องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1238

“ในเวลานั้น อาณาจักรป๋อไห่ยังคงอยู่ แต่ต้าเยว่จื้อจะหายไป อาณาจักรฉินของพวกเราจะยึดครองอาณาจักรต้าเยว่จื้อไว้ได้ กองทัพชาวตาดที่ติดอยู่ในอาณาจักรป๋อไห่เป็นเหมือนกองทัพที่โดดเดี่ยว”

“เมื่อกองกำลังท่านอ๋องมาถึง ก็จะทำลายพวกกองทัพที่ติดกับนี้ได้อย่างสมบูรณ์”

เมื่อหลิวอวี่หลินพูดถึงตรงนี้ เขาก็นิ่งไป และยิ้ม

“ดังนั้นไม่ว่าจะสูญเสียเมืองหรือปกป้องเมือง อาณาจักรฉินจะยังอยู่รอด”

ในเวลานี้ ฉินเหยียนอึ้งไป เขาไม่คาดคิดว่าตอนที่หลิวอวี่หลินเอ่ยปาก คือสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น

หากคิดอย่างรอบคอบจะเห็นว่าแผนการของเขาละเอียดรอบคอบมาก

วิกฤตที่อยู่ตรงหน้าเขาได้รับการแก้ไขในทันที อีกทั้งยังทำให้ฉินเหยียนมีกำลังใจอีกด้วย

เพราะแม้ว่าเขารู้อยู่แล้วว่าหลิวอวี่หลินไม่ใช่คนโง่ แต่เขาไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะยื่นข้อเสนอที่น่าตกใจนี้ไม่เขาทันทีที่เอ่ยปาก

“ทั้งหมดนี้เป็นความคิดของเจ้าหรือ?”

ฉินเหยียนถามด้วยความสงสัย

“พ่ะย่ะค่ะ” หลิวอวี่หลินตอบ

“เจ้าจะรับรองได้อย่างไรว่าหลี่ชางจะนำกองทัพเข้าสู้ดินแดนชาวตาดได้ และทำให้พวกชาวตาดไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามได้สำเร็จ?”

ในมือหลี่ชางมีกองทัพเพียงหกหมื่นคน หากถูกพวกชาวตาดปิดล้อม เขาจะตายโดยเป็นร่างไร้ญาติทันที เมื่อถึงเวลานั้นก็จะไม่มีหนทางอื่นในการขัดขวางพวกชาวตาดได้อีกแล้ว

ฉินเหยียนมองไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาเฉียบคม ราวกับว่าเขากำลังคาดหวังคำอธิบายของอีกฝ่ายเช่นกัน

ท้ายที่สุด หากไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับกองทัพทหารของหลี่ชาง ตอนที่พวกชาวตาดบุกเข้ามา อาณาจักรฉินของพวกเขาแทบไม่มีเวลาเตรียมตัวเลยด้วยซ้ำ

แต่หลิวอวี่หลินไม่ได้หลบสายตาเขา แต่กลับพูดอย่างตรงไปตรงมาและสงบว่า

“ถึงแม้กองกำลังของขุนพลชนะศึกจะมีไม่มาก แต่เขายังมีข้อได้เปรียบ”

“ข้อได้เปรียบแบบใดกัน?”

จ้าวจือหย่าถามขึ้น

“เกียรติยศที่ครั้งหนึ่งเขาเคยมี และชื่อเสียงที่เขาเคยสร้างมา”

หลิวอวี่หลินพูดช้าๆ

จ้าวจือหย่างุนงง ในขณะที่ฉินเหยียนกำลังครุ่นคิด

หลิวอวี่หลินอธิบายต่อ

“หากขุนพลชนะศึกยึดแค่เมืองมังกร ถือว่าเป็นแค่ที่ดึงดูดความสนใจชองชาวตาดก็เท่านั้น แต่ถ้าขุนพลชนะศึกเริ่มนำกองทัพของเขาบุกเข้าใกล้มากขึ้น อีกฝ่ายจะเริ่มครุ่นคิดถึงชื่อเสียงและเรื่องราวที่เคยทำมา นั่นหมายถึงความสำเร็จใจการกวาดล้างชนเผ่านวี่ห์เจินด้วยกองทัพทหารสามพันคน”

“ด้วยวิธีนี้ก็เท่ากับว่าเป็นการบีบไม่ให้พวกชาวตาดกล้าบุกเข้ามา อย่างน้อยอาจจะช่วยประวิงเวลาในช่วงเวลาอันสั้น พวกเขาคงยังไม่กล้าขยับตัวทำอะไร”

หลังจากฉินเหยียนได้ยินเช่นนั้น เขาพลันเข้าใจกระจ่างในทันที หากสมมุติเขาเป็นพวกชาวตาด เขาก็ต้องระมัดระวังอยู่ดีเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์นี้ จนไม่กล้าบุ่มบ่ามที่จะออกคำสั่ง ก่อนที่จะเข้าใจจุดมุ่งหมายของอีกฝ่ายจริงๆ