องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1237

จ้าวจือหย่าพยักหน้าชื่นชมความคิดนี้ แม้ว่าวิธีนี้จะทำให้อาณาจักรฉินสูญเสียอู่ข้าวอู่น้ำไป แต่ก็ไม่ได้เสียหายอะไร เพียงแค่เสียพื้นที่ที่ไม่ใช่ของตัวเองไป

แม้ว่าโอกาสในการปลูกธัญพืชจะต้องถูกระงับ แต่ปัญหานี้สามารถแก้ไขได้ด้วยการซื้อจากอาณาจักรอื่น

รอให้ทุกอย่างจัดการเรียบร้อย หากต้องการจัดการกับต้าเยว่จื้อก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

“ท่านอ๋อง เช่นนั้นหม่อมฉันควรจัดการตามที่ท่านอ๋องว่าเลยหรือไม่เพคะ?” จ้าวจือหย่าถาม

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วพูดว่า

“เจ้ารีบไป ยิ่งเร็วยิ่งดี ก่อนที่กองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อจะโจมตีเมือง เจ้าต้องรีบแจ้งทุกคนและช่วยแจ้งมณฑลชุนให้เตรียมพื้นที่ว่างและเตรียมกองทัพทหารไปยังอาณาจักรป๋อไห่...”

ก่อนที่ฉินเหยียนจะพูดจบ ต้าหย่งก็เข้ามารายงานด้วย

“ท่านอ๋อง ใต้เท้าจางอยากพบท่านพ่ะย่ะค่ะ”

“เขาน่ะหรือ? เหตุใดเขาถึงมาหาข้าในเวลานี้?” ฉินเหยียนขมวดคิ้ว

พิธีเปิดงานจบแล้ว ทุกอย่างในมณฑลถูเหอกำลังดำเนินไปได้ดีอย่างช้าๆ ไม่มีอะไรที่เขาควรจะรายงานตนไม่ใช่หรือ

อย่างไรก็ตามฉินเหยียนก็ตอบกลับไปว่า

“ให้เขาเข้ามา”

ไม่นานจางฝูก็เดินเข้ามา ฉินเหยียนเหลือบมองเขาแล้วถามว่า “เจ้ามีเรื่องอะไรหรือ?”

จางฝูยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นยกมือขึ้นรายงานว่า

“ท่านอ๋อง กระหม่อมขอโอกาสอีกสักครั้งพ่ะย่ะค่ะ”

“อ้อ? เรื่องอะไรหรือ?”

จางฝูกระแอมสองครั้งด้วยความลำบากใจและพูดอย่างระมัดระวัง

“กระหม่อมขอแนะนำคุณชายหลิวอวี่หลินเป็นครั้งสุดท้าย แต่ขอแจ้งให้ท่านทราบว่าไม่ว่าท่านจะคิดว่าข้ามาโน้มน้าวหรือช่วยพูด ท่านอ๋องอยากเจอหรือไม่อยากเจอ ไม่เกี่ยวอะไรกับกระหม่อมเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“อีกแล้วหรือ ข้าไม่มีเวลามาเล่นกับเจ้าหรอกนะ!”

ฉินเหยียนจ้องไปที่จางฝู หรือว่าจางฝูเสียสติไปแล้ว?

ครั้งแรกที่เขายอมพบเพราะเห็นแก่ความสามารถของจางฝู ครั้งที่สองเพราะเห็นแก่คุณงามความดีของเขา

ทั้งสองครั้งกลับทำให้เขาอับอาย เขาไม่ได้โกรธเลย แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาอารมณ์ดี เพียงแต่ว่าเขาขี้เกียจจะใส่ใจก็เท่านั้น

จางฝูรู้ทันทีเลยว่าท่านอ๋องไม่พอพระทัย

เขากัดฟันและพูดต่อ “ท่านอ๋อง กระหม่อมคิดว่าหลิวอวี่หลินมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม หากท่านอ๋องไม่อยากพบเขา ข้าจะให้เขากลับไปพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากพูดเช่นนั้น จางฝูเตรียมจะหันหลังกลับ

ฉินเหยียนขมวดคิ้ว มองออกไปด้านนอกและพูดว่า

“ช่างเถิด เจอก็ได้”