องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1328

หลี่เหวินจงยิ้มอย่างขมขื่นและตอบว่า

“ท่านอ๋องยังมีเรื่องที่พระองค์ยังไม่รู้อีกมาก หากยึดตามหลักการแล้วไม่ได้ขาดแคลนเงินพ่ะย่ะค่ะ แต่พื้นที่ที่ต้องใช้เงินนั้นมีมากเกินไป หากไม่มีวิธีที่สามารถเพิ่มรายให้อาณาจักรฉินถึงสองเท่า กระหม่อมคาดว่าแผนการของพระองค์จะต้องถูกตัดทอนลงไปบ้างพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นถอนหายใจช้าๆ แล้วพูดว่า

“ข้ายังมีวิธี ก่อนอื่นข้าจะให้เงินจำนวนหนึ่งร้อยล้านแก่กรมพระคลังเพื่อใช้รับมือกับสถานการณ์ฉุกเฉิน”

หลี่เหวินจงสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองฉินเหยียนด้วยความประหลาดใจและพูดอย่างไม่เชื่อ

“ท่านอ๋อง พระองค์พูดความจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ หากท่านมีเงินหนึ่งร้อยล้านตำลึงจริงๆ กระหม่อมคงไม่ต้องมานั่งถอนหายใจอยู่เช่นนี้!”

หลี่เหวินจงหน้าแดง เขาคว้าแขนของฉินเหยียนด้วยมืออันสั่นเทาแล้วถามว่า “ฝ่าบาท ได้โปรดทรงบอกกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะว่าต้องทำเช่นไร?”

ฉินเหยียนหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายเป็นเช่นนี้ จากนั้นบอกอีกฝ่ายเรื่องพันธบัตรอย่างละเอียด

หลังจากได้ยินเรื่องนี้แล้ว หลี่เหวินจงพลันมีท่าทีประหลาดใจ เขาอ้าปากกว้างทันที

เขาไม่ใช่ฉินชง ในฐานะที่เขาเป็นเสนาบดีกรมพระคลังเขาเข้าใจเรื่องนี้อย่างถ่องแท้ ฉินเหยียนอธิบายเพียงแค่สั้นๆ หลี่เหวินจงกลับนึกถึงความเป็นไปได้ทั้งหมด จากนั้นพลันหายใจเร็วขึ้น

หลังจากที่คิดอย่างรอบคอบแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความประหลาดใจ

“ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมมากพ่ะย่ะค่ะ ภายในเวลาอันสั้นวิธีนี้สามารถช่วยแก้ไขความต้องการของอาณาจักรฉินได้!”

ฉินเหยียนยิ้ม ตบไหล่หลี่เหวินจงแล้วพูดว่า

“เช่นนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้า”

พูดจบ ฉินเหยียนก็ยืนขึ้นและเดินจากไป

หลี่เหวินจงเองก็ยืนขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อเดินไปส่งฉินเหยียน

...

อีกด้านหนึ่ง ทั่วป๋าเยี่ยนและคนอื่นๆ อยู่ที่วัดหงหลู เวลานี้เขาไม่อาจนิ่งนอนใจได้ การที่ให้เขารออยู่ที่นี่ ช่างน่าอึดอัดกว่าการที่ทำร้ายพวกเขาเสียอีก พวกเขาจึงรวมตัวกันและเริ่มบ่นอุบอิบ

“ท่านใต้เท้า พวกเราควรทำเช่นไรดีพ่ะย่ะค่ะ? จะอยู่ที่นี่ต่อไปหรือ?” ผู้ติดตามทั่วป๋าเยี่ยนถามขึ้น

ทั่วป๋าเยี่ยนสบถเสียงเย็น และกัดฟันด้วยความโกรธ

“พวกชาวอาณาจักรฉินบังอาจมาก พวกข้าเดินทางกันมาตั้งหลายร้อยลี้ แต่กลับทิ้งพวกเราไว้เช่นนี้ อีกทั้งยังเมินเฉยต่อเรา นี่ถือว่าพวกมันจงใจทำให้เราอับอายชัดๆ!”

ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น เขาก็ทุบโต๊ะด้วยความเกลียดชัง

บรรดาคนที่อยู่รอบตัวเขาเงียบลงในทันที

ไม่มีใครอยากหาเรื่องใส่ตัว ไม่มีใครอยากมีปัญหา

ทั่วป๋าเยี่ยนหายใจเข้าลึกๆ กัดฟันแล้วพูดว่า

“ไป พวกเราออกไปหาอะไรกินกันเถอะ!”