องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 200

ภายใต้การดูแลอย่างเอาใจใส่ของหยางจิ่นซิ่วร่างกายของจ้าวจีเอ๋อร์ก็ฟื้นตัวได้เป็นอย่างดี นางนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาหลายวันและมีเพียงความเจ็บปวดทั่วร่างกายเท่านั้น

"หู่นิว เจ้าออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อนข้าหน่อยเถิด ไม่ได้ออกไปหลายวัน ข้าเบื่อจะแย่แล้ว"

หยางจิ่นซิ่วยังเป็นกังวลเกี่ยวกับร่างกายของนาง

"ท่านไหวหรือเพคะ อาการบาดเจ็บเพิ่งจะหายดี พักผ่อนสักหน่อยก่อนเถิดเพคะ"

จ้าวจีเอ๋อร์ยิ้มพลางกล่าวว่า

"ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว มีเจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้ายังต้องกังวลอะไรอีกเล่า หากข้ายังนอนต่อคงจะเบื่อตายจริงๆแล้ว!"

หยางจิ่นซิ่วเถียงสู้นางไม่ได้จึงทำหน้าบูดบึ้ง และกล่าวว่า

"ก็ได้เพคะ พวกเราอย่าเดินไปไกลเกินไปแค่เดินเล่นไปรอบๆก็พอนะเพคะ"

จ้าวจีเอ๋อร์พยักหน้าพลางยิ้มเล็กน้อย

"ฟังเจ้าก็แล้วกัน"

หยางจิ่นซิ่วหยิบเสื้อคลุมมาสวมให้จ้าวจีเอ๋อร์ หลังจากมัดเสื้อคลุมให้นางแล้วก็ออกไปพร้อมกับเหล่าสตรีที่คอยดูแลปรนนิบัติ

.........

นอกด่านเจียยวี่

ทุกที่ล้วนเต็มไปด้วยงานที่รอการชำระสะสางและการก่อสร้างขนาดใหญ่

ชาวบ้านต่างก็ทำงานกันตลอดทาง บ้างก็แบกจอบเพื่อเพาะปลูก บ้างก็ถือขวานสับฟืน บ้างก็แบกไม้เพื่อสร้างบ้าน ทุกคนมีการแบ่งงานกันอย่างชัดเจนและทำงานกันอย่างมีระเบียบแบบแผน

สิ่งที่น่ายินดียิ่งกว่านั้นก็คือใบหน้าของชาวบ้านล้วนมีรอยยิ้มที่เรียบง่ายและพึงพอใจ ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายไปด้วยความมุ่งมาดกับอนาคต

อย่างไรก็ตามความกลมเกลียวนี้ถูกทำลายด้วยเสียงก่นด่า

"พวกเจ้าเหล่าทหารที่พ่ายศึกพวกนี้เป็นสุนัขของอาณาจักรจ้าว ยังกล้าที่จะได้ค่าแรงเท่ากับพวกข้า พวกเจ้าคู่ควรหรือ!"

"ข้าขอบอกพวกเจ้าไว้นะว่านี่เป็นดินแดนต้าฉินของพวกข้า เชลยศึกเช่นพวกเจ้าสมควรจะเป็นได้แค่ทาสและเป็นสุนัขของพวกข้าเท่านั้น!"

"ไอ้พวกไร้ยางอายยังคิดจะมาสร้างบ้าน เพาะปลูกในดินแดนของต้าฉิน ไสหัวไป!"

จ้าวจีเอ๋อร์และหยางจิ่นซิ่วบังเอิญเดินไปบริเวณใกล้ๆและได้ยินเสียงดุด่าอยู่ไม่ไกล สีหน้าของทั้งสองไม่น่าดูเล็กน้อย

ทั้งสองเบียดเสียดเข้าไปในฝูงชน และเห็นเชลยศึกของอาณาจักรจ้าวกำลังถูกชาวบ้านของอาณาจักรฉินก่นด่า

เชลยศึกของอาณาจักรจ้าวมิกล้าตอบโต้ ดังนั้นพวกเขาจึงโน้มเอวและขอโทษอย่างนอบน้อม

"อ๋องเหยียนตรัสแล้วว่าไม่ว่าใครก็ตามที่เต็มใจทำงานก็สามารถหาเงินได้ ข้าก็ลงทะเบียนและผ่านแล้ว"

เมื่อผู้ยุยงได้ยินว่าเชลยศึกของอาณาจักรจ้าวกล้าต่อปากจึงยิ่งกล่าวอย่างแข็งกร้าวว่า

"อ๋องเหยียนไม่ถือสาหาความเอากับพวกเจ้า เจ้าก็คิดว่าตนเองสำคัญแล้วหรือ?"

"ได้คืบจะเอาศอก ได้รับคำชมเพียงเล็กน้อยก็นึกว่าตนนั้นวิเศษ!"

"มีเรื่องอะไรดีๆก็คิดจะมาขอแบ่ง ไม่ดูเสียมั่งว่าพวกเจ้านั้นอยู่ในฐานะอะไร!"

"เป็นทหารพ่ายศึกและเป็นเชลยศึกยังคิดที่จะมาทัดเทียมกับพวกข้า!"

"นั่นน่ะสิ พวกข้าเป็นราษฎรของต้าฉิน ไม่เหมือนกับพวกเจ้า!"

เหล่าเชลยศึกของอาณาจักรจ้าวต่างก็ต้องกล้ำกลืนคำดูถูกเหยียดหยามไว้

ทว่าหยางจิ่นซิ่วที่ยืนอยู่ในฝูงชนทนความโกรธนี้มิได้จึงคิดจะโต้เถียง

จ้าวจีเอ๋อร์รีบคว้าข้อมือของนางทันทีพลางส่ายศีรษะและกล่าวว่า