องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1270

ชายคนนี้มองแผนการของอาณาจักรฉินออกตั้งแต่แรก แต่ท่านข่านกลับไม่ยอมรับฟัง

ผลตอนนี้กลับเป็นไปอย่างที่เขาคิด

ในตอนนั้น เขาคิดแผนการเพื่อให้อีกฝ่ายหลบหนีมาได้ แต่ทั่วป๋าเยี่ยนกลับกลายเป็นคนโง่

ตอนนี้เขาควรทำเช่นไรดี?

เจ้าศักดินาที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งถอนหายใจยาว มองไปที่หลี่เหยียนคังแล้วพูดว่า

“คุณหลี่ ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ที่พวกเราเปลี่ยนแผนการเพื่อช่วยทั่วป๋าเยี่ยนยังจะทันไหม?”

“ไม่ทันแล้ว”

หลี่เหยียนคังขมวดคิ้วอย่างเหนื่อยใจ จากนั้นชี้ไปที่แผนที่และพูดด้วยเสียงแหบพร่าว่า

“อาณาจักรฉินเองก็อาจจะไม่คาดคิดว่าทั่วป๋าเยี่ยนจะโง่เง่าถึงขนาดที่จะบุกเข้าไปหากองทัพทหารสองแสนนายของพวกมัน ตอนนี้ข้าคิดแค่ง่ายๆ ตำแหน่งด้านในและด้านนอกของพวกมันมีทั้งหมดสามระดับ เท่ากับว่ากองทัพทหารของอีกฝ่ายล้อมเราโดยสมบูรณ์!”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น ทุกคนพลันเงียบลง

หลี่เหยียนคังมองไปที่เพดาน รู้สึกเสียใจมาก ตอนนี้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว จึงร้องตะโกนออกมาว่า

“กองทัพทหารพรานจำนวนหกหมื่นคนของอาณาจักรฉินบุกเข้ามาในดินแดนชาวตาดแล้ว ผลก็คือพวกเรากลายเป็นฝ่ายหวาดกลัว เหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้? เหตุใดถึงจัดการพวกมันในครั้งเดียวไม่ได้?”

“ในเวลาเดียวกัน คนโง่อย่างทั่วป๋าเยี่ยนเองก็ดันเข้าไปด้านในอาณาจักรฉิน ปฏิกิริยาการตอบสนองของอาณาจักรฉินนั้นรวดเร็วมาก อีกฝ่ายต้องกัดเขาไม่ปล่อยแน่ เหตุใดถึงต้องเจอช่องว่างที่แตกต่างมากเช่นนี้ ชาวตาดเป็นชนเผ่าที่โง่เง่าอย่างนั้นหรือ?!”

ยิ่งหลี่เหยียนคังพูดมากเท่าไหร่ เขายิ่งถูกกระต้นมากเท่านั้น ในที่สุดเขาตบโต๊ะอย่างรุนแรงเพื่อระบายความโกรธของตัวเอง

ในชีวิตนี้ เขาไม่เคยตกต่ำเช่นนี้มาก่อน

แม้ว่าครั้งนี้ เขารู้สึกว่าหมดหนทางแล้วจริงๆ

ความรู้สึกหมดหนทางเช่นนี้ เป็นเรื่องที่แย่มาก

“เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้หลอกท่านข่าน มิฉะนั้นพวกเราจะต้องมาทนนั่งดูอยู่เฉยๆ ได้อย่างไร!”

เจ้าศักดินาคนหนึ่งพูดออกมาอย่างขมขื่น “ข้าเดาเอาไว้ในใจมานานแล้วว่าอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ต้องเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอก น่าเสียดายข้าน่าจะฆ่ามันตั้งแต่ตอนนั้น”

ในตอนนั้นเขามีโอกาสนั้นอยู่แล้ว เพราะอีกฝ่ายเป็นแค่ทาส ส่วนเขาเป็นถึงเจ้าศักดินา หากเขาฆ่าอีกฝ่ายทันที ท่านข่านเองก็คงจะไม่ได้มาสนใจอะไรมาก

“ตอนนี้ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว พวกเราต้องช่วยกันคิดว่าจะพาทั่วป๋าเยี่ยนกลับมาได้อย่างไร” เจ้าศักดินาคนหนึ่งพูดขึ้น

หลี่เหยียนคังส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ข้าบอกแล้วว่าช่วยไม่ทันแล้ว เขาถูกปิดล้อมทุกทิศทาง ให้คนของพวกเจ้าถอนตัวออกมาเถิด”

กองทัพทหารของอาณาจักรต้าเยว่จื้อออกไปต่อสู้ ตอนนี้เหลือเพียงหกหมื่นคนเท่านั้น หลังจากนั้นกองทัพจำนวนนี้จะต้องถูกฆ่าในไม่ช้า ฟังแล้วเป็นเรื่องที่ไม่อาจยอมรับได้ แต่การที่ยอมตัดแขนไปอย่างหนึ่ง ถือเป็นทางเลือกเดียวในตอนนี้

แต่เจ้าศักดินาเหล่านั้นกลับปฏิเสธข้อเสนอแนะของหลี่เหยียนคัง

“ทั่วป๋าเยี่ยนเป็นหนึ่งในสมาชิกราชวงศ์ พวกเราต้องแน่ใจว่าเขาปลอดภัย”