องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1240

ฉินเหยียนไม่พูดอะไร แต่เขากลับมองเพื่อบอกว่าให้อีกฝ่ายพูดต่อ

หลิวอวี่หลินพูดต่อว่า

“ในอาณาจักรหลู่และเยี่ยนไม่เคยเกิดภัยน้ำท่วมขึ้นมาก่อน หรือพูดได้เลยว่าเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ยากเลยก็ว่าได้ พวกเขาไม่รู้ว่าในเจียงหนานและพื้นที่อื่นๆ เรื่องน้ำท่วมเป็นเรื่องปกติ ดังนั้นภายใต้การยุยงของคนนอก พวกเขาอาจคิดว่าเป็นเพราะทางการอาณาจักรอู๋นั้นละเลยเรื่องนี้ และอาจนำไปสู่เรื่องร้ายแรง ว่าเพราอะไรในอาณาจักรเยี่ยนและอาณาจักรหลู่ถึงไม่เกิดน้ำท่วม?”

“ประชาชนในอาณาจักรอู๋ก็เช่นกัน พวกเขาคิดว่าหน่วยงานของทางการได้พยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ในขณะที่คนของทั้งสองอาณาจักรเกิดความขัดแย้งทางความคิด และสุดท้ายอาจจะทำให้สถานการณ์แย่ลง”

ฉินเหยียนขมวดคิ้ว แต่หลิวอวี่หลินยังคงกลัวว่าฉินเหยียนจะไม่เชื่อ ดังนั้นเขาจึงยกตัวอย่างต่อไป

“ทุกฤดูหนาวในอาณาจักรเยี่ยน ประชาชนบางคนถึงกับต้องหนาวตาย แม้ว่าอาณาจักรฉินจะติดตั้งระบบทำความร้อนใต้พื้นให้กับทุกครัวเรือนแล้ว แต่เหตุการณ์นี้ก็เป็นเรื่องที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เมื่อเรื่องนี้ถูกคนที่สนใจนำมาใช้ประโยชน์ ทำให้เกิดการอภิปรายทั้งจิ่วโจวได้”

“ประชาชนในอาณาจักรอื่นไม่รู้ว่าในอาณาจักรเยี่ยนนั้นหนาวแค่ไหน พวกเขาคิดแค่ว่าอาณาจักรฉินลำเอียง เห็นแก่ประชาชนในอาณาจักรเยี่ยนมากกว่า ผลก็คือสถานการณ์ในอาณาจักรเยี่ยนยังคงเป็นเช่นนั้น ต้องมีคนยักยอกเงินเข้ากระเป๋าตัวเองแน่นอน”

“ประชาชนในอาณาจักรเยี่ยนรู้สึกเสียใจ ใครกันจะรอดในสภาพอากาศที่หนาวเย็นเช่นนี้ได้ ความขัดแย้งครั้งใหม่ของทั้งสองฝ่ายจึงเกิดขึ้น... หากมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง อีกทั้งยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ หากมีคนจงใจยุแยง ทั้งจิ่วโจวจะตกอยู่ในความระส่ำระสายทันที”

“เป็นไปได้ว่าจิ่วโจวอาจจะทำให้กลุ่มคนที่รู้จักกันในนามราชวงศ์เก่าลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อฟื้นฟูอาณาจักรเอง!”

หลังจากฉินเหยียนได้ฟังคำอธิบายเหล่านี้แล้ว ใจเขาพลันเต้นรัว เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

เขาไม่เคยพิจารณาสถานการณ์ปัจจุบันในจิ่วโจวด้วยมุมมองนี้มาก่อน แต่หลังจากที่ได้ยินการวิเคราะห์ของอีกฝ่าย เขาเองก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผล

ฉินเหยียนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงโลกที่เขาจากมา ในโลกนั้นมักจะมีการโจมตีลับหลังหลายแบบบนโลกอินเตอร์เน็ต บางครั้งบางเรื่องก็ทำให้เกิดความปั่นป่วนครั้งใหญ่ แม้ว่าเรื่องแบบนี้จะมีรัฐบาลคอยจัดการอยู่ก็ตาม

อาณาจักรฉินในตอนนี้ไม่ได้รับมือกับเรื่องนี้เลย ตราบใดที่อาณาจักรอื่นมีความคิดเช่นนี้ พวกเขาจะค่อยๆ แทรกความคิดเช่นนี้ลงไปในความคิดประชาชนได้

ในตอนที่ฉินเหยียนเหมือนไม่ได้จดจ่อ หลิวอวี่หลินก็พูดถึงความอันตรายของเรื่องนี้

“ข้อพิพาทในตอนแรกอาจจะมองไม่เห็น ท่านอ๋อง พระองค์ทรงไม่อาจจับตาดูประชาชนบนท้องถนนได้ตลอดเวลาว่าพวกเขากำลังแพร่งพรายเรื่องใด แต่เมื่อถึงตอนที่พระองค์ทรงทราบ สถานการณ์ในตอนนั้นก็อาจจะยากเกินว่าที่พระองค์จะควบคุมได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าขอลองถาม หากประชาชนในอาณาจักรอู๋ถูกยั่วยุ และลุกขึ้นมาหยิบจอบหยิบเสียมออกมาเรียกร้องกับอาณาจักรฉิน ท่านจะทำเช่นไร? หรือเมื่อประชาชนทั้งสองอาณาจักรกำลังจะทะเลาะกัน ท่านจะทำอย่างไรหรือ?”

ฉินเหยียนเงียบอยู่นาน ในที่สุดก็ขมวดคิ้วและพูดว่า

“พวกเราควรปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเป็นกลาง ประชาชนทั้งสองอาณาจักรที่มีข้อพิพาทต่อกันจะต้องได้รับการปฏิบัติอย่างยุติธรรม”

“แต่ประชาชนในทั้งสองอาณาจักรเองมีความคับข้องใจ พวกเขาต่างคิดว่าอาณาจักรฉินควรเห็นใจพวกเขาทั้งสองฝ่าย หากอาณาจักรทำทุกอย่างให้เป็นกลาง การกระทำที่เป็นกลางบางอย่างมักจะเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง และจะเกิดความขัดแย้งขึ้นมาได้”

ฉินเหยียนเงียบอีกครั้ง