องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 172

เหล่าทหารอาณาจักรจ้าวต่างพากันซ้อนคนขึ้น แต่กำแพงเมืองนั้นมีความสูงถึงสิบเมตร การทำเช่นนี้ไม่เพียงแค่เสียเวลา แถมยังไม่ได้ผลลัพธ์ดีอะไรด้วย ทำตั้งนานแต่สุดท้ายก็ล้มลงมาจนได้รับบาดเจ็บอยู่หลายนาย ยิ่งทำให้เหล่าทหารอาณาจักรฉินรู้สึกน่าขัน

ฉินเหยียนเองก็พูดอย่างไม่ลังเลด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าให้โอกาสแต่พวกเจ้ากลับไม่รับไว้ พวกเจ้ารนหาที่เองนะ!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ได้ชูมือขึ้นแล้วกวาดมือ เหล่าทหารหัวกะทิบนกำแพงเมืองรับทราบทันที และได้เคลื่อนกลไกของหีบไม้ทันที เหล่าทหารต่างจ้องมองไปยังฉินเหยียนเพื่อรอคำสั่ง

“ปล่อยได้!”

ด้วยคำสั่ง ลูกศรหลายสิบลูกก็บินออกมาจากรูเล็กๆ ในหีบไม้ในทันที หีบไม้นับร้อย ลูกธนูนับหมื่นได้ถูกยิงออกมาพร้อมกัน!

“สวบ” ฝนลูกธนูนับไม่ถ้วนบินผ่านท้องฟ้าและพุ่งเข้าใส่เหล่าทหารอาณาจักรจ้าวราวกับห่าฝน

แม่ทัพใหญ่อาณาจักรจ้าวดึงสติกลับมาได้ก่อนจึงได้ตะโกนเสียงดังว่า “แย่แล้ว หยิบโล่ขึ้นมา!”

“สวบสวบสวบ” ลูกธนูพุ่งเข้าใส่ทุกทิศทางจนไม่อาจหลบหลีกได้เลย ร่างกายของพวกเขาถูกธนูเสียบแทงเต็มไปหมดราวกับเม่น และพูดด้วยเสียงสั่นคลอนว่า

“ท่านแม่ทัพ เราถูกซุ่มโจมตีเสียแล้วขอรับ”

แม่ทัพรู้แล้วว่านี่คือกับดัก คิดว่าอาณาจักรฉินเพียงแค่อยากยืดเวลาเท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่าการซุ่มโจมตีจะรุนแรงเพียงนี้

ทุกคนที่อยู่บนกำแพงเมืองต่างมีความรู้สึกที่แตกต่างกันไป จ้าวจือหย่าที่เดิมทีรู้สึกกระวนกระวายใจตอนนี้ก็มีสีหน้าที่มึนงงไปหมด และจ้องมองหีบลูกศรอย่างตะลึง

องค์ชายใหญ่ฉินชงและองค์ชายเจ็ดฉินอวี่ที่ไม่รู้เรื่องเองก็พูดอะไรไม่ออก สามารถยิงลูกธนูออกมาได้มากมายถึงเพียงนี้ในคราวเดียว เพียงการยิงในครั้งเดียวก็สามารถทำให้บาดเจ็บล้มตายไปนับหมื่น นี่มันอะไรกัน!

จ้าวฉี่หมิงผู้เป็นอัครเสนาบดีแห่งอาณาจักรจ้าวเองก็อึ้งไป ถ้าไม่ได้เห็นกับตาเขาไม่มีทางจินตนาการได้เลยว่าบนโลกนี้จะมีอาวุธที่สุดยอดมากถึงเพียงนี้

“นี่ นี่มันคืออะไรกันแน่?”

ไท่ฟู่ที่เดิมทีขาสั่นไปหมด เมื่อเห็นลูกธนูที่พุ่งเข้าใส่ศัตรูราวกับห่าฝนแล้วก็ตะลึงจนต้องลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ อึ้งจนต้องอ้าปากค้าง

“นี่ นี่มันอาวุธอะไรกัน ข้าร่ำเรียนมามากมายแต่ก็ไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อนเลย”

หลิวเชียนเชียนอธิบายอย่างภูมิใจว่า “นี่คือหีบลูกศรที่อ๋องเหยียนสั่งให้พวกข้าทำมันขึ้นมาเชียวนะ หนึ่งหีบสามารถยิงลูกธนูออกมาได้ห้าสิบดอก ทรงพลังจนสามารถพิชิตเมืองได้เลย”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่รีบชูนิ้วโป้งขึ้นมาแล้วยกยอว่า “สมแล้วที่เป็นท่านสิบสี่ มีความคิดที่ลึกล้ำจริงๆ เมื่อมีหีบลูกศรที่ทรงพลังคอยช่วย หลังจากนี้สามารถบุกโจมตีได้ทั่วสารทิศ ยึดครองให้เป็นปึกแผ่นเดียวกัน!”

ฉินเหยียนมองดูเหล่าทหารอาณาจักรจ้าวที่ร้องโหยหวนเพราะถูกลูกธนูยิงเข้าจนเลือดไหลนองเต็มพื้น ก็รู้สึกใจอ่อนและได้พูดเตือนเสียงดังว่า

“ฟังให้ดี วางอาวุธลงแล้วชูมือขึ้นยอมแพ้ แล้วข้าจะไว้ชีวิต ข้าพูดจริงทำจริง”

แม่ทัพใหญ่อาณาจักรจ้าวเองก็ไม่รอดเช่นกัน เขาตัวอาบเลือดไปหมด พยายามพยุงตนเองไม่ให้ล้มลงไป เขาเงยหน้าตะโกนอย่างเดือดดาลว่า