องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 176

“ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้ทรงมีพระบัญชา!”

“ชินหวางระดับหนึ่ง เสนาบดีหงหลูซื่อ ศักดินาหนึ่งพันบัญชี องค์ชายสิบสี่ฉินเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน เป็นผู้โดดเด่นเกินใครและเป็นอัจฉริยะแห่งสวรรค์ เป็นผู้ที่ไม่มีใครสามารถเทียบได้อีกแล้ว ปกป้องชายแดนและสร้างความสำเร็จที่ไม่มีใครเทียบได้ เขาคือความกล้าหาญของอาณาจักรฉินอย่างแท้จริง!”

“ขอแจ้งให้ทราบโดยทั่ว ด้วยการนำทัพ ขอเลื่อนระดับซิงหวางแก่องค์ชายสิบสี่ฉินเหยียนสามระดับ เป็นซินหวางระดับสี่ และมอบศักดินาสามพันบัญชี ผืนดินสมบูรณ์พันหมู่”

“เนื่องด้วยวิกฤติที่ชายแดนยังไม่คลี่คลาย ขอแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพแห่งตะวันออกเป็นขุนนางระดับหนึ่ง มอบอำนาจเป็นผู้บัญชาการสูงสุด โดยมีหน้าที่บัญชาการและชี้แนะกองทัพแนวหน้าทุกเรื่อง ห้ามคนนอกคิดยื่นมือเข้าไปยุ่ง หากมีผู้เข้าไปยุ่ง สามารถทำการลงทัณฑ์ก่อนแล้วจึงค่อยรายงาน”

เมื่ออ่านถึงตรงนี้แล้ว ทันทีที่เหล่าทหารที่อยู่ใต้กำแพงเมืองได้ยินว่าอ๋องเหยียนถูกแต่งตั้งและได้รับรางวัลก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้สึกดีใจอย่างมากด้วย

องค์ชายใหญ่และองค์ชายเจ็ดได้ยินว่าฉินเหยียนได้เลื่อนขั้นติดกันกลับไม่รู้สึกอิจฉาริษยาเลย การเผชิญหน้ากันของสองอาณาจักร สามารถได้รับชัยชนะโดยที่ไม่ต้องสูญเสียกำลังทหารเลยแม้แต่นายเดียวเช่นนี้ นี่เป็นสิ่งที่น้องสิบสี่สมควรที่จะรับจริงๆ

เพียงแต่ว่าในตอนนี้มือคู่ที่ถือพระราชโองการเอาไว้ของไท่ฟู่ก็เกิดสั่นขึ้นมาเล็กน้อย หน้าผากมีเม็ดเหงื่อออกมามากมาย และไหลตามโครงหน้าลงมา สีหน้าของเขาซีดเซียวไปหมด เขาดูตัวอักษรบนพระราชโองการอย่างละเอียดแล้วขมวดคิ้ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนอย่างเหลือเชื่อว่า

“เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง ฝ่าบาทจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร พระราชโองการฉบับนี้ พระราชโองการนี้เป็นของปลอมแน่ๆ!”

หัวหน้ากิจการพระราชวังที่ยืนอยู่ข้างๆพูดด้วยเสียงแหลมเข้มงวดว่า “กล้าดียังไง!”

จากนั้นก็ประสานมือคารวะไปทางเมืองหลวงแห่งอาณาจักรฉินแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“พระราชโองการของฝ่าบาท ใช่ว่าเป็นสิ่งที่เจ้าจะสามารถคาดเดาไปเรื่อยได้ เจ้าคิดว่าตนเองมีกี่ชีวิตให้ประหารกัน!”

หัวหน้ากิจการพรราชวังนั้นคือคนที่อยู่ข้างกายของฝ่าบาท พระราชโองการฉบับนี้เป็นของจริงอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ไท่ฟู่รีบคุกเข่าคำนับ “มิบังอ่านขอรับมิบังอ่านขอรับ ข้าน้อยมิได้หมายความเช่นนั้นขอรับ”

“เช่นนั้นก็อ่านพระราชโองการต่อไปเสีย”

ไท่ฟู่จัดการความรู้สึกแล้วทำการอ่านต่อว่า “เหล่าทหารที่อยู่แนวหน้านั้นมีความดีความชอบที่ไม่อาจจะมองข้ามได้ เลื่อนขั้นให้คนละหนึ่งขั้น”

