องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 219

หลังจาก “ความพยายามอย่างไม่ท้อถอย” ของพวกพ่อค้าคนรวย เงินสดในมือของผู้คุ้มกันสินค้าก็ถูกเปลี่ยนเป็นเหล้าทั้งหมด

ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดก็เสร็จสิ้นภารกิจเสียที กลับไปพร้อมกับเกวียนที่บรรทุกเหล้ากว่าร้อยเล่ม

บรรดาพ่อค้าคนรวยท้องถิ่นเองก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน หลังจากทำงานมาหลายวัน พวกเขาได้สูบเงินจากพวกเขาจนอิ่ม

หันไปมองเงินซื้อเกลือที่เขาได้กลับมา พ่อค้าคนรวยหัวเราะออกมาเสียงดัง

“เจ้าพวกโง่เอ้ย ไม่หลอกพวกเจ้าแล้วจะหลอกใคร!”

ผู้คุ้มกันที่เดินทางกลับเองก็หัวเราะเสียงดังเช่นกัน

“เจ้าพวกโง่เอ้ย พวกเจ้าไม่เหนื่อยแล้วใครจะเหนื่อยล่ะ!”

เขาโบกแส้ไปที่ม้าอย่างแรง และมุ่งหน้ากลับไปยังเมืองใหม่อย่างรวดเร็ว

...

บนเนินเขานอกเมืองใหม่

หลังจากการลาดตระเวนมาหลายวัน องค์ชายใหญ่ฉินชงได้นำกองกำลังของเขาเข้าจับกุมนายพลอาณาจักรจ้าวทั้งหมดที่แอบซุ่มโจมตีในซ่านโถว

แต่ที่น่าแปลกนั่นก็คือ คนเหล่านี้ไม่มีความสามารถในการโจมตีกลับเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นว่ามีกองทัพใหญ่เข้ามาล้อม บางคนก็กลัวจนฉี่รดกางเกง ไม่มีคุณสมบัติที่ทหารควรมี

องค์ชายใหญ่ฉินชงชักดาบออกมาแล้วชี้ไปที่หนึ่งในนั้นแล้วถามว่า

“บอกข้ามา พวกเจ้าเป็นใครกันแน่!”

ชายคนนั้นตัวสั่น ตอบกลับไปว่า

“อย่า อย่าฆ่าข้าเลย ข้าพูดแล้ว!”

“พวกข้าเป็นทหารหนุ่มที่มาจากอาณาจักรจ้าว เราได้รับคำสั่งให้มาที่นี่เพื่อหาทางแอบเข้าไปในเมืองและรับส่งข่าวสาร”

“แต่พวกเราได้ยินมาว่าองค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉินเป็นเทพเจ้าจุติลงมา ดังนั้นพวกเราที่ออกมาจากเมืองได้สิบกว่าวันแล้ว ไม่กล้าเข้าเมืองเพราะกลัวตายขอรับ”

“ใต้เท้า พวกเรายังไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายเลย พวกเรายังไม่อยากตาย ได้โปรดอย่าฆ่าข้าเลยขอรับ!”

ในขณะที่ชายคนนั้นพูด เขาก็ก้มหัวลงบนพื้น ร้องขอความเมตตา

คนอื่นๆ ที่สวมเครื่องแบบทหารของอาณาจักรจ้าวก็คุกเข่าลงกับพื้นเช่นกัน

อง์ชายใหญ่ฉินชงไม่ได้เห็นใจแต่อย่างใด เนื่องจากพวกเขาเป็นศัตรู ไม่จำเป้นต้องมีความเมตตา เขากำดาบในมือแล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“พวกเจ้าที่ไม่อยากตาย ไม่ได้มาที่นี่เพื่อตายหรือ วันนี้ข้าจะขอมอบรางวัลแห่งความสุขให้กับพวกเจ้า!”

หลังจากพูดดังนั้นแล้ว เขาก็ยกดาบขึ้นสูง เตรียมส่งทหารหนุ่มเหล่านั้นไปยังสวรรค์

นายพลของกลุ่มหมาป่าเฉพาะกิจรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเขาทันที

“องค์ชายใหญ่ได้โปรดมีเมตตาเถิด อ๋องเหยียนทรงมีรับสั่งว่าอย่าฆ่าคนเหล่านี้ ให้องค์ชายใหญ่ปล่อยพวกเขาไป”

องค์ชายใหญ่ฉินชงหยุดทันที และถามอยางสงสัย

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

ทหารในกลุ่มหมาป่าเฉพาะกิจพยักหน้า และประสานมือรายงานต่อว่า

“อ๋องเหยียนทรงมีรับสั่งว่าสามารถจับพวกเขาได้ แต่ห้ามฆ่า อ๋องเหยียนทรงวางแผนให้กับคนเหล่านี้แล้วขอรับ”

องค์ชายใหญ่ฉินชงคิดครู่หนึ่ง จากนั้นวางดาบลง เนื่องจากน้องสิบสี่มีแผนอย่างอื่น เขาเองก็ไม่อาจบุ่มบ่ามฆ่าคนพวกนี้ได้ เขาโบกมือแล้วพูดว่า

“ในเมื่อน้องสิบสี่ว่าเช่นนั้น ข้าจะไว้ชีวิตพวกเขา กลับไปที่เมือง ส่งมอบเชลยศึกให้กับน้องสิบสี่!”