องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 18

จ้าวจือหย่าที่เป็นถึงหญิงมากความสามารถมากที่สุดในอาณาจักรฉิน เป็นที่กล่าวขานกันในนามเทพยดาด้านวิชาการ

ในสายตาของนักเรียนทั่วใต้หล้านี้ มองจ้าวจือหย่าเป็นดั่งผู้สูงศักดิ์ เช่นเดียกับบัวสีขาวที่ไม่ควรล่วงเกินด้วย

หากเป็นองค์ชายสิบสี่ในอดีต หากเขารักจ้าวจือหย่า แม้ใจเขาคิดจะทำเช่นนี้ แต่เขากลับไม่กล้าลงมือทำจริงๆ

แต่ฉินเหยียนนั้นแตกต่างออกไป เขาเป็นคนสมัยปัจจุบัน และจิตวิญญาณของเขาได้ข้ามทะลุมิติมายังอาณาจักรฉิน ทั้งหมดนี้เป็นของขวัญจากพระเจ้า เขาจึงไม่มีจิตใต้สำนึกดึงเอาไว้

ดังนั้น เขาจึงปล่อยนิสัยให้เป็นตามธรรมชาติอย่างที่เป็น สนุกกับสิ่งนั้นอย่างไม่อาจควบคุมได้

โอบกอดหญิงงามในอ้อมแขน อีกทั้งยังเป็นเทพยดาด้านวิชาการอีกด้วย

อาณาจักรฉินในวันนี้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่เพลิดเพลินกับเกียรติยศนี้

โอกาสนี้ไม่ควรปล่อยผ่านไป ไม่ว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น จ้าวจือหย่าต้องเป็นผู้หญิงของเขา

จ้าวจือหย่าที่โตมาจากครอบครัวนักวิชาการ นางอ่านหนังสือได้ตั้งแต่ยังเล็ก อีกทั้งเรื่องมารยาท ความยุติธรรม และความซื่อสัตย์ของนางได้ฝังแน่นอยู่ในใจนางมานานแล้ว

แต่ตอนนี้นางถูกฉินเหยียนคนเจ้าสำราญคนนี้กำลังทำให้ความซื่อสัตย์และยุติธรรมชองนางต้องพังทลายลง นางที่บริสุทธิ์มาโดยตลอดในใจกลับมีความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

นางที่อ่านหนังสือมากมายตั้งแต่ยังเล็ก แต่กลับไม่มีบทกลอนหรือบทกวีใดที่สอนนางว่าควรจัดการกับสถานการณ์เช่นนี้อย่างไร

ภายใต้การถูกบังคับเช่นนี้ แม้นางจะเต็มใจอยู่บ้าง แต่นางกลับไม่กล้าส่งเสียง กลัวว่าคนภายนนอกจะได้ยิน

ความรู้สึกที่ผสมปนเปกันอยู่ในใจ มีทั้งความตื่นเต้นที่ไม่อาจอธิบายได้ ความรู้สึกที่ซับซ้อนอยู่ในใจไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้

แม้ว่าสิ่งเร้าประเภทนี้เป็นเรื่องที่นางไม่เต็มใจ แต่ต้องยอมรับว่าได้พลิกชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายตลอดยี่สิบสี่ปีของนางโดยสิ้นเชิง

เปรียบเทียบเหมือนกับกบที่อยู่ในบ่อน้ำมาโดยตลอด ได้เห็นแสงสว่างจากท้องฟ้าที่อยู่ห่างไกลหลายพันลี้เป็นครั้งแรก อีกทั้งยังมีความกลัวปะปนอยู่เล็กน้อย

ประสบการณ์ที่เร่งเร้าเช่นนี้นางไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ทำให้สมองของนางชาไปหมด ปากแห้งผาก ใจเต้นแรง

ไม่อาจต้านทานได้ อีกทั้งยังมีความคาดหวังที่เลือนราง

ต้องการให้องค์ชายสิบสี่รีบเปลี่ยนนางจากสาวน้อยกลายเป็นหญิงสาวโดยเร็วที่สุด

จ้าวจือหย่าค่อยๆ ล้มเลิกการขัดขืนและร่วมมือกับฉินเหยียนถอดชุดที่ยุ่งยากนั้นออก ปล่อยให้ร่างกายของนางสัมผัสกับร่างของฉินเหยียนอย่างเปิดเผย

“องค์ชาย!”

หน้าของนางแดงก่ำ แม้แต่ลำคอยาวระหงส์ของนางก็แดงไปด้วยเพราะความตื่นเต้น

ภายนอกขบวนรถมีเสียงตะโกนดังแหลมขึ้นมา

“ถึงหอชิ่นกงแล้วขอรับ!”

ฉินเหยียนสะดุ้ง

“เร็วขนาดนี้เชียวหรือ?”

“ข้าคิดว่าจะใช้เวลาประมาณสองชั่วยาม”

เขาคิดแต่เพียงว่าระหว่างการเดินทางนี้เขาจะทำอะไรได้บ้าง แต่ไม่ได้คาดคิดว่าการเดินทางจะใช้เวลาสั้นถึงเพียงนี้

บ้าเอ้ย คำนวณพลาดไปจริงๆ!

ในเวลานี้ใบหน้าของจ้าวจือหย่าแดงก่ำและพูดอย่างไม่เต็มใจว่า

“องค์ชายสิบสี่ งานเลี้ยงในคืนนี้ไม่อาจล่าช้าได้ ท่านลุกขึ้นก่อนเถิด คืนนี้พวกเราค่อยมาต่อ...”

ลูกเป็ดที่เกือบจะถูกเขาเขมือบกำลังจะบินหนีไป ฉินเหยียนขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า

“ทำแบบนั้นได้อย่างไร พอถึงเวลาเจ้าก็จะหาทางหนี ไม่ยอมรับความผิด ข้าจะไปหาเจ้าได้ที่ไหนล่ะ?”

ขณะที่พูด เขาพลันซุกหน้าไปไว้ที่ลำคอของจ้าวจือหย่า สูดดมกลิ่นหอมของหญิงสาวอย่างตะกละตะกลาม