องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 222

คนอื่นๆต่างไม่เข้าใจและพากันเงียบกริบ ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงฉินเหยียนที่นิ่งเฉยครุ่นคิด เขาตรวจสอบพื้นผิวของกระดาษข้าวแล้วส่ายหัวเล็กน้อยแล้วถอนหายใจ “ยังหนาไปอยู่ดี นำมาเขียนได้อย่างเดียว”

เมื่อพูดแล้วก็หันหน้าไปพูดกับเหล่าช่างว่า “เดี๋ยวพวกเจ้าเปิดประชุมเล็กๆอีกรอบนะ ลดขั้นตอนและสร้างกระดาษที่มีพื้นผิวนุ่มเป็นพิเศษออกมา”

“พ่ะย่ะค่ะ!” เหล่าช่างต่างพากันขานรับ

จ้าวจือหย่าถามด้วยความสงสัยว่า “ได้โปรดชี้แนะด้วยเพคะท่านอ๋อง กระดาษพื้นผิวนุ่มนวลนั้นมีประโยชน์อย่างไรรึเพคะ”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วเข้าไปกระซิบข้าหูของนาง จ้าวจือหย่าสีหน้าเปลี่ยนแปลงไปทันที

“กระดาษข้าวล้ำค่ามากแต่ท่านอ๋องกลับนำมาใช้ในเรื่องสกปรกเช่นนี้ ช่าง......”

นางไม่ได้พูดคำว่าไม่สมกับสถานะของตนออกมาเพราะนางเห็นรอยยิ้มที่เจิดจ้าของฉินเหยียน นั่นทำให้นางไม่รู้ว่าอ๋องเหยียนกำลังล้อเล่นหรือจะทำเช่นนั้นจริงๆ

“พวกเจ้าผลิตกระดาษต่อไปนะ ของดีที่ข้าต้องการน่าจะมาส่งแล้ว ข้าจะไปรับเสียหน่อย”

ฉินเหยียนหมุนตัวเดินไป

จ้าวจือหย่ารีบถามขึ้นว่า “ท่านอ๋องเพคะ ให้หม่อมฉันไปด้วยไหมเพคะ?”

“ไม่ต้องหรอก เจ้าคอยดูแลการผลิตกระดาษเถอะ”

ฉินเหยียนโบกมือแล้วเดินจากไปด้วยเสียงหัวเราะ

ในตอนที่มาถึงเมืองใหม่ ก็มาพบขบวนรถผู้คุ้มกันนับสิบคันที่ขนเหล้าอยู่เข้ามาในเมืองกันอยู่

ทหารหัวกะทิรีบมารายงานกับฉินเหยียนว่า “อ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ พวกเขาคือขบวนรถที่เข้ามาจากแดนอาณาจักรจ้าวพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนรู้สึกดีใจอย่างมาก “อย่ากระวนกระวายไปเลย ข้าเป็นคนจัดแจงเรื่องพวกนี้เอง เร็วเข้า ให้พวกเขาขนรถไปยังหมู่บ้านซิ่งฮวา”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ในขณะที่ทหารหัวกะทิมุ่งหน้าไปแจ้ง ฉินเหยียนก็ได้ขี่ม้าไปยังหมู่บ้านซิ่งฮวาก่อนแล้ว

เมื่อเหล่าผู้คุ้มกันสินค้ามาถึงจุดหมายแล้วก็รีบรายงานว่า

“อ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ เงินที่ขายเกลือละเอียดทั้งสิบคันได้เปลี่ยนเป็นเหล้าหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ โปรดตรวจสอบด้วยเถิด”

ฉินเหยียนเปิดเหล้าไหหนึ่งออกแล้วดมกลิ่น แต่กลับไม่ได้กลิ่นหอมของเหล้าเลย เขาหยิบช้อนตักเหล้าขึ้นมาแล้วตักขึ้นดื่มคำหนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้า

“ชิ เหล้านี่ไม่มีรสชาติเลยจริงๆด้วย พวกเจ้าขนเหล้าพวกนี้เข้าไปด้านในให้หมด”

เหล่าผู้คุ้มกันสินค้าถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อท่านรู้ว่าเหล้าพวกนี้คุณภาพไม่ดี แล้วเหตุใดจึงยังให้พวกข้าไปซื้อด้วยราคาสูงละพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนหัวเราะอย่างมั่นใจ “แม้ตอนนี้เหล้าพวกนี้จะไม่อร่อย แต่ด้วยฝีมือของข้า ข้าสามารถทำให้มันกลายเป็นเหล้าชั้นยอดได้! ตอนนี้พวกเจ้าซื้อมันมาด้วยราคานี้ ภายหลังข้าจะทำให้พวกเจ้าได้ขายออกด้วยราคาสูงกว่าสิบเท่า พอคิดเช่นนี้แล้วพวกเจ้าจะยังรู้สึกขาดทุนรึไม่?”