องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1318

“ข้าไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น ขับรถนั่งด้านหลังแล้วขับไม่ได้งั้นรึ? ข้าจะนั่งด้านหน้า ให้เขามานั่งขับรถด้านหลังซะ!”

ทั่วป๋าเยี่ยนออกคำสั่งอย่างเหิมเกริม

“คือ......เกรงว่าจะไม่ถูกต้อง คนขับรถต้องนั่งขับด้านหน้าเท่านั้น อาณาจักรฉินไม่ได้คิดจะดูถูกชาวตาดเลยนะ......”

“ไม่ถูกงั้นรึ? นี่คือวิธีการต้อนรับผู้มาเยือนของอาณาจักรฉินรึไง?” ทั่วป๋าเยี่ยนพูดอย่างเดือดดาล

รองเจ้ากรมพิธีการยิ้มอย่างขมขื่น เขารู้สึกว่าทั่วป๋าเยี่ยนรับมือยากจริงๆ

สุดท้ายเมื่ออีกฝ่ายร้องขออย่างแรงกล้าแล้ว เขาจึงจำใจต้องมองไปหาคนขับรถแล้วพูดอย่างจนปัญญาว่า

“เช่นนั้นเจ้านั่งยองๆเพื่อขับรถ แล้วให้ท่านทั่วป๋านั่งตำแหน่งของเจ้าเป็นอย่างไร?”

“หา?” คนขับรถอึ้งไป เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าเหตุใดจึงมีคำร้องขอที่แปลกเช่นนี้

ส่วนทั่วป๋าเยี่ยน เมื่อเห็นดังนั้นแล้วกลับยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า

“สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ทุกอย่าง พวกข้าจะนำกลับไปรายงานยังดินแดนชาวตาดทุกอย่าง นี่คือพิธีการของอาณาจักรฉินงั้นรึ? ขายหน้าอาณาจักรฉินจริงๆ!”

รองเจ้ากรมพิธีการสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง สุดท้ายก็ต้องให้คนขับรถขับรถด้วยการนั่งยองๆ

และแล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่น่าประหลาดอย่างยิ่ง ทั่วป๋าเยี่ยนได้มานั่งตรงตำแหน่งคนขับตามที่ใจอยาก แล้วคนขับรถล่ะ? เขากลับต้องนั่งยองๆอยู่ด้านหน้าขาของทั่วป๋าเยี่ยนอย่างน่าขัน มือข้างหนึ่งจับคันเร่ง ส่วนอีกมือพยายามจับพวงมาลัยเอาไว้ มันแคบจนเบียดอย่างยิ่ง จนหายใจแทบไม่ออก

ทั่วป๋าเยี่ยนเองก็รู้สึกเบียดอย่างยิ่ง เขาจึงยกขาขึ้นและนั่งท่าสมาธิอยู่บนที่นั่ง มุมมองที่กว้างมากขึ้นทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมา การนั่งอยู่ด้านหน้าสุดจึงจะคู่ควรกับฐานะของเขา

ทั่วป๋าเยี่ยนเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกที่สูงส่ง แม้แต่มองบรรยากาศภายนอกยังรู้สึกดีอย่างยิ่ง

“เดินทางต่อได้” ทั่วป๋าเยี่ยนเงยหน้าขึ้นแล้วพูดขึ้น

“ขอรับ!” รถเคลื่อนตัวไปยังเมืองหลวงอาณาจักรฉินอีกครั้ง

คราวนี้รถขับเซไปเซมา คนขับรถพยายามจะควบคุมพวงมาลัยเอาไว้ แต่เขาก็ทำไม่ได้เลย รถโซเซอย่างยิ่ง ทุกคนในรถถูกรถที่โซเซนี้ทำเอาเวียนศีรษะไปหมด สีหน้าซีดเซียว อยากจะกระโดดลงจากรถให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย หลายคนตกใจจนร้องไห้ออกมา

ทั่วป๋าเยี่ยนถึงกับต้องตะโกนว่า “ช้าหน่อย ช้าหน่อย!”

“ฮือๆๆ!” คนขับรถพูดทั้งน้ำตาว่า “ข้าไม่อาจควบคุมได้เลยจริงๆ ข้าไม่อยากเป็นคนขับรถแล้ว เชิญผู้อื่นมาแทนเถิด!”

เขาไม่รู้ทิศทางและมองไม่เห็นทางเลย เขานั่งยองๆอยู่ตรงนี้อย่างลำบาก ไม่นานก็รู้สึกว่าจะหายใจไม่ออกแล้ว อย่าว่าแต่จะให้ขับรถเลย