องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1342

ผู้นำจับกุมขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า

“นางเป็นคนโหวกเหวกขึ้นอย่างไร้เหตุผลก่อน แถมยังฉีกหนังสือราชการของพวกข้าอีก มีคนมองดูอยู่ตั้งมากมาย คิดว่าพวกเจ้าจะกลับดำเป็นขาวได้งั้นรึ?”

เมื่อพูดดังนั้นแล้ว คนที่มาล้อมดูแต่แรกก็พากันพยักหน้า คนอื่นๆเห็นดังนั้นก็เข้าใจทันทีว่ามันคงจะเป็นดังนั้น หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ต้องเป็นฝ่ายผิดก่อนสิ

เหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นจะสัมผัสได้ถึงสายคาที่สงสัยของทุกคน นางเองก็กระวนกระวาย แต่ทันใดนั้นนางก็ตั้งสติแล้วจ้องผู้นำจับกุมเขม็งพร้อมพูดว่า

“แล้วอย่างไรเล่า? หากไม่พูดถึงเรื่องนี้ แล้วพวกเจ้าไม่มีความผิดเลยงั้นรึ?”

ประโยคนี้ทำเอาผู้นำจับกุมแทบจะบ้าตาย เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าคำพูดนี้ออกมาจากปากของคนปกติได้อย่างไร

“เจ้า......” ผู้นำจับกุมกำลังจะกล่าว แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ชี้นิ้วออกมาที่เขาแล้วพูดว่า

“แล้วก็เจ้า เจ้าเป็นข้าราชการแล้วอย่างไร เจ้าใช้อำนาจรังแกผู้คน เอาแต่รังแกผู้หญิงอย่างพวกข้า อ๋องเหยียนยังตรัสว่าผู้หญิงอย่างพวกข้ามีความสำคัญยิ่ง แล้วเจ้ามีสิทธิ์อะไรมารังแกพวกข้า? เจ้ากำลังดูถูกอ๋องเหยียน ข้าจะไปฟ้องพวกเจ้ากับอ๋องเหยียน!”

ท่าทีที่ไม่เกรงกลัวใดๆของผู้หญิงคนนั้นทำให้ผู้นำจับกุมสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง เขาโกรธจนพูดอะไรไม่ออก แต่เขาก็ยังคงพยายามอดกลั้น นั่นไม่ใช่เพราะเขามีความอดทนสูงอะไรเลย แต่นั่นเป็นเพราะอาณาจักรฉินมีท่าทีที่จะโอบอ้อมอารีต่อคนของอาณาจักรตนเองอย่างยิ่งอยู่แล้ว ปฏิบัติกับชาวเมืองเช่นเดียวกันครอบครัวตนเอง

ส่วนกับคนนอก อาณาจักรฉินจะมีปฏิกิริยาอีกแบบ จะหัวรั้นอย่างยิ่ง ทำได้ทุกอย่างเพื่อปกป้องชีวิตของชาวเมืองและผลประโยชน์ของอาณาจักรฉิน

แต่ใช่ว่าทุกคนจะเข้าใจหลักการนี้ อย่างเช่นผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้านี้ นางเห็นข้าราชการเป็นมิตรเป็นกันเองมาโดยตลอด ดังนั้นจึงเข้าใจผิดว่าข้าราชการนั้นอ่อนแอไร้ความสามารถ ดังนั้นจึงได้กล้าท้าทาย ไม่เกรงกลัวผู้นำจับกุมแม้แต่น้อย

“พอได้แล้วแม่นาง!” ผู้นำจับกุมทำเสียงเย็นชาแล้วพูดอย่างเข้มงวดว่า “ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย หลีกทางเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นอย่าว่าพวกข้าไร้มารยาท!”

“ฝันไปเถอะ!” ผู้หญิงคนนั้นเชิดหน้าแอ่นอก ท่าทีไร้ความหวาดกลัว นางเอามือเท้าสะเอวแล้วชี้นิ้วพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “พวกเจ้ารีบปล่อยบาตูลูจะดีกว่า ข้าว่าพวกเจ้าอิจฉาที่เขาหล่อเหลาสง่างาม ดังนั้นจึงได้ใส่ร้าย......”

ผู้หญิงคนนั้นด่าทออย่างสาแก่ใจ สีหน้าของผู้นำจับกุมยิ่งไม่สบอารมณ์ขึ้น นักการในศาลาว่าการข้างๆแทบจะทนไม่ไหวแล้วจึงได้พูดว่า

“เจ้าบอกว่าเจ้าหมอนี่หล่อเหล่าสง่างามรึ? แถมพวกข้ายังอิจฉามันด้วยรึ? สุนัขบ้านข้ายังดูหล่อเหลา สะอาดสะอ้านยิ่งกว่า พวกข้าจะอิจฉามันเรื่องอะไรรึ? อิจฉาที่มันไม่อาบน้ำในรอบหลายปี สิ่งสกปรกบนร่างกายหนายิ่งกว่ากำแพงบ้านข้างั้นรึ?”