องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 19

สายตาของฉินเหยียนฉายแววเย็นชา

“นี่เจ้ากำลังขู่ข้า?”

สมุหราชองครักษ์พูดอย่างเย็นชา

“องค์ชายสิบสี่ ข้าแนะนำอะไรท่านอย่างหนึ่ง เพียงแต่งานเลี้ยงในคืนนี้ท่านแสดงความซื่อสัตย์ ท่านก็จะมีชีวิตอยู่ได้นานกว่านี้อีกหน่อย มิฉะนั้นฮองเฮาทรงตรัสว่า กลางดึกคืนนี้ท่านต้องตาย ไม่มีทางปล่อยให้อยู่รอดนานไปกว่านี้อีกแล้ว!”

หลังจากนั้นบรรดาสมุหราชองครักษ์ต่างเดินจากไป

ฉินเหยียนกำหมัดแน่น ใจเต็มไปด้วยความโกรธ

ให้ตายเถอะ พวกมดจำนวนน้อยเช่นเจ้า ยังกล้าข่มขู่ข้า!

เดิมทีฉินเหยียนไม่ได้คิดที่จะออกหน้าออกตาในงานเลี้ยงให้มากมาย อย่างไรก็ตามเพิ่งจะเอาชนะใจหญิงที่มีความสามารถอันดับหนึ่งของอาณาจักรฉิน ในใจคิดอยากจะใช้เวลาทั้งคืนนี้กับนาง

แต่ในเมื่อฮองเฮาทำเช่นนี้ เขาก็ไม่อาจปล่อยให้นางแม่มดเฒ่านั้นทำสำเร็จได้!

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น จ้าวจือหย่าเดินมาจากด้านหลัง

“องค์ชาย เหตุใดถึงยังไม่เข้าไปอีกหรือ?”

จ้าวจือหย่าที่สวมชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว แต่ยังคงดูงดงาม นางเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ

แน่นอนว่าหญิงงามช่วยนำพาความสุขมาให้โดยเร็วพลัน ฉินเหยียนขจัดสายตาที่เย็นชาออกไปในทันที แปรเปลี่ยนเป็นสายตาหยอกล้อ โอบเข้าไปที่เอวของจ้าวจือหย่า ยิ้มและพูดว่า

“กำลังรอเจ้าอยู่นี่ไง”

พฤติกรรมของฉินเหยียนทำให้นางหน้าแดงไปถึงคอ รีบผลักเขาออกทันที

“องค์ชายสิบสี่ อย่าสร้างปัญหาเจ้าค่ะ งานเลี้ยงมีคนมาก อย่าทำเสียมารยาทนะเจ้าคะ!”

โดยไม่คาดคิด ฉินเหยียนทำมากกว่านั้น เขาเพิ่มแรงกอดมากขึ้นไปอีก ทำให้จ้าวจือหย่าไม่อาจหนีได้ อีกทั้งยังจงใจจับก้นของนาง

“เจ้าอย่าคิดแบบอนุรักษ์นิยมมากขนาดนั้น ชีวิตคนเราจะมีความสุขได้ต้องมีความสุขกับปัจจุบัน”

“อีกอย่างการที่ได้อยู่กับองค์ชายอย่างข้า มิใช่เรื่องน่าละอาย หรือว่าเจ้าคิดว่าการที่อยู่กับองค์ชายอย่างข้าเป็นเรื่องน่าละอายหรือ?”

หลังจากฉินเหยียนพูดจบ จ้าวจือหย่าเหมือนได้รับการชำระล้างทางจิตใจ รีบอธิบายว่า

“นี่...”

ต้องพูดว่า คำพูดที่ผิดธรรมเนียมของฉินเหยียน สำบัดสำนวน ทุกๆ ประโยคล้วนมาจากบทกลอนและบทกวีที่มีชื่อเสียง ถือว่าเป็นอันตรายต่อจ้าวจือหย่ามาก

แม้ว่าทุกประโยคจะถูกมองในอีกมุมหนึ่ง แต่กลับรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล อีกทั้งยังไม่อาจคัดค้านได้ และก็ไม่สามารถพูดได้ว่ามีอะไรผิดปกติ

ด้วยวิธีนี้จ้าวจือหย่าจึงติดตามฉินเหยียนเข้าไปในหอชิ่นกงอย่างไม่เต็มใจนัก

ภายในหอชิ่นกง

การจัดวางและบรรยากาศเป็นไปอย่างยิ่งใหญ่และงดงาม

โต๊ะจัดเลี้ยงถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ อีกทั้งยังมีลวดลายแกะสลักอย่างประณีต ละเอียดและซับซ้อน ซึ่งดูราวกับมีชีวิตอยู่ภายใต้แสงเทียน

ทั้งหอสว่างไสว เสียงดนตรีบรรเลงอย่างไพเราะ แสดงให้เห็นถึงความจริงใจของอาณาจักรฉินที่แสดงออกผ่านงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้

ทันทีที่ฉินเหยียนเดินเข้าไป บรรดาขุนนางต่างหลบเลี่ยงเขา ราวกับว่าเขาเป็นตัวเชื้อโรคอย่างไรอย่างนั้น ต่างพากันซ่อนตัวและชี้ตามหลังเขาไป กลัวว่าจะเข้าใกล้กันมากเกินไป ไม่อยากให้ร่างกายต้องบาดเจ็บโดยไม่จำเป็น

ฉินเหยียนไม่สนใจ เขาโอบจ้าวจือหย่า ในขณะที่กำลังจะนั่งลงจ้าวจือหย่าเตือนขึ้นมาว่า

“ที่นั่งของท่าน คือที่นั่งขององค์ชาย อยู่ตรงนั้น”

ฉินเหยียนมองไปยังตำแหน่งที่จ้าวจือหย่าชี้ไป ฉินเหยียนก็มาถึงด้านหลังของห้องโถง ใกล้ๆ กับตำแหน่งระฆัง