องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1356

ทันทีที่เห็นรองแม่ทัพโจว เขาอดไม่ได้ที่จะต่อว่าออกไป

“ดูสิว่าเจ้าเสนอแนวคิดอะไรให้ข้า หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป จะส่งผลกระทบต่อความปลอยภัยของแนวเขตชายแดน หากข้าและเจ้าตาย ก็ไม่สามารถชดเชยความผิดพลาดครั้งนี้ของเราได้ และยังต้องรู้สึกผิดต่ออ๋องเหยียนที่ไว้ใจพวกเรา!”

รองแม่ทัพโจวยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เขาไม่คาดคิดว่าเรื่องทุกอย่างจะกลายเป็นเช่นนี้

เขาเองก็รู้สึกยอมแพ้เช่นกัน เหตุใดเขาถึงมีความคิดแย่ๆ เช่นนี้ เขาโชคดีมาหลายครั้ง แถมยังไม่เคยทำผิดพลาดใหญ่หลวง แต่ครั้งนี้กลับไม่โชคดีเหมือนครั้งก่อน อีกทั้งยังสร้างความเสียหายครั้งใหญ่ด้วย

หลี่ชางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแล้วพูดเสียงต่ำ

“หากพรุ่งนี้อาเอ๋อร์ผียังออกมาพูดจาเหยียดหยามพวกเราอีก ต่อให้ข้าต้องหยิบหอกออกไปต่อสู้ด้วยตัวเอง ข้าก็ต้องฟื้นคืนขวัญกำลังใจของกองทัพอาณาจักรฉินให้ได้!”

“ท่านผู้บัญชาการ...”

รองแม่ทัพโจวเป็นกังวล เหตุการณ์มาถึงขนาดนี้แล้ว จะให้หลี่ชางออกโรงคนเดียวได้อย่างไร?

“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว!”

หลี่ชางถอนหายใจและเดินกลับไปที่ค่าย

...

ราชวงศ์ฉิน วันที่หนึ่ง เดือนมิถุนายน

สำหรับคนรุ่นหลัง วันนี้ถือว่าเป็นวันพิเศษอย่างแน่นอน

สำหรับสี่สหายแห่งตงเป่ย ที่ครั้งหนึ่งได้เกิดการรวมตัวของชายสี่คนแห่งเยี่ยนเป่ย เรื่องนี้กลับน่าสนใจกว่าเรื่องนั้นเสียอีก

เมื่อพวกเขาทั้งสี่กลับมาพูดถึงเรื่องวันนี้ในอนาคต พวกเขาคงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ว่าช่างเป็นเรื่องบังเอิญมาก บังเอิญมากจริงๆ... แต่นั่นจะเป็นเรื่องที่เกิดหลังจากนี้

หลังจากที่อาณาจักรพัลแฮได้รับการบูรณะใหม่ อาณาจักรพัลแฮก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ช้าๆ ในเวลาเดียวกัน ก็ได้มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นที่อาณาจักรพัลแฮอีกด้วย

องค์หญิงที่เป็นผู้รักษาการของอาณาจักร กำลังจะแต่งงาน

คู่แต่งงานคือจางจวิ้นที่อยู่ในอาณาจักรพัลแฮมาตลอด ในตอนแรกจางจวิ้นเป็นฝ่ายเข้าหาองค์หญิงหวงหลิงเอ๋อร์ก่อนตามคำแนะนำของน้องสี่อย่างหลิวอวี่หลิน แต่ทั้งสองกลับค่อยๆ มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน โดยเฉพาะหลังจากที่พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับความตาย ความรักของพวกเขาทั้งสองกลับยิ่งแข็งแกร่งและมั่นคงดั่งทองคำ

วันนี้ทั้งสองจะเข้าพิธีแต่งงาน จางฝู่รับหน้าที่เป็นคนรับผิดชอบในการช่วยเหลืออาณาจักรฉินให้เป็นประธานของฝั่งเยี่ยนเป่ยได้เข้ามาดูแลพิธีเอง ในเวลาเดียวกันได้นำคำสั่งลับที่อ๋องเหยียนทิ้งไว้ให้ก่อนที่เขาจะออกมาจากเยี่ยนเป่ย

นั่นก็คือใครก็ตามที่แต่งงานกับองค์หญิงหวงหลิงเอ๋อร์แห่งอาณาจักรพัลแฮ ถือว่าเป็นฮ่องเต้องค์ใหม่ของอาณาจักรพัลแฮด้วย

“เพิ่มมงกุฎ!”

