องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 218

อีกด้านหนึ่ง

เส้นทางเนินเขานอกด่านถ่งกวาน

องค์ชายใหญ่ฉินชง ขี่ม้าสูง นำทหารชั้นดีและนายพลลาดตระเวนไปตามภูเขา

“แปลกจริง พวกเราลาดตระเวนมาหลายชั่วโมงแล้ว ทำไมถึงไม่เจอพวกโจรพเนจรเลย”

ทหารรักษาพระองค์พูดชมขึ้นว่า

“คงเป็นเพราะกลัวอำนาจขององค์ชายใหญ่เป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อสิ้นเสียง

“ฮึมๆๆ”

มีเสียงแปลกดังขึ้นในป่า จากนั้นคนกลุ่มหนึ่งกระโจนออกมาจากต้นไม้ ทำให้องค์ชายใหญ่และบรรดาทหารต่างตกใจ ทุกคนต่างเตรียมพร้อมสู้

“โจมตีข้าศึก!”

วินาทีถัดมา

กลุ่มคนที่พุ่งกระโจนออกมาจากต้นไม้ต่างทำความเคารพพร้อมกัน ยกมือประสานขึ้นและรายงานว่า

“กราบทูลรายงานต่อองค์ชายใหญ่ พวกเราคือกลุ่มหมาป่าเฉพาะกิจของอ๋องเหยียนที่พร้อมเข้ามาช่วยเหลือองค์ชายใหญ่ขอรับ”

องค์ชายใหญ่ฉินชงโกรธมาก

“พวกเจ้าซุ่มจับตาดูพวกข้าตั้งแต่เมื่อใดกัน ทำไมพวกข้าถึงไม่เห็นพวกเจ้าเลย พวกเจ้าซ่อนตัวอยู่ที่ใดกันแน่?”

เมื่อมองดูใกล้ๆ ก็พบว่าทหารกลุ่มเฉพาะกิจเหล่านี้ต่างแต้มสีที่ใบหน้า อีกทั้งยังสวมเสื้อผ้าที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขาถามอย่างสงสัยว่า

“เอ๋? พวกเจ้าสวมเสื้อผ้าอะไรกัน?”

ทหารในกลุ่มหมาป่าเฉพาะกิจตอบอย่างภาคภูมิใจว่า

“นี่คือชุดเข้ารบที่ออกแบบโดยอ๋องเหยียนขอรับ ขออภัยที่ทำให้องค์ชายใหญ่ตกใจ ได้โปรดให้อภัยข้าน้อยด้วยขอรับ!”

องค์ชายใหญ่ฉินชงเงยหน้าขึ้นมองเสื้อผ้าเหล่านั้น เสื้อผ้าพวกนี้ไม่เลวเลยนี่ เจ้าพวกนี้ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าและต้นไม้ กลับไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขาเลย

เขาวางอาวุธแล้วแกล้งพูดว่า

“น้องสิบสี่พูดว่า บนภูเขานี้มีโจรพเนจรอยู่หรือ พวกมันอยู่ที่ใด?”

นายร้อยในกลุ่มหมาป่าเฉพาะกิจรายงานกลับทันที

“กราบทูลรายงานต่อองค์ชายใหญ่ฉินชง พวกที่ซุ่มโจมตีบนภูเขานั้นไม่ใช่คนร้ายแต่อย่างใด แต่เป็นกองทัพแนวหน้าของอาณาจักรจ้าวขอรับ”

องค์ชายใหญ่ฉินชงอึ้งไป

“อะไรนะ? กองทัพแนวหน้าของอาณาจักรจ้าวหรือ?”

นายร้อยตอบว่า

“ใช่ขอรับ เราจับพวกมันได้คนหนึ่ง หลังจากสอบสวน คนนั้นอ้างว่าเขาถูกอาณาจักรจ้าวส่งมา วางแผนให้แอบลอบเข้าเมือง พวกเขาวางแผนร่วมมือกับอาณาจักรจ้าวที่นอกเมือง เพื่อปล้นทหารที่ตายแล้วในเมืองขอรับ”

องค์ชายใหญ่ฉินชงกำดาบในมือแน่น

“พวกโจรใจทรามแห่งอาณาจักรจ้าว ช่างจิตใจโหดเหี้ยมเสียจริง ให้ข้าไปจับพวกมัน! นำทาง!”

