องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 211

เมืองหลวงอาณาจักรฉิน

เมื่อไท่ฟู่ได้รับข่าวว่าองค์ชายเจ็ดได้ตัดศีรษะเถ้าแก่ร้านขายเสบียงอาหาร สีหน้าไม่สู้ดีนัก

บรรดาขุนนางที่ร่ำรวยต่างพากันประหลาดใจและเริ่มพูถึงเรื่องนี้

“โอ้ องค์ชายเจ็ดยอมจำนนอย่างนั้นหรือ? เจ้าคนทรยศคนนี้ กลับเห็นขี้ดีกว่าไส้!”

“แม้ว่าพวกเขาจะเป็นญาติที่ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันเลย แต่ก็ยังถือว่าเป็นญาติห่างๆ กัน องค์ชายเจ็ดถึงได้ลงมือจัดการ”

“ตอนนี้รับมือยากแล้ว เสบียงอาหารขององค์ชายสิบสี่ไม่ได้ถูกตัด แต่เส้นทางการเงินของพวกเราถูกตัดไปแล้ว ควรทำเช่นไรดี?”

“ใรความคิดของข้า ตราบใดที่องค์ชายเจ็ดยังอยู่ที่นี่ พวกเราไม่สามารถลงมืออย่างโจ่งแจ้งได้!”

ไท่ฟู่ลูบเคราของตน สีหน้าเคร่งขรึม เขาเงียบอยู่นาน จากนั้นพูดขึ้นมาว่า

“หาทางหาเขากลับมา!”

“รีบส่งข่าวหาพระมารดาขององค์ชายเจ็ดเสีย ให้นางเขียนจดหมาย ขอให้องค์ชายเจ็ดกลับมายังเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด!”

...

พระมารดาขององค์ชายเจ็ดมีสีหน้าหม่นหมองลงเมื่อได้รับข่าว

นางคิดมาก่อนแล้วว่าการที่ปล่อยลูกชายของนางออกเดินทางไปยังเขตชายแดนที่มีปัญหาความขัดแย้ง

ออกไปกับฉินเหยียนจะมีประโยชน์อันใดกัน?

แต่เมื่อคิดว่าหากลูกชายสามารถปฏิบัติหน้าที่ส่วนแนวหน้าได้ สถานะของพวกนางสองแม่ลูก ตลอดจนคนในตระกูลที่เป็นข้าราชสำนักในท้องพระโรงจะมีความมั่นคงมากขึ้น ดังนั้นพวกนางจึงไม่แสดงความคิดมากนัก

แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น นางไม่อาจเมินเฉยได้อีกต่อไป เขียนจดหมายทันที โดยอ้างว่าตนล้มป่วยเพื่อให้องค์ชายเจ็ดกลับมายังเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด

รีบส่งจดหมายด่วนไปยังแนวหน้าที่มีระยะทางห่างไกลถึงแปดร้อยลี้

...

วันเวลาค่อยๆ ผ่านไป

สองสามวันต่อมา

ประชาชนที่ทำงานกลางแดดตลอดเช้าทั้งเหนื่อยและหิว

ในช่วงพักเที่ยง ประชาชนได้รวมตัวกันที่ประตูจวนเจ้าเมืองเพื่อเข้าแถวทานอาหาร

แต่โกดังเก็บเสบียงกลับว่างเปล่า แม้แต่เสบียงอาหารที่องค์ชายเจ็ดไปเอามาจากร้านข้าวก็ถูกกินจนหมดแล้ว ไม่มีแม้แต่ข้าวสารกรอกหม้อ

ประชาชนรออยู่นาน แต่กลับไม่เห็นทหารชั้นดีจุดไปทำอาหาร บางคนเริ่มพูดขึ้นมาว่า

“เอ๋? ทำไมไฟที่หม้อนี้ไม่เห็นติดเลยล่ะ?”

“ใช่น่ะสิ ไม่เห็นมีเนื้อในหม้อนี้เลย!”

“ข้าไม่ได้กลิ่นหอมของอาหารเลย วันนี้ไม่ทำอาหารอย่างนั้นหรือ?”

ไส้ศึกที่มีฐานะที่ได้ปะปนเข้ามาในหมู่ประชาชน รู้เรื่องเสบียงมานานแล้ว ในที่สุด เมื่อถึงวันที่ไม่มีอะไรจะกินพวกเขาก็รีบไปก่อกวนทันที

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมยังไม่มีอาหารให้กินอีก! ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว รีบเอาอาหารมาให้สักที!”

ประชาชนคนอื่นต่างทำงานหนักเพื่อให้ได้อาหารกิน พวกเขารอมากว่าครึ่งชั่วยามแล้ว ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา

“ข้าจ่ายเงินให้แล้ว รีบเอาอาหารออกม่เดี๋ยวนี้!”

“ทำไมยังไม่มีอาหารให้กินอีก ไม่มีอะไรให้กิน ข้าหิวจะตายอยู่แล้วนะ!”