องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1319

สีหน้าของคนอาณาจักรฉินในรถไม่ดีเลย แต่ก็ยังดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก

ในที่สุดทั่วป๋าเยี่ยนก็ยอมกลับมานั่งด้านหลังเช่นเดิม คนรับรถโล่งอก ขบวนรถสามารถเดินทางต่อได้แล้ว ผ่านไปหนึ่งวัน ขบวนรถค่อยๆเข้ามาในอาณาเขตของอาณาจักรหลู่แล้ว และได้ค่อยๆเดินทางมาถึงใจกลางเมือง

ใจกลางอาณาจักรหลู่ในตอนนี้ถูกแผ่นดินไหวทำลายจนสิ้นซาก มีแต่ซากปรักหักพังไปทั่วทุกที่ อาคารบ้านเรือนทลาย มีหลุม ราวกับว่ามันเคยประสบภัยพิบัติระดับมหากาพย์

ในระหว่างที่เดินผ่านบางสถานที่ก็จะมองเห็นศพที่กองรวมกัน ศพเหล่านี้เคยถูกเผาไหม้เกรียมจนมีกลิ่นเหม็นเน่าที่น่าขยะแขยง

คนอาณาจักรฉินที่ผ่านที่นี่ ไม่ว่าจะมาจากที่ใดต่างก็มีสีหน้าที่เคร่งขรึม และสวดภาวนาในใจเพื่อผู้ตายอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นเองจู่ๆก็มีเสียงหัวเราะที่ไม่เป็นมิตรดังมา

ทั่วป๋าเยี่ยนหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “น่าสนใจ น่าสนใจเกินไปแล้ว เฮ้อ เจ้าคือรองเจ้ากรมพิธีการแห่งอาณาจักรฉินอะไรนั่นสินะ? คราวนี้มีผู้ล้มตายในอาณาจักรฉินเท่าใดรึ?”

เพื่อแสดงให้เห็นถึงท่วงทีของอาณาจักรฉิน ต่อให้ในระหว่างทางอีกฝ่ายจะแสดงคำร้องขอที่ไร้มารยาทออกมา รองเจ้ากรมพิธีการก็ยังคงยิ้มสู้

แต่บัดนี้ เขาขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว และอดกลั้นความรำคาญใจตอบกลับว่า

“มีผู้ประสบภัยไปแล้วกว่าหนึ่งแสนกว่าคน ต้องขอบคุณที่ทางชาวตาดยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือในสถานการณ์เช่นนี้”

เมื่อทั่วป๋าเยี่ยนได้ยินดังนั้นก็ยิ่งชอบใจ เขาหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า

“ฮ่าๆๆ หนึ่งแสนกว่าคน คนอาณาจักรฉินมีมากเสียจริง ว่าแต่อย่างพวกเจ้าเรียกว่าอะไรนะ......จริงสิเรียกว่าถูกสวรรค์ลงโทษ สวรรค์ก็ยังทนไม่ได้ จึงได้ลงทัณฑ์อาณาจักรฉินไงเล่า......โอ้โห น่าอนาถจริงๆเชียว......”

ทั่วป๋าเยี่ยนจงใจพูดคำว่าอนาถให้ดังมากยิ่งขึ้น แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะไม่ได้มีอะไร แต่เพราะเน้นคำเป็นพิเศษ จึงทำให้ทุกคนได้ยินอย่างชัดเจน

“มันสมควรตายจริงๆ!”

เมื่อคนอาณาจักรฉินที่อยู่ตรงนั้นได้ยินแล้วต่างก็คิดเช่นนี้ พวกเขากำหมัดแน่น แล้วจ้องทั่วป๋าเยี่ยนเขม็ง

รองเจ้ากรมพิธีการสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าเขาจะอยากต่อยทั่วป๋าเยี่ยนแค่ไหน แต่อย่างไรก็ต้องเห็นแก่ส่วนรวมก่อน ดังนั้นจึงได้จำใจทำให้บรรยากาศดีขึ้น เขายิ้มแล้วพูดว่า

“ท่านทั่วป๋าล้อเล่นเกินไปแล้ว อาณาจักรฉินไม่เชื่อเรื่องสวรรค์หรอก เชื่อเพียงแค่ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะตน......”

“ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะตนรึ?” ทั่วป๋าเยี่ยนทำเสียงเย็นชาแล้วพูดอย่างดูถูกว่า “โง่เขลาสิ้นดี พวกเจ้าเหยียดหยามสวรรค์เช่นนี้ สักวันจะต้องกรรมตามสนองแน่”

รองเจ้ากรมพิธีการได้ยินดังนั้นสีหน้าก็ไม่สบอารมณ์ เขาพูดอย่างไม่พอใจว่า

“ท่านทั่วป๋า ทุกที่ต่างก็มีประเพณีและวัฒนธรรมของตนเองทั้งนั้น ที่ราบกลางมีคำที่พูดกันมาแต่โบราณว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ในเมื่อเจ้ามาที่ราบกลางแล้ว ก็ควรจะเคารพประเพณีและวัฒนธรรมของที่ราบกลาง”