องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1307

ฉินเหยียนถอนหายใจเบาๆแล้วนั่งลงข้างๆ

แม้ว่าฉินอวี่จะยังหมดสติอยู่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะสัมผัสบางสิ่งได้อย่างคลุมเครือ และได้สติขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ แม้ว่าศีรษะของเขาจะมีผ้าพันแผลเต็มไปหมดจนไม่อาจลืมตาได้ แต่ก็ยังส่งเสียงที่อ่อนล้าออกมาได้

“น้องสิบสี่”

“พี่เจ็ด ข้าเองก็กลับมาแล้ว” ฉินเหยียนกุมมือของเขาแล้วพูดขึ้น

ฉินอวี่ได้ยินดังนั้นก็พยายามยิ้มออกมา เขาพูดว่า “อืม ในที่สุดเราสามพี่น้องก็ได้มารวมตัวกันแล้ว”

“นั่นสิ ดังนั้นพี่เจ็ดจะต้องรักษาตัวให้ดี เมื่อเจ้าอาการดีขึ้นแล้ว เราสามคนก็ไปดื่มด้วยกันเถิด!”

“ฮ่า......ฮ่า ได้เลย”

ฉินอวี่หัวเราะอย่างยากลำบาก จากนั้นก็ถามขึ้นด้วยเสียงแหบแห้งว่า “น้องสิบสี่ ทางเยี่ยนเป่ย......”

“วางใจเถิดพี่เจ็ด ไม่เป็นไรแล้ว ทุกอย่างราบรื่นดี กองทัพของทั่วป๋าเยี่ยนเองก็ถูกพวกข้าทำลายล้างจนเกือบหมดแล้ว”

“ดี......ดีจริง”

ฉินอวี่พยักหน้าอย่างดีใจ เมื่อพูดจบเขาก็หลับตานอนหลับไปอีกครั้ง

ฉินเหยียนถอนหายใจเบาๆ จ้าวจือหย่าพยุงเขามาถามอาการกับแพทย์หลวงที่หน้าประตู

แพทย์หลวงได้รายงานอาหารของฉินอวี่ ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เขาถามว่า

“หากเป็นเช่นนี้ ต่อให้พี่เจ็ดจะหายแล้ว แต่ก็จะเสียโฉมงั้นรึ?”

“พ่ะย่ะค่ะ อย่างน้อยก็จะมีแผลเป็นบนใบหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

“ใบหน้าคงไม่อัมพาตใช่รึไม่?”

“คือ......กระหม่อมนั้นโง่เขลา ไม่รู้ว่าใบหน้าอัมพาตที่ท่านอ๋องกล่าวถึงหมายถึงอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนครุ่นคิด จากนั้นก็อธิบายว่า “ก็คือใบหน้ามีบาดแผลอย่างหนัก ในอนาคตไม่สามารถแสดงสีหน้าได้อีก”

แพทย์หลวงตระหนักทันที จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “คงไม่ถึงขั้นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นก็โล่งอก จะเสียโฉมหรือไม่นั้นไม่สำคัญ อย่างไรฉินอวี่ก็ได้มีการอภิเษกสมรสไปแล้ว และในขณะที่ฉินเหยียนกำลังจะย้ำเตือนแพทย์หลวงต่อ ก็มีเสียงฝีเท้าที่รีบร้อนดังขึ้นจากด้านนอก

ฉินเหยียนตั้งใจฟังแล้วก็รู้ว่าใครมาทันที ผู้ที่สามารถก้าวเท้าได้กว้างและรีบร้อนเพียงนี้ นอกจากฉินชงก็ไม่มีใครแล้ว แน่นอนว่ายังไม่ทันเดินเข้ามาด้านใน ก็มีเสียงคนคำนับดังขึ้นด้านนอกแล้ว

ฉินเหยียนยิ้มแล้วเดินออกไปโดยมีจ้าวจือหย่าคอยพยุง

“พี่ใหญ่!”

“น้องสิบสี่!”

สองพี่น้องพบหน้ากันแล้วกอดกันแน่นแฟ้น