...

อวิ๋นเฉิงแห่งอาณาจักรจ้าว

ทันทีที่พวกผู้คุ้มกันสินค้าเข้ามาในเมือง วกเขาได้กระจายข่าวเรื่องขายเกลือบริสุทธิ์ออกไป

บรรดาคนรวยท้องถิ่นไม่อาจซ่อนรอยยิ้มชั่วร้ายเอาไว้ได้ ในใจคิดว่าเมื่อครู่เขาซื้อเกลือบริสุทธิ์ไปเป็นจำนวนมาก ในเมื่ออยากได้เหล้า ก็อย่าหาว่าพวกข้าใจร้ายเสียแล้วกัน

ต้องจัดการพ่อค้าเกลือพวกนี้ ให้พวกมันใช้เงินให้ได้มากที่สุด

“ไม่มีปัญหา พวกเราจะไปจัดการ พวกเจ้าตามข้ามา!”

จากนั้นเขาก็กระซิบบอกลูกน้องให้หาเหล้าจากคนในท้องถิ่นและรวบรวมมาให้ได้มากที่สุด หากไม่มีก็ให้พวกเขาหมักเหล้าทันที

ในธุรกิจค้าขายเช่นนี้ ประชาชนทั่วไปต้องทนทุกข์ทรมาน พวกพ่อค้าที่ร่ำรวยเหล่านั้นไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เขาซื้อของจากประชาชนในราคาต่ำ แต่ขายออกไปในราคาสูง

ในไม่ช้า ข่าวก็แพร่กระจายไปทั่วอวิ๋นเฉิง เมื่อประชาชนทราบเรื่องว่าตนถูกพ่อค้าโกง จึงทำได้แค่แอบขายเหล้าหมัก และนำเหล้าทั้งหมดไปให้พ่อค้าเกลือ”

หลังจากนั้น ในอวิ๋นเฉิงไม่ว่าจะเป็นประชาชนหรือพ่อค้า พวกเขาต่างทำเงินได้มากมาย

พ่อค้าเกลือใจป้ำ ไม่เกี่ยงราคาเลยแม้แต่น้อย มีเท่าไหร่ รับเท่านั้น รวบรวมเหล้ามาหลายวันเหมือนกับอ้อยเข้าปากช้าง

แม้ว่าเกลือบริสุทธิ์หนึ่งเกวียนจะถูกแลกเป็นเหล้าได้ห้าสิบเกวียน แต่ก็ยังมีเงินเหลืออยู่

เงินยังใช้ไม่หมดเลย ทำอย่างไรดีล่ะ?

ต่อมาเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เหล้าที่ซื้อมาราคาได้เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

บรรดาประชาชนและพ่อค้าในอวิ๋นเฉิงต่างตกตะลึง ไม่ว่าจะเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยหรือประชาชนคนธรรมดา พวกเขาไม่ได้ทำงาน ไม่ได้เพาะปลูก พวกเขาต่างไปยังเมืองรอบๆ เพื่อซื้อเหล้าและเสบียงอาหาร

“เรื่องจริงหรือโกหก มีคนโง่ขนาดนี้ยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อซื้อเหล้าอย่างนั้นหรือ?!”

“ไม่ว่ายังไงก็ต้องบอกว่าเขาโง่ ไม่แยกแยะถูกผิด แค่อยากซื้อเหล้า ราคาก็สูงมากแล้ว!”

เรื่องนี้เป็นประเด็นร้อนที่บรรดาประชาชนพูดถึงกันในช่วงกินข้าว

คนรวยท้องถิ่นซื้อเหล้าไม่ได้ ก็ไปปล้นมา อีกทั้งยังมีความคิดที่จะจัดการห้องเก็บเสบียง พวกคนรวยจำนวนมาก ใช้ห้องเก็บเสบียงของตนเองนำมาหมักเหล้า โดยหวังว่าจะจัดการกับพวกพ่อค้าเกลือได้อีกกลุ่ม