องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 210

“คนอย่างพวกเราจะอดอยากได้อย่างไรกัน?”

ฉินเหยียนตบไหลองค์ชายใหญ่

“พี่ใหญ่ พี่ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าทหารหรือประชาชน พวกเขาจะต้องไม่หิวตาย ท่านพี่เก็บความกังวลเอาไว้เถอะ!”

องค์ชายใหญ่ฉินชงเม้มริมฝีปากแน่น

“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้ามีความรู้มาก ก็ทำตามที่เจ้าคิดเถิด”

ทหารชั้นดีจุดเตาทำอาหาร หลังจากนั้นไม่นานกลิ่นหอมของอาหารพลันลอยโชยออกมาจากหม้อใบใหญ่ ทำให้ทุกคนต่างน้ำลายไหล

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่สูดดมกลิ่นอาหารในอากาศ อดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า

“เจ้าขอให้คนครัวทำอะไร ทำไมถึงได้หอมขนาดนี้!”

ฉินเหยียนคำนวณเวลาแล้วพบว่าอาหารใหญ่เสร็จแล้ว เขาจึงสั่งว่า

“เอาล่ะ เตรียมตัวกันเลย”

“รับทราบ!”

ทหารชั้นดีเปิดฝาหม้อที่มากกว่าสิบกว่าหม้อออกมา ทั้งถนนเต็มไปด้วยควัน กลิ่นหอมของอาหารโชยไปไกล

หม้อตุ๋นประกอบไปด้วย หมู่ป่า วุ้นเส้นตุ๋ย กระต่ายตุ๋น แพะย่าง นอกจากข้าวที่เป็นอาหารหลักแล้ว ยังมีกับข้าวและผักอื่นๆ กว่าสิบอย่างอีกด้วย

“เต้ง เต้ง เต้ง”

ทหารชั้นดีที่ได้กลายเป็นพนักงานบริกรไปแล้วเรียบร้อย เดินไปตามถนนพร้อมกับตีฆ้องและตะโกนว่า

“สิบอีแปะก็อิ่มได้ สิบอีแปะก็อิ่มได้! ร้านอาหารอยู่ในเพิ่งเปิดใหม่ มีราคาดึงดูดใจ เพียงแค่มื้อละสิบอีแปะ กินได้ไม่อั้น!”

เมื่อประชาชนได้ยินเสียงประกาศที่ว่า กินอะไรก็ได้ มากแค่ไหนก็ได้ จ่ายเพียงสิบอีแปะ ทุกคนจึงรีบกรูไปที่จวนเจ้าเมืองทันทีเพื่อหาคำตอบ

ยังไม่ทันถึงหน้าประตูจวน กลิ่นหอมของอาหารก็โชยมาแต่ไกล

“โอ้ กลิ่นหอมมาก!”

“เนื้อและผัก เนื้อแน่นอน! จมูกฉันดีมาก!”

“โอ้ สิบอีแปะมีเนื้อให้กินด้วยหรือ?”

ไม่นานหลังจากนั้น ด้านหน้าจวนเจ้าเมืองเต็มไปด้วยประชาชนต่อแถวยาวเหยียด พวกเขาประหลาดใจยิ่งขึ้นเมื่อเห็นเนื้อชิ้นใหญ่ที่มีน้ำมันไหลเยิ้มอยู่ในหม้อ

“พระเจ้า เนื้อเยอะมากขนาดนี้ กินได้จริงๆ หรือ?”

ทหารชั้นดีที่ตักอาหารพูดว่า “กินได้ทุกอย่าง ขอเพียงแค่พวกเจ้ากินหมด ไม่เสียของ ก็สามารถกินได้ทุกอย่างเท่าที่เจ้าต้องการ!”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ตักข้าวให้กับคนด้านหน้าหนึ่งช้อนเต็มๆ ตักเนื้อและผักบนข้าว ซุปร้อนหนึ่งช้อนราดไปบนข้าว ราคาสิบอีแปะ ในจานเต็มไปด้วยข้าว เนื้อ และผัก แก่ประชาชนได้กิน

“ไม่อิ่มมาเติมเพิ่มได้!”

คนแรกที่ได้กินอาหารในราคาสิบอีแปะ ยิ้มกว้างไปจนถึงหู หยิบตะเกียบขึ้นมา กินอย่างกระตือรือร้น

“พระเจ้า เนื้อหอมมาก ข้าไม่เคยกินอาหารที่อร่อยแบบนี้มาก่อนในชีวิต จ่ายแค่สิบอีแปะก็คุ้มมากแล้ว!”

คนที่ลังเลอยู่ในตอนแรกต่างเริ่มสนใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่ามีเนื้อให้กินจริงๆ

พวกเขาถือเงินสิบอีแปะไว้ในมือ

“ให้ข้าหนึ่งจาน ขอข้าวเยอะหน่อย!”

“เอาเงินมาให้ข้า ข้าอยากกินด้วยเหมือนกัน!”

กระบวยตักอาหารที่ทหารชั้นดีใช้ ลอยขึ้นในอากาศ

“ไม่ต้องรีบ ทุกคนได้กินแน่นอน ตรงนั้นให้จ่ายเงินและลงชื่อ ฝั่งนี้ต่อแถวตักข้าว ได้กินทุกคนแน่นอน!”

ประชาชนต่างเข้าไปต่อแถวเพื่อลงชื่อพร้อมกับจ่ายเงินสิบอีแปะ รอข้าวสวยร้อนๆ สักชาม พร้อมกับข้าวที่มีทั้งผักและเนื้อสัตว์