องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1327

“พี่ใหญ่ ตอนนี้ในหนึ่งปีพวกเราได้เงินภาษีเท่าไร?” ฉินเหยียนเงยหน้าถาม

ฉินชงลังเลเล็กน้อย จากนั้นพูดออกมา

“รายได้หลักของอาณาจักรฉินมาจากธุรกิจบางส่วนที่เราเป็นคนดำเนินการเอง ในหนึ่งปีเรามีค่าภาษีที่ได้รับแน่ๆ อยู่ที่สองร้อยล้าน แต่มีเพียงยี่สิบสามสิบล้านเท่านั้นถูกเก็บจากประชาชน!”

ฉินเหยียนเลิกคิ้วเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น และพูดด้วยความประหลาดใจ

“เงินที่ได้จากประชาชนน้อยขนาดนี้เชียวหรือ?”

“อืม!”

ฉินชงพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง

“ความจริงแล้วยี่สิบสามสิบล้านนั้นถือว่าสูงมากแล้ว ก่อนหน้านี้ภาษีที่อาณาจักรฉินเก็บมาได้ทั้งหมดนั้นอยู่ที่ไม่กี่แสนเท่านั้น ตอนนี้ทั้งเก้าแคว้นถูกรวมเข้าด้วยกันแล้ว ประชาชนมีชีวิตที่ดีขึ้น จึงมาถึงจำนวนนี้ได้”

“แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือธุรกิจที่เจ้าทำมาก่อนหน้านี้เติบโตมากขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งยังคอยให้การสนับสนุนอาณาจักรฉิน”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ฉินเหยียนพยักหน้า จากนั้นคิดอีกครั้งและตัดสินใจว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราจะออกพันธบัตรทั้งหมดหนึ่งร้อยล้านใบ”

“หนึ่งร้อยล้าน...” ฉินชงมองไปที่ฉินเหยียนและพูดไม่ออก

“น้องสิบสี่ จะไม่เกิดปัญหาขึ้นจริงๆ ใช่หรือไม่?”

“ไม่มีปัญหาแน่นอน ในเมื่ออาณาจักรฉินของเราได้เงินภาษีสองร้อยล้านต่อปี เช่นนั้นข้าจะออกพันธบัตรแค่ครึ่งหนึ่ง เมื่อถึงตอนนั้นจะได้จ่ายคืนได้ง่าย”

“ข้าหมายความว่าเจ้าออกพันธบัตรจำนวนมากขนาดนี้ในครั้งเดียว ประชาชนจะซื้อหรือ? จะขายหมดหรือ?” ฉินชงถาม

ฉินเหยียนยิ้มอ่อนและพูดว่า

“ทำไมจะไม่ได้เล่า? ตอนนี้ในอาณาจักรฉินมีทั้งหมดกี่ครัวเรือน?”

ฉินชงอึ้งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่เก่งด้านนี้ จึงลังเลที่จะตอบ

“ข้าไม่รู้ข้อมูลที่แน่ชัด จากสถิติของกรมพระคลัง ตัวเลขยังสรุปมาไม่แน่ชัด แต่น่าจะมีประมาณสองสามล้านครัวเรือน”

ฉินเหยียนพยักหน้าและพูดช้าๆ

“มีหลายล้านครัวเรือน นั่นหมายถึงสิบล้านคน หากหารให้กับทุกคนเท่าๆ กัน ยังไม่ถึงสิบตำลึงเลย”

“ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีนักลงทุนรายใหญ่จำนวนมากในจิ่วโจว พวกเขาทราบดีว่าพันธบัตรที่เราออกนั้นมีประโยชน์มาก ข้าคาดว่าพวกตระกูลชนชั้นสูงคงจะพยายามหาทางซื้อให้ได้กว่าครึ่งหนึ่ง”

ฉินชงอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆหลังจากได้ยินเช่นนี้ จ้องมองด้วยความประหลาดใจ

“เรื่องจริงหรือ?”

ฉินเหยียนยิ้มเล็กน้อยและไม่ได้อธิบายอะไรมาก เขาแค่เตือนฉินชงและพูดว่า

“ส่วนพันธบัตรจะขายหมดหรือไม่นั้นข้ารู้อยู่แก่ใจ หากพี่ใหญ่ตกลง ข้าจะไปเข้าพบกรมพระคลังเพื่อหารือเรื่องนี้”