องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1229

“หากคนที่ราบกลางแข็งแกร่งมากเพียงนั้นจริงๆ พันปีมานี้ยังต้องใช้วิธีการสมรสเพื่อสันติภาพมาประจบสอพลอพวกข้ารึ?”

คำพูดของทั่วป๋าเยี่ยนได้จุดประกายทุกคนขึ้นมา พริบตาเดียวเหล่าผู้นำต่างก็เห็นด้วย

“นั่นสิ! หากพวกคนทราบกลางอย่างพวกเจ้าแข็งแกร่งมากเพียงนั้น แล้วจะถูกพวกข้ารังแกได้ยาวนานเพียงนี้รึ?”

“ข้าว่าเจ้าก็ดีแต่พูด เอาความน่าเกรงขามของผู้อื่นมาลดค่าตนเอง ข้าถึงขั้นสงสัยว่าเจ้าคือไส้ศึกที่คนที่ราบกลางส่งมาให้สร้างปัญหาแผนการใหญ่ของชาวตาด!”

ทันใดนั้นทุกคนก็ต่างพูดความเห็นของตนเอง ไม่มีใครเชื่อแผนของหลี่เหยียนคังเลย

ในเต็นท์โหวกเหวกอย่างยิ่ง ทั่วป๋าหงเลี่ยขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “หุบปากให้หมด!”

เมื่อทั่วป๋าหงเลี่ยเอ่ยขึ้นทุกคนก็เงียบสงบลง

เขามองไปรอบๆแล้วขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า “ไม่ว่าอย่างไร อาณาจักรพัลแฮบังอาจมาหยามพวกเราเช่นนี้ เราต้องล้างแค้นเรื่องนี้ก่อน”

เมื่อเขาพูดเช่นนั้นแล้ว เหล่าขุนนางและผู้นำส่วนใหญ่ก็เผยสีหน้าโล่งใจขึ้นมาบ้าง

ทั่วป๋าหงเลี่ยมองไปยังหลี่เหยียนคังที่เหมือนอยากจะพูดอะไร รวมถึงเหล่าขุนนางและผู้นำที่ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงไปเข้าข้างหลี่เหหยียนคัง เขาพูดขึ้นอีกว่า

“แต่ว่า สิ่งที่ท่านหลี่ได้กล่าวมาก็มีเหตุผล สำหรับอาณาจักรฉิน เราจำเป็นต้องป้องกันเอาไว้”

คราวนี้ทุกคนก็สับสนขึ้นมา

มีผู้นำอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “ข่านอย่าได้อ้อมค้อมอีกเลย โปรดบัญชาว่าจะเปิดสงครามรึไม่เถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ทั่วป๋าหงเลี่ยเองก็ลำบากใจ เขาอยากจะทำสงครามอย่างยิ่ง แต่หลี่เหยียนคังได้ดึงเหล่าผู้นำและขุนนางบางคนมาช่วยเอ่ยวาจาแล้ว เขาก็ไม่อยากจะเมินเฉยความรู้สึกของคนเหล่านี้

และในขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่ ผู้นำคนหนึ่งที่นั่งใกล้เขามากที่สุดก็คิดแผนที่ดีที่สุดได้ เขาหรี่ตาแล้วพูดว่า

“กระหม่อมมีแผนหนึ่ง ทั้งสามารถสั่งสอนอาณาจักรพัลแฮได้ และยังสามารถรับรองว่าอาณาจักรฉินไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วเหล่าผู้นำก็ตั้งใจฟังทันที

แล้วเขาก็พูดต่อว่า “อาณาจักรต้าเยว่จื้อติดตามชาวตาดอย่างเรามาตลอด ประจวบเหมาะที่พวกเขาเกิดความขัดแย้งกับอาณาจักรพัลแฮพอดี เราสามารถให้อาณาจักรต้าเยว่จื้อไปกวาดล้างอาณาจักรพัลแฮได้”