องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 175

ไท่ฟู่รู้สึกดีใจอย่างมากจึงได้ออกไปพบทันที เมื่อเห็นหัวหน้ากิจการพระราชวังที่มาพร้อมกับพระราชโองการยืนอยู่นอกค่ายแล้วก็ได้รีบคุกเข่าทำความเคารพทันที

“ข้าน้อยน้อมรับพระราชโองการ!”

หัวหน้ากิจการพระราชวังมิได้ทำการอ่านพระราชโองการเองตามปกติ แต่กลับพูดว่า

“กระจายคำตรัสของฝ่าบาท โดยมีไท่ฟู่อ่านพระราชโองการ ห้ามให้มีความผิดพลาดเด็ดขาด”

ไท่ฟู่เงยหน้าขึ้นทันที อ่านพระราชโองการด้วยตนเองก็ชัดเจนแล้วว่าจะจัดการกับองค์ชายสิบสี่ไม่ใช่รึ ดูท่าว่าสาส์นฟ้องร้องของเขาจะได้ผลอย่างมากเลยสินะ องค์ชายสิบสี่ฉินเหยียน ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะโอหังได้ใจไปถึงไหน

เขารับพระราชโองการมาอย่างระมัดระวังแล้วหมุนตัวอย่างมีชีวิตชีวา

“ด้วยคำสั่งของข้า สั่งให้เหล่าทหารทุกนายมารวมตัวใต้กำแพงเมือง ข้าจะทำการอ่านพระราชโองการ ทุกคนห้ามขาด”

ในเมื่อฝ่าบาทปรารถนาจะให้เขาอ่าน งั้นในฐานะที่เป็นไท่ฟู่เขาก็จะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป อ่านพระราชโองการต่อหน้าเหล่าทหารทุกนาย ทำลายศักดิ์ศรีและทำให้องค์ชายสิบสี่เสียหน้า จะคอยดูว่าเขาจะโอหังอีกไหม เป็นแค่องค์ชายโอรสของพระสนม ยังคิดจะมาทำโอหังต่อหน้าเขาอีก น่าขันสิ้นดี!

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็รีบควบม้ามายังกำแพงเมืองพร้อมกับพระราชโองการอย่างรวดเร็ว และชูพระราชโองการขึ้นอย่างโอหัง แล้วตะโกนขึ้นว่า “พระราชโองการมาถึงแล้ว เหล่าทหารจงฟังพระราชโองการ!”

เหล่าทหารแห่งอาณาจักรฉินรีบมารวมตัวกันอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ได้ยินว่าพระราชโองการมาถึงแล้ว ทุกคนก็ได้มารวมตัวที่ใต้กำแพงเมืองและคุกเข่าลงกันหมดอย่างไม่สงสัยใดๆ องค์ชายใหญ่ฉินชงและองค์ชายเจ็ดฉินอวี่ เดินมาด้วยความเร็วและพูดคุยกันอย่างมึนงงไปด้วย

“พี่ใหญ่ เราเพิ่งจะทำศึกชนะท่านพ่อก็ส่งพระราชโองการมาเช่นนี้ พี่ว่าเป็นข่าวดีหรือข่าวร้ายรึ?”

“ฟังไปเดี๋ยวก็รู้ รีบไปกันเถิดน้องเจ็ด”

ทั้งสองรีบเดินขึ้นไปยังกำแพงเมืองแล้วคุกเข่าเพื่อทำความเคารพ เตรียมพร้อมที่จะฟังพระราชโองการ

ในตอนที่ทุกคนค่อยๆมารวมตัวกัน ไท่ฟู่ก็รู้สึกภูมิใจอย่างมาก ในที่สุดครั้งนี้ก็รู้สึกยินดีปรีดาขึ้นมา วันนี้เขาจะให้เหล่าทหารทุกนายได้ฟังว่า พระเจ้าอย่างองค์ชายสิบสี่ที่สูงส่งของพวกเขานั้น ตกลงสู่เหวลึกอย่างไร

การถูกลดระดับลงมาสู่สามัญชนนั้นยังถือว่าเบาไป ไม่แน่ว่ายังไม่ทันอ่านพระราชโองการจบศีรษะขององค์ชายสิบสี่ก็อาจจะถูกตัดลงมาก็เป็นได้ จะได้ทำให้พวกที่ติดตามองค์ชายสิบสี่ที่แสนจะได้ใจโอหังรู้ ว่าการทำให้ราชครูอย่างเขาโกรธนั้น ผลลัพธ์ที่ได้มีเพียงความตายเท่านั้น! ไท่ฟู่ยิ่งคิดยิ่งดีใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งลืมตัว เขาเงยหน้าขึ้นสูงและมองทุกคนด้วยหางตา

ฉินเหยียนและจ้าวจือหย่ามาถึงช้า และได้มองเห็นท่าทีที่ยโสโอหังของไท่ฟู่จากที่ไกลๆ ไท่ฟู่เองก็มองเห็นฉินเหยียนเช่นกัน เขารีบทำหน้าเคร่งขึมแล้วด่าทอว่า