องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1306

ข่าวที่อ๋องเหยียนกำลังจะเสด็จกลับเมืองหลวงกระจายไปทั่วอย่างรวดเร็ว ฉินชงถึงขั้นนำขุนนางฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ไปรอที่ประตูเมืองทาง ตะวันออกแต่เช้า

เมื่อเหล่าชาวเมืองได้รับข่าวก็พากันฮือฮาขึ้นมา ต่างก็รีบมายังประตูมเองทางตะวันออกเพื่อเตรียมต้อนรับอ๋องเหยียนโดยไม่ทานข้าวเลยทีเดียว

ไม่นาน นอกจากทหารองครักษ์ส่วนพระองค์ที่ไม่อาจปลีกตัวมาได้แล้ว คนทั่วทั้งเมืองหลวงก็ได้มารวมตัวที่นอกประตูเมืองทางตะวันออก ต่างก็ชะเง้อหน้ามอง รอคอยอ๋องเหยียนเสด็จกลับมา

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ดวงอาทิตย์เองค่อยๆขึ้นไปจุดสูงสุด แสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิไม่ได้แรงมาก แต่หากตากแดดเป็นเวลานานก็จะทำให้รู้ไม่สบายตัว

ฉินชงไม่ได้เป็นอะไร ส่วนเหล่าขุนนางทุกฝ่ายก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญใจเลยแม้แต่น้อย พวกเขาพากันชะเง้อหน้ารอคอยอยู่ มีเพียงรองเสนาบดีกรมพิธีการที่ถอนหายใจอยู่เรื่อยๆ เขารู้สึกว่าเป็นเช่นนี้ต่อไปก็ไม่ช่วยอะไร

เขารออยู่นาน สุดท้ายก็เดินไปเบื้องหน้าของฉินชง

“ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องอยากจะกล่าวพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินชงอารมณ์ดี เขาจึงไม่ได้สนใจอะไร เขายิ้มแล้วถามขึ้นว่า “มีอะไรรึ?”

รองเสนาบดีกรมพิธีการพูดอย่างจริงจังว่า “ฝ่าบาทเป็นถึงฮ่องเต้ เพียงแค่ต้อนรับชั่วครู่ก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมารอที่นี่ด้วยตนเองเลยพ่ะย่ะค่ะ เหล่าชาวเมืองทั่วทั้งเมืองกำลังมองอยู่ ขืนเป็นเช่นนี้......”

ฉินชงสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันที เขาพูดอย่างไม่พอใจว่า “วันดีๆเช่นนี้ อย่าทำให้ข้ากริ้ว”

“ฝ่าบาท......” รองเสนาบดีกรมพิธีการพูดอะไรไม่ออกทันที

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเข้าใจแล้ว ฝ่าบาทพอพระทัยก็เพียงพอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

รองเสนาบดีกรมพิธีการพูดขึ้นอย่างจนปัญญา สุดท้ายก็ต้องถอยไป

......

อีกด้านหนึ่ง ขบวนรถของฉินเหยียนใกล้มาถึงเมืองหลวงแล้ว

ทันใดนั้นฉินเหยียนก็รู้สึกปวดศีรษะขึ้นมา ไม่ต้องคิดก็รู้เลยว่าคนทั่วทั้งเมืองหลวงคงมารู้ข่าว แล้วมารอต้อนรับเขาอยู่ ความจริงเขาชอบการเข้าเมืองอย่างสงบมากกว่า ไม่ต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่เพราะเขากลับมาเลย

เขาครุ่นคิดแล้วกลอกตา จากนั้นก็มองไปยังจ้าวจือหย่าพร้อมถามขึ้นว่า

“เจ้าคิดว่าเราเปลี่ยนเส้นทางดีรึไม่? ให้กองทัพเข้าเมืองทางประตูเมืองตะวันออก ส่วนพวกเราก็แอบเข้าไปเงียบๆทางตะวันตก”

“หา?” จ้าวจือหย่าตั้งตัวไม่ทัน

ฉินเหยียนกลับรู้สึกว่าแผนนี้ดีอย่างยิ่ง เขาพูดขึ้นว่า

“ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าจะต้องเสียเวลาที่ประตูเมืองนานเพียงใดจึงจะเข้าเมืองไปพบพี่ใหญ่ได้ อย่างไรการแอบเข้าไปก็ดีกว่า เจ้าเตรียมการให้ที พวกเราแอบเข้าไปทางประตูเมืองตะวันตกดีกว่า”

“เพคะท่านอ๋อง”

......

เวลาล่วงเลยมาถึงยามบ่าย ฉินชงและเหล่าขุนนาง รวมถึงเหล่าชาวเมืองที่รออยู่ที่หน้าประตูเมืองทางตะวันออก ในที่สุดก็เห็นขบวนกองทัพที่เอิกเกริกปรากฏแล้ว

“กลับมาแล้ว!”