องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1368

พูดถึงตรงนี้ เฉินอวิ๋นฟางพลันนึกขึ้นมาได้ว่ามีชาวตาดที่ชื่อว่าต๋าหลี่ฉีถูกทำร้ายเมื่อไม่กี่วันก่อน ร่างกายที่บอบบางของนางสั่นสะท้านขึ้นมา และพูดต่อไม่ไหว

อย่างไรอาเซียงไม่ได้รู้สึกแปลกใจ นางจึงขมวดคิ้วถาม

“ไม่มีทาง ข้าคิดว่าผู้ชายอาณาจักรฉินนั้นดีมาก พวกเขาเอาใจใส่และคำนึงถึงจิตใจพวกเรา อีกทั้งยังมีความสามารถ ข้าไม่เข้าใจที่พี่พูดถึงความเป็นสุภาพบุราและอ่อนโยนนั้นหมายความเช่นไร”

“แต่ข้ารู้สึกว่าพวกเขาเหนื่อยมามากแล้ว เราไม่สามารถเรียกร้องพวกเขามากไปกว่านี้ พี่ฟาง พี่แค่ยังไม่เข้าใจ พี่ลองค่อยๆ มีปฏิสัมพันธ์ดู ข้ามั่นใจว่าพี่ต้องเจอคนที่พี่ชอบ...”

“ช่างเถอะ ข้าไม่สบายใจหากต้องอยู่กับพวกเขา อย่างไรก็ตามข้าตัดสินใจที่จะไปอยู่ที่ดินแดนชาวชาวแล้ว ข้าสามารถใช้ชีวิตที่ข้าต้องการ และข้า... ข้าเสียอะไรไปตั้งมากมาย ข้าอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว”

เฉินอวิ๋นฟางพูดขัด จากนั้นกัดฟันพูดต่อว่า

“อย่าโน้มน้าวข้าอีกต่อไปเลย มิฉะนั้นหลังจากนี้ข้าจะไม่เป็นเพื่อนกับเจ้าอีก!”

ในตอนนี้อาเซียงทำตัวไม่ถูก

เดิมทีนางต้องการเตือนสติเพื่อนสนิทไม่ให้ไปดินแดนชาวตาด แต่นางไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะหนักแน่นขนาดนี้

เมื่อเห็นเช่นนั้น นางก็ลังเลอยู่นาน จากนั้นกัดฟันแล้วพูดว่า

“เอาล่ะ เช่นนั้นข้าขอให้พี่ฟางมีความสุขในดินแดนชาวตาดแล้วกัน หากมีเวลา พวกเราเขียนจดหมายหากันก็ได้...”

แม้ว่านางจะไม่อยากแยกจากเพื่อนสนิท แต่นางก็ไม่อยากจบกับอีกฝ่ายเพราะมีเรื่องบาดหมางใจ นางทำได้เพียงยืนขึ้นและพูดว่า

“พี่ฟางรีบเข้านอนเถิด ข้ากลับก่อนล่ะ!”

เฉินอวิ๋นฟางพยักหน้า เดินทางอีกฝ่ายกลับไป

หลังจากปิดประตู ความสงบในบหน้าพลันหายไปในทันที ความเหนื่อยล้าเข้ามาแทนที่

“ไม่เป็นไรนะลูกรัก รอให้ไปถึงดินแดนชาวตาด ลูกกับแม่จะต้องมีชีวิตที่ดีขึ้น”

นางมีแผนที่จะไปดินแดนชาวตาดจริงๆ นางเก็บกระเป๋า และรอให้ทั่วป๋าเยียนมาหา นางจะได้พูดเรื่องนี้

นางได้แต่รอ รอมาหลายวันแล้วแต่อีกฝ่ายก็ไม่มาหานางเลย

อาจจะเป็นเพราะโชคดีหรือเป็นประสงค์ของสวรรค์ ในที่สุดตอนที่นางออกไปซื้อกับข้าว ก็ได้เจอกับคนที่นางต้องการพบหน้า

“พี่ทั่วป๋า!”

เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ตาของเฉินอวิ๋นฟางแดงก่ำ นางพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของอีกฝ่ายและร้องไห้ออกมา

ทั่วป๋าเยี่ยนขมวดคิ้ว ผละตัวเองออกและถามออกไปว่า

“ทำอะไรของเจ้า? ข้าไม่ได้บอกเจ้าไปแล้วหรือว่าข้าจะไปหาเจ้าเอง หากไม่มีเรื่องอะไรเจ้าไม่ต้องมาหาข้านี่?”

เฉินอวิ๋นฟางสะอึกสะอื้นและพูดว่า “ข้า... ข้า... ข้า...”

นางลังเลอยู่นาน แต่ก็ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน

ทั่วป๋าเยี่ยนที่รอไปสนุกสนานกับผู้หญิงคนใหม่ ไม่ยอมเสียเวลาอยู่รงนี้ เขาหมดความอดทนทันที

“ช่างเถอะๆ ไว้เราค่อยคุยกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินอวิ๋นฟางเช็ดน้ำตา เงยหน้าขึ้นมองทั่วป๋าเยี่ยนอย่างคาดหวัง

“พี่ทั่วป๋า พวกเราจะกลับดินแดนชาวตาดเมื่อใด?”

ทั่วป๋าเยี่ยนอึ้งไป ในที่สุดเข้าก็เข้าใจความหายและถามออกไปว่า