องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 22

และความโกลาหลก็บังเกิดขึ้น

ผู้คนทั่วทั้งตำหนักเชียงกงต่างก็ซุบซิบและวิจารณ์ไปต่างๆนานา

เหวินเจิ้งหมิงเป็นถึงนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ในแวดวงวรรณกรรมของอาณาจักรจ้าว เขาเป็นบัณฑิตที่มิมีผู้ใดเทียบได้ ชื่อและพรสวรรค์ของเขานั้นไม่เป็นสองรองใคร เมื่อเขากล่าวว่าเพลงวารีเคลื่อนคล้อยนี้เป็นผลงานชิ้นเอกของเขา ทุกคนต่างก็เชื่อสนิท

ถึงขนาดที่ว่าเวลานี้แม้แต่ฮ่องเต้ฉินก็เก็บสีหน้าไม่อยู่

"ฉินเหยียน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้!"

เขาคำรามเสียงลั่นด้วยความโกรธ ทำให้เสียงอื้ออึงนั้นเงียบลงทันที

ในใจของฮองเฮาฉินซวงหลานเบ่งบานด้วยความปิติ

นางรู้มาโดยตลอดว่าเจ้าสิบสี่ไม่มีการศึกษาและไร้สามารถ เมื่อจู่ๆก็โดดเด่นขึ้นมา นั่นย่อมมีพิรุธอย่างแน่นอน

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะคัดลอกบทกวีของชาวจ้าว ทั้งยังถูกคณะทูตของอาณาจักรจ้าวเปิดโปง ดูซิว่าเขาจะจบเรื่องนี้อย่างไร

เวลานี้ไม่เพียงแต่ฮองเฮาเท่านั้นที่คิดเช่นนี้ แม้แต่จ้าวจือหย่าก็ตระหนักได้เช่นกัน

ถูกต้อง เพลงวารีเคลื่อนคล้อยเป็นผลงานชิ้นเอกที่มีชื่อเสียงมานาน มีเพียงนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ในแวดวงวรรณกรรมเท่านั้นที่จะสามารถประพันธ์ออกมาได้

องค์ชายสิบสี่นะองค์ชายสิบสี่ ท่านสกปรกเกินไปแล้วจริงๆ!

เวลานี้จ้าวจือหย่าเสียใจจนลำไส้เกือบจะเป็นสีเขียวแล้ว

อันที่จริงนางก็รู้มานานแล้วว่าเขาไม่มีความรู้และไร้สามารถ เหตุใดจึงยังถูกเขาหลอกลวงได้นะ

น่าเสียใจจริงๆ!

ความสนใจของทุกคนต่างก็พุ่งมาที่ฉินเหยียน

เขาลุกขึ้นอย่างไม่เร่งรีบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นเดินไปที่กลางท้องพระโรงและประสานมือ

"เสด็จพ่อพะยะค่ะ"

"เจ้าลูกสารเลว!"

ฮ่องเต้ฉินโกรธมากจึงหยิบจอกสุราขึ้นมาแล้วเขวี้ยงใส่ฉินเหยียน

โชคดีที่เขาหลบทันจึงไม่ถูกเขวี้ยงโดน

"เจ้าอธิบายมาเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น!"

ฉินเหยียนมองไปที่นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ของอาณาจักรจ้าวที่เมื่อเอ่ยปากก็กล่าวหาแย้งทันที การเคลื่อนไหวนี้เลวทรามนัก

เป็นการยากที่จะโต้แย้งคำพูดเหลวไหลที่ก่อให้เกิดความเข้าใจผิด

ทว่าฉินเหยียนไม่กลัวและกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า

"เสด็จพ่ออย่าเพิ่งทรงกังวลไป โจรเฒ่าที่พยายามจะสร้างชื่อเสียงและหลอกลวงผู้คนนี้จะมีก็เพียงแต่ชื่อเสียงจอมปลอมเท่านั้นพะยะค่ะ!"

คำพูดโต้แย้งนี้ทำให้เกิดความโกลาหลอีกครั้ง

ยังไม่ต้องกล่าวถึงความแข็งแกร่งในด้านวรรณกรรมของเหวินเจิ้งหมิง เพียงพูดถึงความรู้ความสามารถของเขาที่ไม่เป็นสองรองใครในอาณาจักร ก็มิมีผู้ใดในใต้หล้านี้กล้าจะเทียบด้วยแล้ว

กลับกลายเป็นว่าจากคำพูดขององค์ชายสิบสี่ เหวินเจิ้งหมิงพยายามจะสร้างชื่อเสียงและหลอกลวงผู้คน ช่างน่าขบขันนัก!

เหวินเจิ้งหมิงนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรจ้าวตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นจึงกล่าวด้วยคำพูดที่เฉียบคมราวกับสุนัขที่ถูกเหยียบหาง