“องค์ชายใหญ่ฉินชง และองค์ชายเจ็ดฉินอวี่ได้ปกป้องดินแดนของอาณาจักร มีความดีความชอบในการให้ความช่วยเหลือ มอบให้เลื่อนขั้นผู้ละหนึ่งระดับ พี่น้องร่วมมือร่วมใจกันก่อพลังยิ่งใหญ่ ขอสั่งให้ทั้งสองให้ความช่วยเหลือต่อไป ยึดเมืองและค่ายศัตรู สร้างความรุ่งโรจน์ต่อไป”

เมื่ออ่านถึงตรงนี้แล้วไท่ฟู่ก็กระวนกระวายขึ้นมา น้ำเสียงของเขาสั่นคลอน

“และมีคำสั่งให้ไท่ฟู่กลับเมืองหลวงในทันที โดยเริ่มออกเดินทางในทันที หากภายในสามวันยังไม่ถึงเมืองหลวงจะทำการส่งกลับบ้านเกิดเพื่อรักษาตัว และมิให้กลับมายังเมืองหลวงอีกตลอดไป ”

“พระเจ้าข้า!”

ไท่ฟู่อ่านจบแล้ว มือของเขาสั่นจนแทบจะถือพระราชโองการไว้ไม่อยู่ เขาทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง แววตาเป็นไปด้วยความเหลือเชื่อ พริบตานั้นเขาดูแก่ชราไปอีกมาก

“เกิดอะไรขึ้น หรือว่าฝ่าบาทไม่ได้ดูสาส์นฟ้องร้องของข้างั้นรึ? เป็นไปได้สิ องค์ชายสิบสี่จะต้องใช้กลอุบายอะไรระหว่างนี้เป็นแน่ เจ้าคนต่ำต้อยนั่น!”

ไท่ฟู่ครุ่นคิด หากกลับไปทั้งๆแบบนี้ไม่เพียงแต่จะเสียหน้าครั้งใหญ่ ยังจะต้องถูกฝ่าบาทต่อว่าแน่นอน ทันใดนั้นเขาก็เกิดมีแผน เขารีบควบม้าไปยังที่ที่จ้าวฉี่หมิงถูกคุมขังอยู่แล้วนำตัวเขาขึ้นรถคุมขัง แล้วกลับไปยังเมืองหลวงอาณาจักรฉินด้วยกัน

มีทหารยามเห็นท่าไม่ดีจึงได้รีบไปรายงานแก่ฉินเหยียน ฉินเหยียนรู้ว่าไท่ฟู่ไม่มีทางอยู่อย่างสงบแน่นอน แต่ว่าอัครเสนาบดีอาณาจักรจ้าวไม่ช้าก็ต้องกลับเมืองหลวงอยู่ดี ถ้าเช่นนั้นก็ให้ไท่ฟู่พาตัวเขากลับไป จะได้ไม่เป็นภาระให้ตนเองด้วย จึงได้โบกมือแล้วพูดว่า

“ปล่อยพวกเขาไป”

“พ่ะย่ะค่ะ”

……

ไท่ฟู่ขี่ม้าด้วยสีหน้าที่อับอาย เขาถอนหายใจแล้วบ่นพึมพำ เมื่อจ้าวฉี่หมิงที่ถูกขังอยู่ในรถคุมขังเห็นท่าทีที่ไม่ได้ดั่งใจของไท่ฟู่แล้วจึงได้ประชดประชันว่า

“เฮ้อ ดูใบหน้าที่เศร้าหมองของเจ้าแล้วข้าก็รู้ได้เลย เจ้าแพ้งั้นสินะ?”

ไท่ฟู่เหลือบมองจ้าวฉี่หมิงแล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เจ้าเป็นแค่นักโทษมีสิทธิ์อะไรมาหัวเราะเยาะข้า?”

จ้าวฉี่หมิงหลุดหัวเราะแล้วพูดว่า “ใช่ว่าข้าพูดมากเสียหน่อย องค์ชายสิบสี่ของพวกเจ้าน่ะเก่งกาจเกินไป บริพารจะเปลี่ยนตามผู้ครองบัลลังก์ ตอนนี้เจ้าแตกหักกับเขา หากถึงวันที่เขาได้ขึ้นครองบัลลังก์เจ้าก็มีแต่ตายสถานเดียวแล้ว”