้น แล้วพูดกับทั่วป๋าหงเลี่ยว่า

“ข่านพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมคิดว่าสิ่งที่เขากล่าวมามีเหตุผลอยู่บ้างพ่ะย่ะค่ะ”

ภาพนี้ทำเอาทั่วป๋าหงเลี่ยอึ้งไป เขาไม่คิดเลยว่าจะมีผู้นำสองคนและขุนนางหลายคนให้การสนับสนุนหลี่เหยียนคัง! เหล่าผู้นำคนอื่นๆเองก็งุนงง และพากันถามคนเหล่านั้นขึ้นมาว่า