องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 212

ฉินเหยียนตั้งใจพูดเสียงดังว่า

“การขนเสบียงอาหารมานั้นไม่ใช่เรื่องง่าย พวกเราต้องขอบคุณทหารที่บุกเข้าไปด้านหลังของพวกศัตรู และขนเสบียงอาหารจากอาณาจักรจ้าวมาให้พวกเราที่นี่ได้!”

“ทุกคนจงปรบมือ!”

ฉินเหยียนเป็นคนเริ่มปรบมือก่อน ประชาชนต่างรู้สึกขอบคุณสำหรับอาหารดีๆ เหล่านี้ จึงพากันปรบมือต่อไป

จากนั้นบรรดาไส้ศึกที่มีฐานะต่างตระหนักขึ้นได้ทันที ตบไปที่หน้าผากของตัวเองอย่างแรง

“ให้ตายเถอะ ข้าคิดแล้วคิดอีก ก็ยังคงคิดไม่ออกว่าพวกเสบียงอาหารเหล่านี้ถูกขนออกมาจากอาณาจักรจ้าวได้อย่างไร!”

แผนการล้มเหลว พวกเขาตีอกชกหัวตัวเอง

ในเวลานี้ มีคนกระซิบข้างเขาว่า

“นายท่าน มีจดหมายส่งมาพ่ะย่ะค่ะ”

พูดจบ เขาก็ยื่นจดหมายจากวังให้กับไส้ศึกที่มีฐานะอย่างระมัดระวัง

มีคนมากมาย สายตานับร้อยพัน ไส้ศึกที่มีฐานะหยิบจดหมายขึ้นมา แต่เขากลับไม่เปิดอ่านและยัดใส่ในแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง

หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าไม่มีใครสังเกตเห็น เขาก็รวบรวมสติและเดินออกจากฝูงชนที่ส่งเสียงร้องอย่างดีใจ

ฉินเหยียนที่ยืนอยู่บนบันไดเห็นการเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ นี้อยางชัดเจน ใช้ศอกสะกิดองค์ชายเจ็ดที่อยู่ข้างๆ

“พี่เจ็ด คนนั้นข้าได้ตรวจสอบแล้ว เป็นคนของตระกูลท่านพี่ส่งมา”

“ช่วงนี้มักจะเป็นแกนนำในการก่อเรื่องวุ่นวายอยู่เรื่อย เป็นแค่ตัวสร้างปัญหาคนหนึ่ง”

“แม้ว่าจะเป็นคนของตระกูลท่านพี่ ข้าเองก็พูดยาก ในฐานะที่ท่านพี่เป็นเจ้านาย ไม่เข้าไปรีบจัดการ ถ้าอย่างนั้นก็รอให้เขาทำลายชื่อเสียงตระกูลท่านพี่อย่างนั้นหรือ”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่ที่ถูกบรรดาญาติๆ ทำให้ไม่สบายใจอยู่เรื่อย กำดาบในมือแน่น กัดฟันแล้วพูดว่า

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะจัดการพวกนั้นให้ดี จะไม่ให้พวกเขาได้เข้ามาสร้างความวุ่นวายอีก!”

หลังจากพูดเช่นนั้น จับดาบแล้ววิ่งตามไปด้วยความโกรธ

...

ไส้ศึกที่มีฐานะกลับมายังที่พักแล้ว หยิบจดหมายที่ซ่อนในแขนเสื้อออกมา เห็นว่าบนจดหมายเขียนชื่อองค์ชายเจ็ดไว้ จึงไม่กล้าเปิดอ่าน

กำลังคิดหาโอกาสส่งจดหมายนี้ให้แก่องค์ชายเจ็ด

“ปัง”

ประตูถูกเตะอย่างแรงจากใครบางคนที่อยู่ด้านนอก

ไส้ศึกที่มีฐานะตกใจ หันไปเป็นว่าเป็นองค์ชายเจ็ดที่ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูด้วยท่าทีที่ดูโหดร้าย พร้อมกับถือดาบไว้ในมือ ตะโกนออกไปว่า

“ไอ้เจ้าคนทรยศ ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ไส้ศึกที่มีฐานะคุกเข่าลงกับพื้นทันที ยกจดหมายในมือขึ้น ร้องขอความเมตตา

“องค์ชายเจ็ดไว้ชีวิตข้าด้วยขอรับ เมืองหลวงได้ส่งจดหมายมาให้ท่าน!”

ดาบในมือองค์ชายเจ็ดฉินอวี่หยุดอยู่กลางอากาศ ห่างเพียงแค่สองนิ้วดาบจะฟันลงไปที่คอของไส้ศึกคนนั้น

“จดหมายจากวังอย่างนั้นหรือ?”

ไส้ศึกที่มีฐานะกลืนน้ำลาย มือที่ถือขดหมายสั่นหงิกๆ ตอบด้วยเสียงสั่นเทาว่า

“ระ รายงานองค์ชายเจ็ด จดหมายฉบับนี้ส่งมาจากพระตำหนัก มีรับสั่งให้พระองค์เปิดอ่านเองพ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่หยิบจดหมายขึ้นมาแล้วเปิดดู

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป คิ้วขมวดแน่น

“แย่แล้ว เสด็จแม่ทรงพระประชวรหนัก!”