องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1275

“ไร้สาระ!”

ฉินอวี่ถลึงตาและกัดฟันพูดว่า

“ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาด แล้วอีกอย่าง เจ้าสิบสี่ก็ลำบากมาพอแล้ว ข้ายังกลับสร้างปัญหาให้และทำให้น้องชายต้องอับอายอีก ข้าคงไม่มีหน้ากลับไปหาหรอก!”

“แต่ท่านอ๋อง...”

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว กระจายคำสั่งข้าออกไป ให้ทั้งกองทัพเตรียมตัวให้พร้อมแล้วฆ่าพวกมันทันที!”

ดวงตาของฉินอวี่แดงก่ำ ร่างกายเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาเป็นผู้นำและนำกองทัพเข้าไปหาศัตรู

เมื่อเห็นเช่นนี้ เหล่าทหารก็ตื่นตัวเช่นกัน เขาตะโกนออกมา

“ฆ่ามัน!”

เช่นเดียวกันกับทหารที่อยู่ฝั่งตรงข้าม นี่เป็นโอกาสเดียวที่จะหลบหนี เพื่อชีวิตรอด เขาก็ฆ่ากันอย่างนองเลือด

กองทัพทั้งสองฝ่ายปะทะกันทันที ไม่มีใครรู้ว่าผลเป็นเช่นไร

แต่จำนวนที่แตกต่างกันมากนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้การต่อสู้ครั้งนี้ดูน่าเศร้า

ฉินอวี่ที่เคยสู้รบมาหลายต่อหลายครั้ง เขาไม่ใช่องค์ชายที่รู้จักแต่ความสุขเท่านั้น

เมื่ออาณาจักรฉินมีความแข็งแกร่งในอยู่ในอันดับต้นๆเขาได้นำกองทัพทหารไปเปิดอาณาจักรให้กับอาณาจักรฉิน ในตอนนี้เขาดูกล้าหาญมาก

เขาเผชิญหน้ากับการปิดล้อมของข้าศึกถึงห้าหกคนเพียงลำพัง และฆ่าทหารตายไปสองคนในระยะเวลาอันสั้น

“ฮ่าๆๆ ข้าคิดว่าเจ้าเป็นพวกโจรโฉดมากความสามารถ แต่ผลลัพธ์กลับไม่ได้เก่งอะไรมากมาย ฮ่าๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าขอชีวิตพวกเจ้าก็แล้วกัน!”

หน้าของฉินอวี่เต็มไปด้วยเลือด แทนที่จะถอยกลับเมื่อเผชิญกับการถูกข้าศึกล้อม เขากลับไปหาข้าศึกอย่างมุ่งมั่นและเหวี่ยงดาบไปฆ่าอีกฝ่าย

การเคลื่อนไหวของเขาเฉียบคมมาก เขาแทงคู่ต่อสู้เพียงแค่หนึ่งลมหายใจ

การกระทำของเขาทำให้ข้าศึกโกรธทันที

พวกเขาไม่กลัวฉินอวี่อีกต่อไป แต่พวกเขากลับร้ายขึ้นและวิ่งไปหาเขายิ่งไม่คิดชีวิต

“มาก็ดีแล้ว ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!”

ฉินอวี่พูดเสียงเย็น ไม่มีความกลัวใดๆ และเดินก้าวไปข้างหน้า

ในเวลานี้มีดาบฟันมาจากทางด้านซ้ายมุ่งไปที่คอของฉินอวี่

ฉินอวี่สะดุ้งและหลบอย่างรวดเร็ว

แต่ทันทีที่เขาหลบได้ ดาบอีกเล่มจากทางขวาก็พุ่งเข้ามาหวังแทงที่อกเขา

“ให้ตายเถอะ เจ้ากล้าล้อข้าเล่นหรือ?”

ฉินอวี่ตะโกนด่า เขายกเท้าเตะข้าศึกออกไป จากนั้นชกไปที่ด้านซ้ายของอีกฝ่าย

ความกล้าหาญของกองทัพอาณาจักรฉินเยี่ยน ทำให้กองทัพอื่นๆ ที่ตามมาทีหลังต่างต้องตกตะลึง

...

มณฑลถูเหอ ฉินเหยียนยังไม่ได้รับข่าวความคืบหน้าของกองทัพที่ส่งไป ตอนนี้เขามุ่งเน้นไปที่สถานการณ์ดินแดนชาวตาด

จ้าวจือหย่ารายงานอยู่ข้างๆ

“ท่านอ๋อง ข่านแห่งดินแดนชาวตาดเองก็รู้ข่าวจากทางฝั่งเรา บางทีเขาอาจจะรู้ว่าเขาถูกหลอก เกรงว่าเขาอาจจะเลียนแบบวิธีที่เราใช้เพคะ และระดมกองทัพไปทำร้ายหลี่ชาง”

ฉินเหยียนหัวเราะเยาะ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ตอนนี้พวกมันมีท่าทีตอบกลับแล้ว สายเกินไปแล้ว ส่งข่าวไปให้หลี่ชาง ให้เขาถอนตัวเถอะ”

จุดประสงค์ของกองทัพทหารหลี่ชางมีเพื่อทำให้พวกชาวตาดหวาดกลัวเท่านั้น ตอนนี้ฝ่ายข้าศึกได้กลัวจนขี้หดตดหายแล้ว จึงไม่มีความจำเป็นที่จะอยู่ที่นั่นอีกต่อไป

“เพคะ!”

จ้าวจือหย่าตอบกลับ บุ้ยริมฝีปากพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าข่านแห่งชาวตาดคงโมโหจนเบ้ปากจนเบี้ยวไปแล้วใช่ไหมเพคะ?”

“ฮ่าๆ โมโหไปก็เท่านั้น หลังจากนี้หากพวกชาวตาดยังกล้าเป็นศัตรูกับอาณาจักรฉินอีก บางทีข้าอาจจะทำให้เขาโมโหจนเบ้ปากอีกทีก็ได้ เบ้ซ้าย เบ้ขวา ปากก็จะกลับมาเป็นปกติใช่ไหมล่ะ?”