องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 20

ฮองเฮาฉินซวงหลาน สวมชุดด้วยเสื้อผ้าที่งดงาม เดินช้าๆ เข้าไปยังห้องโถงหลักขอหอชิ่นกง

บรรดาขุนนางทั้งหมดต่างลุกขึ้นยืนทำความเคารพ

“ฮองเฮาอายุยืนหมื่นๆ ปี!”

“ไม่ต้องมีพิธีรีตองเยอะเช่นนั้นหรอก”

รังสีที่ทรงพลังของฮองเฮาฉินซวงหลาน ทำให้พวกเขาไม่กล้ามองนางตรงๆ แม้แต่บรรดาขุนนางที่กำลังกระซิบกระซาบกันก็ไม่กล้าส่งเสียงดังในเวลานี้

ฉินเหยียนมองไปที่ฮองเฮา อดไม่ได้ที่ลอบถอนหายใจในใจ

“เฮ้อ น่าเสียดายที่นางเป็นหญิงแพศยา จิตใจโหดร้ายดั่งงูพิษ น่าเสียดายรูปร่างและผิวพรรณที่สวยงามเช่นนี้”

หลังจากที่ฮองเฮาฉินซวงหลานนั่งลงแล้ว สายตาของนางพลันจับจ้องไปที่ฉินเหยียนในทันที

นางส่งสัญญาณให้ขันทีที่อยู่ข้างๆ และขันทีคนนั้นพลันเดินมุ่งหน้ามาหาฉินเหยียนในวินาทีต่อมา

“องค์ชายสิบสี่ ฮองเฮามีเรื่องพูดคุยกับท่าน ได้โปรดไปพบพระองค์ด้วย”

ฉินเหยียนพูดอย่างเย็นชาและปฏิเสธโดยทันที

“เพิ่งจะส่งสารมาให้ข้ามิใช่หรือ? มีอะไรต้องคุยกันอีก?”

จ้าวจือหย่าที่อยู่ด้านข้างเตือนด้วยเสียงต่ำ

“เคารพผู้อาวุโส รักษามารยาท”

เช่นนั้นลองฟังนางแม่มดเฒ่าคนนี้อีกเสียหน่อยว่าต้องการจะพูดอะไร

เขายืนขึ้นและเดินตรงไปหาฮองเฮาฉินซวงหลาน ประสานมือไว้ที่อกและพูดว่า

“ลูกขอเข้าเฝ้าฮองเฮา?”

ฮองเฮาฉินซวงหลานจ้องไปที่ฉินหยียนด้วยสีหน้ารังเกียจ นางพูดอย่างเย็นชาว่า

“ตอนสอบในวันนี้ เจ้าโดดเด่นเป็นอย่างมาก ข้าไม่มีเวลาแสดงความยินดีกับเจ้าเลย”

ฉินเหยียนตอบโต้อย่างไม่ลังเล

“ขอบพระทัยฮองเฮาที่ชมข้า เรื่องนี้เป็นเพราะการสนับสนุนจากบรรดาท่านพี่ ทำให้ข้าได้ขึ้นมาเฉิดฉายบ้าง”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา ฮองเฮาไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไป แม้แต่มือของนางที่ถือแก้วเหล้าอยู่นั้นเองยังสั่นไหว

“เฮอะ เจ้ายังคงไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอยู่ดีสินะ เรื่องการสอบข้ายอมไม่นึกถึงเรื่องราวในอดีตได้”

“ตราบใดที่เจ้ายังซื่อสัตย์ ไม่ออกนอกลู่นอกทาง ยังคงเป็นองค์ชายที่ไม่เอาไหนตามอย่างที่เจ้าเคยเป็น ข้าให้สัญญาว่าข้าจะให้เจ้าได้อยู่ดีกินดี มีอาหารให้กิน มีเสื้อผ้าให้เจ้าใส่อย่างแน่นอน”

“แต่ถ้าหากเจ้ายังคงเนรคุณต่อไป ก็อย่าหาว่าข้าหยาบคาย เพราะข้าจะทำลายเจ้าให้ทุลนทุลายเสียยิ่งกว่า”

สาตาของฮองเฮาฉินซวงหลานดุร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่ฉินเหยียนไม่สนใจ ยิ่งนางยิ่งขมขู่เขามากไหร่ เขายิ่งทำให้ฮองเฮาขายหน้ามากเท่านั้น เขาพูดเสียงเย็นว่า

“ข้าเกรงว่าจะทำให้ฮองเฮาต้องผิดหวังเสียแล้ว ข้าน่ะหรือเป็นคนดื้อรั้น ใครไม่อยากให้ข้าทำสิ่งใด ข้ายิ่งอยากจะลงมือทำ”

ดวงตาของฮองเฮาเบิกกว้างด้วยความโกรธ ไอ้เด็กชั่วช้าที่ไม่มีแม่คอยดูแลและให้ท้ายคนนี้ ยังกล้าที่จะต่อต้านนาง ทำให้นางจะคิดตัดหางปล่อยวัดเขาทิ้งทันที

“ฉินเหยียน อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าแตะต้องเจ้า ลืมไปแล้วหรือว่าแม่เจ้า หญิงแพศยาคนนั้นตายอย่างไร?”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา ศีรษะของฉินเหยียนเหมือนมีเสียงดัง “เปรี้ยง” ราวกับว่าท้องฟ้าได้ผ่าลงมายังเขา

รูม่านตาที่หดเล็ก กลายเป็นขยายกว้าง และหดกลับอีกครั้ง และใบหน้าของฮองเฮาฉินซวงหลานที่อยู่ตรงหน้าเขาพลันดุร้ายมากขึ้น