องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 156

เชลยศึกอาณาจักรจ้าวทุกคนทิ้งอาวุธและยอมจำนน จ้าวฉี่หมิงถึงกับตื่นตระหนก เพราะแผนการของเขาคือการร่วมมือทั้งภายในและภายนอก หากเชลยศึกภายในขอมจำนน แผนการที่เขาวางแผนมาจะต้องพังลง

“ไอ้สารเลว! ไอ้พวกหัวอ่อน ข้าสั่งให้พวกเจ้าหยิบอาวุธขึ้นมาโจมตีกับพวกอาณาจักรฉิน!”

จ้าวฉี่หมิงยังคงพยายามกอบกู้สถานการณ์ แต่การยอมจำนนถือเป็นข้อสรุปที่ได้วางมาแล้ว แผนการของเขากำลังล้มเหลว

“เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร?”

องค์ชายเจ็ดพึมพำออกมาอย่างสับสบ ไท่ฟู่และกลุ่มทูตอาณาจักรฉินเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

ฉินเหยียนพูดอย่างพอใจว่า

“ผู้ที่ตั้งตนอยู่ฝ่ายธรรมย่อมจะมีแต่ผู้ให้การช่วยเหลือ ผู้ที่ขาดธรรมย่อมจะมีแต่คนตีจาก เพื่อให้ได้ใจจากประชาชน อย่าลืมว่าผู้อื่นทำดีต่อตนมากแค่ไหน ใครจะยอมรับใช้คนใจแคบ ไม่เห็นแก่เพื่อนมนุษย์เช่นกันนั้นเล่า?”

“พวกเจ้า พวกเจ้าอย่าคิดว่านี่จะสำเร็จ!”

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่เข้าข้างตน จ้าวฉี่หมิงจึงเปลี่ยนเป้าหมายและวิพากษ์วิจารณ์อาณาจักรฉินแทน

“กองทัพที่แข็งแกร่งกว่าหนึ่งแสนนายฝั่งอาณาจักรจ้าวได้มาถึงแล้ว กองทัพอาณาจักรฉินที่กระจัดกระจายไม่เป็นกลุ่มก้อนอย่างพวกเจ้าจะต่อกรกับกองทัพข้าได้อย่างไร!”

“อีกทั้งพวกเจ้ายังขี้ขลาดเช่นนี้ เมื่อกองทัพใหญ่มาถึง เมื่อเมืองแตกพวกเจ้าและอาณาจักรฉินได้ตายพร้อมกันในสนามรบแน่!”

“ตอนนี้หยิบอาวุธขึ้นมา แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!”

“ทำแค่พอเหมาะพอควรเถอะ”

ฉินเหยียนพูดเสียงเย็น

“ไม่มีประโยชน์ สิ่งที่ประชาชนปรารถนา อาณาจักรจ้าวของเจ้าไม่มีวันชนะ อีกอย่าง นับตั้งแต่นี้ไป เจ้าเองก็ต้องมาเป็นนักโทษของข้า จับเขา!”

ทหารชั้นดีและองครักษ์ส่วนพระองค์ก้าวไปข้างหน้าอย่างอุกอาจ ทำท่าจับกุมกลุ่มทูตอาณาจักรจ้าวทันที

“บังอาจ ข้าเป็นทูตจากอาณาจักรจ้าว ทั้งสองอาณาจักรสู้รบกัน ทูตห้ามถูกสังหาร พวกเจ้าทำผิดกฎเช่นนี้ เจ้าจะตกเป็นเป้าสายตาของทุกอาณาจักร! พวกเจ้ากำลังรนหาที่ตายอยู่!”

ไท่ฟู่เห็นด้วยกันข้อโต้แย้งนี้ รีบห้ามเขาอย่างรวดเร็ว

“แม้ว่าจ้าวฉี่หมิงจะแสดงท่าทีน่ารังเกียจเช่นนี้ แต่เขาเป็นทูตจากอาณาจักรจ้าว ถ้าหาก...”

ก่อนที่เขาจะทันพูดจบ ฉินเหยียนก็พูดอย่างรวดเร็ว

“อวดรู้!”

เขาจับคอเสื้อไท่ฟู่แล้วตะโกนว่า

“นี่คือสนามรบแห่งความตาย ศึกระยะประชิด ผู้กล้าเท่านั้นที่จะเป็นฝ่ายชนะ!”

“ประวัติศาสตร์จารึกโดยผู้ชนะ ขอเพียงแค่ชนะ ก็ไม่สำคัญว่าจะใช้วิธีการใด ถูกกฎหมายหรือไม่!”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ผลักไท่ฟู่อย่างแรงจนล้มลงไปกับพื้น

ฉินเหยียนดึงดาบออกมา แล้วชี้ไปอย่างดุดัน รังสีได้แผ่กระจายออกมา

“ตาแก่อวดรู้อย่างเจ้า เจ้ารู้วิธีการทำสงครามแค่ในกระดาษเท่านั้น หากเจ้ากล้าพูดเรื่องไร้สาระกับข้าอีก ข้าจะตัดหัวเจ้าเพื่อรำลึกให้แก่ทั้งสามกองทัพ!”

ไท่ฟุ่หน้าซีดด้วยความกลัวและสั่นไปทั้งตัว

“จับพวกมัน พวกที่ต่อต้านให้ฆ่าทิ้งทันที!”

ทหารชั้นดีไม่กล้าลังเลอีกต่อไป เขาจับจ้าวฉี่หมิงและสมาชิกทูตคนอื่นในทันที

จ้าวฉี่หมิงถูกทหารชั้นดีกดดัน สั่งให้คุกเข่าลงกับพื้น เขายังคงต่อต้าน ยอมตายดีกว่าจะเชื่อฟังคำสั่ง

“เจ้าคนหน้าไม่อาย เจ้ากล้าฆ่าข้า ใต้หล้านี้จะมองอาณาจักรฉินว่าอย่างไร!”