องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1271

“หากเราให้กองทัพเกรียงไกรนี้โจมตีธงอ๋องเหยียน จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเรามุ่งไปที่แม่น้ำถูเหอ?”

เมื่อเจ้าศักดินาได้ยินเช่นนั้น พวกเขาพลันมีสีหน้าตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง เห็นได้ชัดว่าตกใจกับแผนการนี้มาก

พวกเขาไม่ใช่คนโง่ พวกเขาแค่รู้สึกสับสนกับสถานการณ์ทั้งหมด

หลังจากที่ถูกหลี่เหยียนคังเตือน เขาเข้าใจจุดประสงค์ทันที

“หากเป็นเช่นนี้ กองทัพอาณาจักรฉินที่ล้อมและต้องการปราบทั่วป๋าเยี่ยนจะกลับมาปกป้องอ๋องเหยียนอย่างแน่นอน!”

สายตาของเจ้าศักดินาเหล่านั้นพลันเป็นประกาย

หลี่เหยียนคังพยักหน้า “เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าอาณาจักรฉินจะวางแผนไว้สมบูรณ์แบบแค่ไหน ไม่ว่าการประสานงานจะละเอียดเพียงใด ย่อมต้องมีช่องโหว่เล็กๆ น้อยๆ อยู่ดี”

“ขอเพียงแค่ทั่วป๋าเยี่ยนคว้าโอกาสที่จะทะลวงความแข็งแกร่งนี้และโจมตีกองทัพหกหมื่นคน อาจจะมีคนบางกลุ่มรอดกลับมาได้ แต่กองทัพหนึ่งหมื่นคนของเราไม่มีวันลับมาได้แน่นอน”

เจ้าศักดินาหลายคนต่างเมินเฉยประโยคหลังไปเอง สนใจแต่เพียงประโยคแรก สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“นี่ถือว่าเป็นโอกาสที่สวรรค์ได้ประทานมาให้แล้ว ต้องรีบคว้าเอาไว้”

หลี่เหยียนคังมองมองเขาและเม้มปากแน่น สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ไม่ได้เสนอความเห็นเพิ่มเติมเลย

เขาถอนหายใจอีกครั้ง หากท่านข่านนำแผนการที่พวกเขาวางไว้มาใช้ตั้งแต่แรก ชาวตาดคงจะได้เปรียบตั้งแต่เริ่มต้น ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก

...

ที่ลาดชันวั่งเฟิง แม้ว่าจะถูกเรียกว่าที่ลาดชันวั่งเฟิง แต่ความจริงแล้วคือถุงดินเล็กๆ อีกทั้งจะยิ่งเมื่อเดินเข้าไปเรื่อยๆจะกลายเป็นที่ราบที่เฆี่ยนม้าห้อเหยียดได้

ในเวลานี้ทั่วป๋าเยี่ยนและกองทัพมาถึงที่นี่แล้ว ในขณะที่กองทัพต้องการพักผ่อน มีหน่วยสอดแนมวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

ด้วยท่าทีที่เหมือนคนกำลังแพ้อย่างไรอย่างนั้น ทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนที่มีท่าทีเฉยเมยกลับโมโหขึ้นทันที และต่อว่าออกมาว่า

“ไอ้พวกขยะเอ้ย พวกแกจะรีบร้อนอะไรขนาดนั้น?”

หน่วยสอดแนมคุกเข่าลงต่อหน้าทั่วป๋าเยี่ยนและพูดด้วยตัวอันสั่นเทา

“ท่านใต้เท้า กระหม่อมสมควรตาย แต่กระหม่อมมีเรื่องด่วนที่ต้องรายงานพ่ะย่ะค่ะ”

“เรื่องด่วน? เรื่องอะไร?” ทั่วป๋าเยี่ยนตะคอกด้วยความโกรธ

หน่วยสอดแนมกลืนน้ำลายและพูดด้วยเสียงสั่น “ตามข่าวจากฝั่งกองทัพแนวหน้า กองทัพแนวหน้าของเราได้บุกเข้าไปในอาณาจักรฉิน ทั้งฝ่ายได้ต่อสู้กันแล้ว กองทัพแนวหน้าของเราเสียคนไปเป็นจำนวนมาก”

“บ้าเอ้ย ไร้ประโยชน์จริงๆ”

ทั่วป๋าเยี่ยนเตะเขา จากนั้นมองไปที่นายทหารที่อยู่ข้างๆ และพูดเยาะเย้ย

“ข้าเดาว่าพวกเขาต้องเผชิญเจอกับอาณาจักรฉินบางพื้นที่ฝั่งเขตชายแดน ดี ถือว่าเป็นการเปิดโอกาสให้พวกเราได้ล้างแค้นความอับอายของตัวเอง กระจายคำสั่งของข้าให้กองทัพซ้ายขวาเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเอาชนะอาณาจักรฉินมาให้ได้”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

นายทหารที่อยู่ที่นั่นไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติ แต่ก่อนที่คนกระจายคำสั่งจะทันได้ออกไป มีหน่วยสอดแนมอีกคนวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนกและตะโกนว่า

“กราบทูลรายงาน... ท่านใต้เท้า เรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ กองทัพฝั่งขวาของเราถูกโจมตีจากกองทัพอาณาจักรฉินที่ไม่ทราบชื่อ ในตอนนี้สถานการณ์น่าวิตกกังวลพ่ะย่ะค่ะ...”

เหล่านายทหารอึ้งไป

มีบางอย่างที่ดูแปลก