องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 13

“ยี่สิบสามแถว!!!”

ทั่งท้องพระโรงเกิดความโกลาหล

ในเวลานี้ไม่เพียงแต่ขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นเท่านั้น แต่รวมไปถึงบรรดาองค์ชาย ฮ่องเต้ฉิน ทุกคนต่างเบิกตากว้าง

ดวงตาคู่สวยของจ้าวจือหย่าพลันเบิกกว้างเช่นกัน ยี่สิบสามแถว พูดเกินไปแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงองค์ชายสิบสี่ที่ไม่มีความรู้ แม้แต่นักปราชญ์โบราณก็ยังไม่กล้าพูดจาสามหาวเช่นนี้เลย

“บ้าไปแล้ว หากไม่สามารถเรียงได้ยี่สิบสามแถว แสดงว่าเจ้าหลอกลวงฮ่องเต้ มาดูกันว่าสุดท้ายแล้วเจ้าจะเป็นอย่างไร!”

“ใช่ พวกเรามาดูกันก่อนว่าเขาสามารถเรียงได้ยี่สิบสามแถวจริงหรือไม่!”

คนเหล่านี้ต่างพูดว่าไม่เชื่อ แต่รางกายของเขาซื่อสัตย์มากกลับรีบวิ่งไปข้างหน้าทีละคน

พื้นที่รอบๆ กระดานหมากรุกเต็มไปด้วยผู้คน สถานการณ์ในตอนนี้วุ่นวายเป็นอย่างมาก

“เท้าข้า!”

“เอวข้า!”

“อย่าเบียดกัน อย่าเบียดกัน ทุกคนถอยไปข้างหลัง!”

นี่ใช่ท้องพระโรงที่ไหนกัน นี่มันตลาดสดชัดๆ!”

บรรดาขุนนางแห่งอาณาจักรฉินที่มัวแต่จะไปดูการจัดแนวรบ ต่างลืมเก็บอาการสำรวมในพระราชวัง นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่สร้างความอับอายให้แก่อาณาจักรฉินเป็นอย่างมาก

“ทุกคนถอยออกไป!”

น้ำเสียงที่โกรธจัดคำรามออกมา ทำให้ทุกคนต่างเงียบลงในทันที

บรรดาขุนนางถอยกลับมาอย่างหวาดกลัว

“เฮอะ ตอนนี้เจ้าเหมือนกับอะไรกัน เป็นถึงขุนนาง ไม่อายบ้างหรือไร?”

แม้ว่าฮ่องเต้ฉินจะพูดเช่นนี้ แต่ร่างกายเขาทำตรงกันข้าม เขาลุกขึ้นจากบัลลังก์มังกร และเดินไปที่กระดานหมากรุกอย่างรวดเร็วราวกับสายลม

ในเวลานี้ฉินเหยียนกำลังตั้งใจในการเรียงแถว จนลืมไปว่าฮ่องเต้ฉินกำลังเฝ้าดูเขาอยู่ด้านหน้า

ในขณะที่ฮ่องเต้ฉินดูการเรียงแถว นิ้วก็ลากตามเส้นแล้วพึมพำ

“หนึ่ง สอง สาม... สิบสอง สิบสาม สิบสี่...”

“พระเจ้า จำนวนแถวมากกว่าคำตอบขององค์ชายใหญ่แล้วนี่”

ไท่ฟู่ตั้งหน้าตั้งตารออย่างกระตือรือร้น

“แถวที่สิบหก และยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ”

“สิบเจ็ด! สิบแปด! ไม่ใช่สิ หนึ่งเส้นแตกเป็นสามแถว!”

“ยี่สิบเอ็ด! ยี่สิบสอง!”

เมื่อฉินเหยียนลากเส้นสุดท้าย ก็เป็นเส้นที่ยี่สิบสามพอดี!

“เรียบร้อย สำเร็จ!”

“เอ๋? เสด็จพ่อ?”

แต่ฮ่องเต้ฉินยังคงจมอยู่ในความประหลาดใจที่สามารถจัดแนวรบ ไม่ได้สนใจในวิธีการที่ฉินเหยียนจัดเลยแม้แต่น้อย

“หลีกทางให้ข้า”

องค์ชายแปดฉินอู่ผลักฉินเหียนออกไป

“ข้าอยากเห็นว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่”

องค์ชายใหญ่และองค์ชายสี่ตามมาติดๆ ต่อด้วยขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นหลายร้อยคนต่างรุมล้อมที่กระดานหมากรุกอีกครั้ง

เกือบจะทุกคนต่างนับหนึ่งสองสามสี่ห้าอย่างเงียบๆ...

จ้าวจือหย่าที่เป็นเพียงหญิงสาว ไม่มีทางที่จะเบียดเข้าไปได้เลย นางมองเห็นแต่ก็ไม่อาจเห็นคำตอบที่ถูกต้องได้ กังวลใจเป็นอย่างมาก

พบว่าองค์ชายสิบสี่ถูกบรรดากลุ่มขุนนางเบียดจนออกมาจากฝูงชนโดยบังเอิญ

นางรีบก้าวขึ้นไปหาด้วยความประหลาดใจ

“องค์ชาย ยี่สิบสามแถวท่านทำได้อย่างไร ท่านช่วยบอกวิธีให้ข้าหน่อยได้หรือไม่?”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างชั่วร้าย

“ส่งมือมาให้ข้า”

จ้าวจือหย่าไม่ได้ขี้อายเหมือนเด็กน้อยอีกแล้ว นางยื่นมืออันเรียวเล็กของนางออกไปอย่างไม่ถือตัว

ฉินเหยียนจับนิ้วของนางลากเป็นรูปภาพบนฝ่ามือของนาง

ไม่นานหลังจากนั้น การจัดเรียงแถวที่สมบูรณ์แบบได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าของจ้าวจือหย่า

ทุกครั้งที่เขาวาดเส้นใหม่ ใจของจ้าวจือหย่าพลันกระตุก

ทุกๆ เส้นส่งผลต่อความรู้ของนาง

นางถูกทำให้ประหลาดใจมากจนมึนงง

เมื่อเห็นว่าจ้าวจือหย่ายังคงหมกมุ่นอยู่กับตัวเลข และไม่สามารถดึงตัวเองออกมาได้ ฉินเหยียนจึงโน้มตัวเข้าไปกระซิบที่ข้างหูนาง

“ข้ายังมีความรู้ที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้อีกมากมาย เจ้าอยากเรียนหรือไม่?”

จ้าวจือหย่าพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว การศึกษาค้นคว้าคือสิ่งที่นางแสวงหามาทั้งชีวิต และนี่ก็เป็นจุดอ่อนของนางเช่นกัน