องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 173

“แย่แล้ว!”

“ระวัง!”

“องค์ชายโปรดระวังพ่ะย่ะค่ะ!”

มันเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป และเป็นเพราะจ้าวจีเอ๋อร์คุกเข่าอ้อนวอนเช่นกันจึงส่งผลกระทบต่อการวิเคราะห์ของทหารหัวกะทิ ทำให้ทุกคนไม่ทันระวังตอนที่แม่ทัพใหญ่อาณาจักรจ้าวเขวี้ยงหอกยาวมา

“ฟิ้ว”

เขาเขวี้ยงมันมาเร็วประดุจสายฟ้า และแรงราวกับสายฟ้าฟาด มันพุ่งตรงมาทางฉินเหยียน

ทหารหัวกะทิ องครักษ์ จ้าวจือหย่าและเหล่าองค์ชายเองต่างก็เบิกตากว้างอย่างผวา พวกเขาอยากจะหยุดมันแต่ก็ไม่ทันแล้ว จึงทำได้เพียงมองดูหอกบินมาทางฉินเหยียนต่อหน้าต่อตา

เมื่อระยะยิ่งใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งจะโดนตัวของฉินเหยียนแล้ว ทันทีที่ระยะห่างอีกเพียงไม่กี่คืบก็จะเสียบทะลุร่างของฉินเหยียนไป ฉินเหยียนก็ได้เบื้อนไหล่

“ตึง” เสียงดังสนั่น

หอกที่เขวี้ยงมาถูกฉินเหยียนโจมตีกลับและหมุนอยู่กลางอากาศ สุดท้ายก็ได้หล่นลงระยะที่ไม่ไกลฉินเหยียน มันเสียบอยู่บนกำแพงเมือง

ความผิดพลาดเพียงน้อยนิดอาจก่อให้เกิดความเสียหายมหาศาล แม่ทัพใหญ่อาณาจักรจ้าวคุกเข่าลงท่ามกลางศพและเลือดที่ไหลนอง แววตาไร้ความมีชีวิตชีวาและหมดกำลัง

ผู้คนอาณาจักรฉินต่างมีความคิดที่แตกต่างกัน มีคนเป็นกังวล มีคนโกรธ และมีคนรู้สึกโชคดี

“องค์ชายไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“องค์ชายไม่เป็นไร โชคดีนัก เป็นความโชคดีในความโชคร้ายรึ?”

“ทหาร! ยิงเขา ยิงลูกธนูออกไปให้ร่างเขาพรุนไปเลย!”

“ฆ่ามัน!” เหล่าทหารหัวกะทิและองครักษ์ส่วนพระองค์ต่างดวงตาแดงก่ำด้วยความเดือดดาล ราวกับจะเขมือบเขาไปทั้งร่าง และในทันทีที่จะทำการยิงลูกธนูตรงไปยังแม่ทัพใหญ่อาณาจักรจ้าวแล้ว

“ช้าก่อน!” ฉินเหยียนออกคำสั่งต่อทุกคน

“องค์ชาย!”

“อ๋องเหยียน!”

“ท่านอ๋อง!”

ทุกคนร้องตะโกนออกมาพร้อมกันเพื่อห้ามเขา แต่ฉินเหยียนกลับไม่ฟัง เขาดึงหอกยาวที่แทบจะจบชีวิตของเขาลงออกมา

เขาชี้ไปเบื้องล่างกำแพงเมืองแล้วถามขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “คนผู้นี้คือใคร?”

ฉินเหยียนถามขึ้น ทหารหัวกะทิลากตัวจ้าวอี่หมิงที่ฉี่รดกางเกงมาตอบ

“พูดมา ตอบคำถามของอ๋องเหยียนเสีย”

จ้าวฉี่หมิงนอนกองอยู่กับพื้น ภาพนองเลือดที่มีศพเกลื่อนซ้อนกันเป็นภูเขาทำให้เขาตกใจผวาอย่างมาก จนแทบอยากจะอ้วกออกมา ตอนนี้แม้แต่ยืนก็ยังยืนไม่ไหว

“หลังก่อตั้งอาณาจักรเขา เขาคือขุนนางชั้นสามหยางจ้ายซิ่น”

“หยางจ้ายซิ่นรึ?” ฉินเหยียนพึมพำ

จ้าวจือหย่ากระซิบข้างหูว่า “ไคกั๋วกงก็คือแม่ทัพไคกั๋วอาณาจักรจ้าว เกิดและตายพร้อมกับฮ่องเต้ ได้ยินมาว่าตระกูลหยางแห่งอาณาจักรจ้าวภักดีอย่างที่สุด สามชั่วอายุคนของไคกั๋วกง ทั้งปู่ บิดา ลูกชาย หลานชาย ล้วนตายในสนามรบ เขาหยางจ้ายซิ่นคือผู้ชายคนเดียวในตระกูลหยางที่ยังมีชีวิตอยู่”

“น่านับถือ น่านับถือจริงๆ” ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นแล้วก็ถือหอกเดินลงไปอย่างไม่สนใจอะไร

“มิได้นะพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง!” เหล่าทหารหัวกะทิต่างทุ่มแรงห้าม เพื่อไม่ให้ฉินเหยียนเข้าไปในเวิ่งเฉิง

“หลบไปให้หมด” ฉินเหยียนเดินลงจากกำแพงอย่างไม่สนใจ

“เปิดประตู!”