จางฝู่ตะโกนเสียงดัง ในขณะเดียวกันก็มีคนมาพร้อมกับมงกุฎสวมให้กับจางจวิ้น

ตอนที่เขาสวมมงกุฎ เขายังคงรู้สึกงุนงง เขางงมากจริงๆ หรือว่าเขากลายเป็นฮ่องเต้แห่งอาณาจักรพัลแฮแล้วหรือ?

อีกทั้ง... เขาหันกลับมามองเห็นหวงหลิงเอ๋อร์มองมาที่เขาด้วยรอยยิ้ม

เขายังมีภรรยาที่เขารักอยู่อีกหนึ่งคน

จางฝู่รู้สึกเหมือนว่าตนกำลังฝันไป เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นเงยหน้าและเชิดอกขึ้นเดินก้าวไปข้างหน้า

“คำนับ!”

จางฝู่ตะโกนเสียงดัง ขุนนางในอาณาจักรพัลแฮทุกคนต่างพร้อมใจกันคุกเข่าลง

“เข้าเฝ้าฮ่องเต้ ขอให้พระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนานไปอีกหมื่นๆ ปี”

จางจวิ้นยืนอยู่ที่บัลลังก์ มองลงไปข้างล่าง ทันใดนั้นความภาคภูมิใจของเขาก็เพิ่มขึ้นมาในทันที

เขาไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆ ว่าเขาจะกลายเป็นฮ่องเต้แห่งอาณาจักรพัลแฮจริงๆ!

...

ผู้ว่าราชการจังหวัดพยักหน้าแล้วเปิดพระราชโองการและพูดเสียงดังว่า

“คำสั่งพิเศษ แต่งตั้งให้อู๋เจี๋ยเป็นพลเรือเอกกองทัพเรือ และให้เข้ารับตำแหน่งทันที จบพระราชโองการ!”

ตึง!

อู๋เจี๋ยตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ว

พลเรือเอกกองทัพเรือ?

เขาไม่เพียงแต่อึ้งไปเท่านั้น แต่ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ตกใจมากเช่นกัน จากนั้นมองไปที่เขาด้วยสายตาอิจฉา

พลเรือเอกนั้นตำแหน่งสูงกว่าพลเรือโทหนึ่งขั้น ต้องรู้ว่าตอนนี้คนที่ฝึกพวกเขาเป็นแค่ระดับพลเรือโทเท่านั้น

อู่เจี๋ยที่เข้ามาฝึกฝน จู่ๆ กลับมีตำแหน่งสูงกว่าครูผู้สอนอีกหรือ?

“ยินดีด้วย อู๋เจี๋ย ทำไมยังไม่รับคำสั่งจากพระราชโองการเล่า?”

ผู้ว่าราชการจังหวัดมองไปที่อู๋เจี๋ยด้วยรอยยิ้ม

“อ๊ะ ขอบคุณท่านผู้ว่าราชการจังหวัดมากขอรับ ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอบพระทัยอ๋องเหยียน เพื่อตอบแทนประเทศชาติ ข้าขอทำงานอย่างทุ่มเทอย่างสุดตัว...”

อู่เจี๋ยได้สติกลับมา ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น และรีบโค้งคำนับเพื่อขอบคุณ

“ลุกขึ้นมาเถิด พลเอกอู๋ ข้ายังต้องไปสถานที่ฝึกกองทัพเรือแห่งอื่นอีก ยังมีนายพลเอกอีกสองคนที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งใหม่ขึ้น ข้าต้องไปแจ้งให้พวกเขาทราบก่อน ไว้คุยกันวันอื่นแล้วกัน”

ผู้ว่าราชการจังหวัดตบไหล่อู๋เจี๋ยแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม เดินตรงไปยังฐานฝึกกองทัพเรือแห่งถัดไป

อู๋เจี๋ยในตอนนี้ยังคงงุนงงอยู่