องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 220

จ้าวจือหย่าที่ติดตามฉินเหยียนสังเกตเห็นว่ามีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นาน ในที่สุดก็พูดออกมาว่า

“วันนี้องค์ชายดูอารมณ์ดีมากนะเจ้าคะ แต่จือหย่าอยากจะรายงานรายรับรายจ่ายล่าสุดให้ท่านทราบเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนไม่ใส่ใจ

“รายรับรายจ่ายมีอะไรให้ต้องรายงานกัน แต่เข้าซ้าย ออกขวา ไม่ได้มีอะไรแตกต่างมากมายนัก”

จ้าวจือหย่าพูดอย่างจริงจัง

“องค์ชาย ท่านมีค่าใช้จ่ายที่สูงมากขึ้นนะเจ้าคะ”

ฉินเหยียนรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“ค่าใช้จ่ายเยอะหรือ? ช่วงนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรมากนะ จะใช้จ่ายเงินเยอะได้อย่างไรกัน?”

จ้าวจือหย่าหยิบสมุดบัญชีออกมาแล้วมอบให้ฉินเหยียน

“องค์ชายอยากเปิดโรงเรียน ทำให้มีค่าใช้จ่ายมากขึ้นเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนหยิบสมุดบัญชีขึ้นมาและดูอย่างจริงจัง

“ให้ตายเถอะ! ใช้เงินไปกว่าหนึ่งหมื่นตำลึงเชียวหรือ เจ้าใช่จ่ายเยอะขนาดนี้ได้อย่างไร!”

จ้าวจือหย่าอธิบายว่า

“องค์ชายให้หนังสือเรียนแก่เด็กๆ ทางโรงเรียนใช้กระดาษนำมาทำเป็นหนังสือ ตามท้องตลาดกล่าวว่า “กระดาษหนึ่งแผ่น เทียบเท่ากับหนึ่งเหรียญทอง อีกอย่างพวกเราอยู่เขตชายแดนด้วยเจ้าค่ะ ทำให้ทั้งราคากระดาษและค่าขนส่งแพงกว่าปกติ”

ฉินเหยียนพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง กระดาษเป็นของหายากในสมัยโบราณ เขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกัน!

หลังจากจัดการอารมณ์ได้แล้ว เขาก็พูดออกมาอย่างหมดหนทางว่า

“นี่เป็นคำสั่งจากข้าก็จริง แต่หากครั้งหน้าเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก เจ้าต้องรีบแจ้งข้าโดยทันที”

จ้าวจือหย่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“เป็นจือหย่าเองที่ไม่รายงานองค์ชาย ครั้งหน้าจะระวังให้มากกว่านี้เจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนโบกมือปัดแล้วตอบว่า

“ช่างเถิด เจ้าลงไปขอให้คนในโรงงานแยกคนงานออกมาให้ข้ากลุ่มหนึ่ง ข้าจะสอนวิธีทำกระดาษให้พวกเขา”

ดวงตาของจ้าวจือหย่าเบิกกว้าง นางพูดออกไปด้วยความไม่เชื่อ

“องค์ชาย ท่านทำกระดาได้ด้วยหรือเจ้าคะ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างภาคภูมิใจ

“การทำกระดาษก็เป็นแค่ของเด็กเล่นมิใช่หรือ? เจ้ารีบจัดการกำลังคน ข้าจะสอนเจ้าเป็นการส่วนตัวในเรื่องนี้เอง”

จ้าวจือหย่าไม่อาจซ่อนความสุขในสายตาของนางได้ ตอบรับอย่างเห็นด้วย

“รับทราบเจ้าค่ะ! จือหย่าจะไปเดี๋ยวนี้!”

นางมาจากครอบครัวนักวิชาการ นางชอบกระดาษมากกว่าสมบัติเงินทองใดๆ เมื่อได้ยินว่าอ๋องเหยียนผลิตกระดาษได้ นางจึงรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก รีบวิ่งไปที่โรงงาน

ฉินเหยียนมองตามแผ่นหลังของจ้าวจือหย่าคิดถึงสิ่งที่ต้องเตรียมสำหรับการทำกระดาษ ต้าหย่งได้เข้ามารายงานว่า

“กราบทูลรายงานอ๋องเหยียน องค์ชายใหญ่ได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ จับทหารหนุ่มจำนวนสองพันคนแห่งอาณาจักรจ้าวมาได้ ไม่มีใครที่รอดพ้นไปได้พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนพยักหน้า

“ข้ารู้แล้ว ไม่ได้ฆ่าคนใช่ไหม”