องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1264

“พวกเราบุกเข้าไปยังดินแดนด้านในของอาณาจักรฉินด้วย ให้พวกอาณาจักรฉินรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง? พวกชาวที่ราบภาคกลางมีคำพูดประมาณนี้มิใช่หรือ ทำมาทำกลับไม่เสียมารยาท!”

หลังจากได้ยินประโยคที่อีกฝ่ายพูด ทุกคนพลันมีแววตาเป็นประกายเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาทันที

เมื่อทั่วป๋าเยี่ยนคิดเรื่องนี้ เขาคิดว่าความคิดของตัวเองสมเหตุสมผลมาก จึงยิ้มแล้วพูดว่า

“เมื่อถึงเวลานั้นหากเราคิดจะดึงสถานการณ์ พวกเราแค่ใช้เส้นทางดึงกลับไปยังชาวตาด พวกอาณาจักรฉินคิดจะไล่ตามเราก็ไล่ไม่ทันแล้ว”

“ฮ่าๆๆ ยอดเยี่ยมมาก ท่านใต้เท้าเก่งมากพ่ะย่ะค่ะ!”

“กระหม่อมขอชื่นชมท่าน! ชื่นชมท่าน!”

“ตามที่ท่านพูด พวกเราจะรวบรวมกำลังและอ้อมด้านในอาณาจักรฉิน เพื่อให้พวกอาณาจักรฉินได้ลิ้มรสชาติเสียบ้าง!”

“ดี!”

หลังจากพูดคุยกันสักพัก บรรดานายทหารก็รีบเตรียมการ

อย่างไรก็ตาม ทั่วป๋าเยี่ยนยังคงโบกมือและพูดอย่างจริงจัง

“นี่เป็นทางเลือกสุดท้าย ยังไงเสีย เราต้องยึดอาณาจักรพัลแฮที่เราเอาชนะมาให้ได้ มิฉะนั้นเท่ากับว่าที่เราเดินทางมาในครั้งนี้กลับเปล่าประโยชน์ เว้นแต่ว่าเราเจอสถานการณ์ที่สิ้นหวัง พวกเราจะพยายามไม่ใช้วิธีนี้”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

“เช่นนั้นลำดับต่อไป...”

“ต่อไปอย่าโจมตีข้าศึกที่ล้อมพวกเราอยู่ พวกเราส่งคนไปดูว่าสถานการณ์ด้านนอกเป็นอย่างไรก็พอ หากสถานการณ์มีการเปลี่ยนแปลง พวกเราจะหนี!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

...

เป็นเวลากว่าสองวันติดที่ฝั่งเซี่ยชิงไม่ได้ข่าวใดๆ ว่าอีกฝ่ายโจมตีต่อหรือไม่ ทำให้นางประหลาดใจมาก

หากตอนนี้นางจับไม่ได้ว่าการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายเป็นอย่างไร และอีกฝ่ายยังอยู่ในเมือง นางคงคิดว่าอีกฝ่ายหลบหนีออกไปเสียแล้ว

แต่เรื่องนี้ช่วยนางได้มาก

ตอนนี้ทำได้แค่อดทนและเฝ้าดู

...

อีกด้านหนึ่ง ในป่าบนภูเขากองทัพชาวตาดกว่าหนึ่งหมื่นนายซ่อนตัวอยู่เงียบๆ ตามคำสั่งของหลี่หยียนคังให้ช่วยกองทัพของทั่วป๋าเยี่ยนล่าถอย

เดิมที ตามแผนของหลี่เหยียนคังขอเพียงแค่ทั่วป๋าเยี่ยนนำกองกำลังบุกฝ่าวงล้อมออกมาได้ กองกำลังพิเศษของเขาจะคอยสนับสนุนจากภายนอกและภายใน ทำให้กองทัพอาณาจักรฉินไม่อาจต้านทานได้

แผนการนี้ดีอยู่แล้ว เขาก้าวไปหนึ่งก้าว และคิดเผื่อไปอีกสามก้าว ทำให้วางแผนที่ดีที่สุดนี้ออกมาได้ ใครจะคิดว่ามีกองทัพทหารเกรียงไกรเช่นนี้อยู่

แต่หลังจากที่หลี่เหยียนคังคำนวณทุกอย่างแล้ว แต่เขากลับลืมคิดเผื่อสถานการณ์ที่ทั่วป๋าเยี่ยนจะไม่แยกตัวออกจากวงล้อมทำให้เขาได้แต่รออยู่เฉยๆ

ครั้งนี้ทำให้บทบาทของกองทัพทหารเกรียงไกรกลุ่มนี้รู้สึกกระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก

พวกเขาคงไม่ต้องโจมตีอาณาจักรฉินด้วยคนเพียงแค่หนึ่งหมื่นคนใช่หรือไม่? เรื่องนี้มันดูเกินจริงไปหน่อย อีกอย่างเท่ากับว่าไปหาที่ตาย!

ดังนั้นทางเดียวที่เหลืออยู่ตอนนี้คือรอ

ระหว่างรอ กองทัพของหลี่เหยียนคังยังคงไม่เลือกบุกเข้าโจมตี

ทั้งสองฝ่ายอยู่ตรงทางตัน

ไม่กี่วินาทีต่อมา กองทัพทหารเกรียงไกรเริ่มเป็นกังวล