องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 221

อาหารที่เหล่าเชลยศึกอาณาจักรจ้าวได้ทานทุกวันในค่ายเชลยยังหลากหลายกว่าอาหารในบ้านเสียอีก นอกจากนั้นยังมีนักเล่าเรื่องที่มาเล่าเรื่องวีรบุรุษ108คนให้ฟังทุกวันอีก

ทุกคนล้วนถูกเรื่องเล่าดึงดูด เมื่อเล่าถึงเรื่องที่ถูกขุนนางกดขี่ข่มเหง เหล่าชาวเมืองลำบากยากจนและความสิ้นหวัง ภายในใจของเหล่าเชลยศึกต่างก็เกิดเจ็บแปล๊บขึ้นมา น้ำตาคลอเบ้าแล้วพูดด้วยความสะอึกสะอื้นว่า

“นี่มันพูดถึงพวกข้าชัดๆ!”

“เฮ้อ อำนาจอยู่ในมือของเหล่าขุนนาง ชาวเมืองอย่างเราก็เป็นได้แค่เหยื่อที่อยู่ในกำมือเท่านั้น”

เมื่อนักเล่าเรียนพูดถึงเรื่องที่ขุนนางกดขี่ให้ชาวเมืองต้องก่อกบฏ ลุกขึ้นสู้เพื่อต่อต้านอำนาจใหญ่แล้ว เหล่าเชลยศึกต่างก็หัวใจเต้นแรงมากยิ่งขึ้น มีคนเชื่อว่าหากอาณาจักรไร้ความกรุณา ชาวเมืองก็จะเป็นหมูเป็นหมา ไม่เพียงแต่จะไม่คำนึงถึงชาวเมืองเท่านั้น แถมยังจะให้พวกเขาไปตายฟรีๆด้วย การปกป้องราชวงศ์เช่นนี้ต่อไปจะมีประโยชน์อันใด

เหล่าเชลยศึกต่างปรบมือพร้อมกัน ในเมื่ออาณาจักรด้านชาและไร้ความกรุณา งั้นก็อย่าหาว่าพวกเขาไม่มีความเป็นธรรม! ทันใดนั้นก็ได้ตัดสินใจเลียนแบบวีรบุรุษ108คนในเรื่องเล่า หักคันธงขึ้นสู้โดยไม่เกรงกลัวต่ออำนาจใหญ่ และได้แอบวางแผนหนีหลายแผนการเอาไว้ด้วย

ทันทีที่ทหารหัวกะทิรู้ตัวจึงได้รีบไปรายงานกับฉินเหยียน “อ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ เชลยศึกอาณาจักรจ้าวคิดจะหนีพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนยิ้มออกมา ทุกอย่างล้วนอยู่ในแผนการของเขา

“ทุกอย่างล้วนไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจตจำนงของมนุษย์ แต่มันจะเป็นไปตามกฎภววิสัย พวกเขาอยากไปก็ปล่อยไปเถอะ พวกเจ้าทำเป็นมองไม่เห็นไป อย่างไรก็มอบเงินค่าเดินทางให้พวกเขาหน่อยล่ะ จะทำการใหญ่ทั้งที ต้องมีทุนเริ่มต้นเสียหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ทหารหัวกะทิถือเงินที่อ๋องเหยียนมอบให้กลับมาถึงยังค่ายเชลยศึก เขาเปิดมันออกแล้วพูดว่า

“อ๋องเหยียนออกคำสั่งว่า หากพวกเจ้าอยากไปก็ไปเสีย พวกข้าจะไม่ห้ามเด็ดขาด”

ในขณะที่พูดก็มีอีกคนหนึ่งที่เปิดหีบออก ด้านในนั้นล้วนเป็นเงินทองทั้งนั้น

“อีกทั้งอ๋องเหยียนยังได้เตรียมค่าเดินทางเอาไว้ให้พวกเจ้าด้วย หลังจากกลับไปแล้ว ซื้อทุ่งนาและเลี้ยงตนเองให้กินอิ่มด้วย”

เชลยศึกอาณาจักรจ้าวนึกไม่ถึงเลยว่า อ๋องเหยียนที่พวกเขาได้พบเพียงแค่ครั้งเดียวคนนั้น ไม่เพียงแต่จะไม่เห็นพวกเขาเป็นเชลยศึกเท่านั้น แถมยังให้อาหารและน้ำดื่มกับพวกเขาอย่างอิ่มเอมทุกวัน แม้แต่ตอนที่พวกเขากำลังจะหนีก็ยังไม่ทำให้ลำบากใจ แถมยังเตรียมเงินค่าเดินทางไว้ให้พวกเขาแล้วด้วย

จากนั้นพวกเขาก็นึกถึงเหล่าขุนนางอาณาจักรจ้าว บังคับและล่อลวงให้พวกเขาไปตายที่แนวหน้า เห็นชีวิตของพวกเขาไร้ค่า นั่นยิ่งทำให้พวกเขาตัดสินใจที่จะล้มล้างอำนาจอาณาจักรจ้าว

“พวกข้าจะกลับไปก็จริง แต่ใช่ว่าจะกลับไปเพื่อทำนา แต่จะเพื่อหักคันธงขึ้นสู้ต่างหาก!”

“ขุนนางอาณาจักรจ้าวกดขี่ชาวเมือง พวกข้าไม่อาจอยู่อย่างสงบสุขได้”

“ใช่แล้ว ทั้งเมียและลูกของข้าต่างถูกขุนนางพวกนั้นฆ่าตาย แถมข้ายังถูกจับมาเป็นทหารตั้งแต่ยังหนุ่มอีก ข้าจะล้างแค้น ฆ่าพวกขุนนางโลภมากโสมมพวกนั้น!”

“ข้าเองก็ด้วย ถูกจับมาเป็นทหารตั้งแต่ยังหนุ่ม เมียและลูกก็ถูกขุนนางโลภมากโสมมพวกนั้นข่มเหง พวกข้าต้องการหักคันธงขึ้นสูง หวงคืนความยุติธรรม!”