องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 130

แม่ทัพใหญ่ของอาณาจักรจ้าวออกคำสั่งว่า

"พี่น้องทุกคนคงเห็นแล้วว่าทหารของอาณาจักรฉินมีความสามารถเพียงเท่านี้ รีบส่งคนไปเรียกทหารเพิ่มอีกห้าพันนายทันที พวกเราทำงานให้หนักขึ้นและยึดครองด่านเจียยวี่ในคราวเดียว บุก!"

"บุก!"

เขากระชับสายบังเหียนม้าแล้วส่งเสียงคำรามลั่น

เวลานี้องค์ชายเจ็ดฉินหยู่ยังคงก่นด่าอยู่ข้างหูของฉินเหยียนเพื่อระบายความโกรธในใจ

ฉินเหยียนมิได้อธิบายอะไรมากนัก เขาเฝ้าดูฝนลูกธนูที่อยู่เต็มท้องฟ้าและตกลงมากระทบชนวนประทัดที่พวกเขาฝังไว้ก่อนหน้าพอดี

ทันทีที่ธนูเพลิงสัมผัสกับชนวน ชนวนนั้นก็ติดไฟ

เปลวไฟที่วิ่งอยู่ปลายชนวนเหมือนกับงูไฟตัวเล็กๆที่ลุกไหม้อย่างรวดเร็วไปยังประทัดที่ฝังอยู่ใต้ดิน

และในเวลานี้กองกำลังแนวหน้าห้าพันนายของอาณาจักรจ้าวก็เพิ่งเหยียบเข้าไปในพื้นที่ที่ล้อมรอบไปด้วยประทัดพอดี

"ตูมๆๆ"

เสียงดังสะเทือนเลือนลั่น ผืนแผ่นดินสั่นไหว และเมืองทั้งเมืองก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ด้วยเปลวไฟสีส้มที่ลุกโชน กลางคืนกลับกลายเป็นกลางวันในทันที จากนั้นก็หายไปอีกครั้ง

ท่ามกลางแสงไฟอันสุกสว่าง ผู้คนในด่านเจียยวี่มิได้เตรียมตัวสำหรับการเปลี่ยนแปลงนี้ พวกเขาตกใจกับเสียงดังอย่างกะทันหันนี้จนต้องรีบปิดตา ปกป้องศีรษะของพวกเขา และนั่งยองๆลงกับพื้นโดยมิรู้เลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

"เกิดอะไรขึ้น?"

“มีอะไรหรือ?"

ทันใดนั้นองค์ชายเจ็ดฉินหยู่ก็ตื่นตระหนก กองกำลังแนวหน้าของอาณาจักรจ้าวกำลังจะโจมตีเมือง ไม่รู้ว่าเสียงนี้ร้ายหรือดี หรือว่าสวรรค์กำลังจะทำลายต้าฉิน?

เขาไม่กล้าลืมตามองจึงคว้าทหารมาหนึ่งคนและออกคำสั่งว่า

"ไปดูซิว่าเกิดอะไรขึ้น!"

แม้ว่าทหารผู้นั้นจะรู้สึกหวาดกลัวเสียงดังเมื่อครู่เป็นอย่างมาก แต่คำสั่งของทหารยิ่งใหญ่ดุจขุนเขาและเขาจำต้องเชื่อฟัง

เขายึดกำแพงเมืองไว้ ค่อยๆยืนขึ้น และมองออกไปนอกเมือง

"สวรรค์!"

องค์ชายเจ็ดฉินหยู่รีบถามขึ้นมาว่า

"ตกลงเกิดอะไรขึ้น!"

ดูเหมือนว่าทหารผู้นั้นจะตกอยู่ในภวังค์ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ และจ้องมองไปที่ด้านล่างของเมืองอย่างว่างเปล่า

องค์ชายเจ็ดฉินหยู่เรียกทหารผู้นั้นหลายครั้งแต่ไม่มีการตอบสนอง เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจกับภาพเบื้องหน้า เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยึดกำแพงเมืองและค่อยๆยืนขึ้นเพื่อตรวจสอบ

เพียงแวบเดียวก็ทำให้องค์ชายเจ็ดฉินหยู่อ้าปากค้างด้วยความตกใจและพึมพำว่า

"นี่ เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"