องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 217

บรรดาคนมีความรู้ที่ไม่ผ่านการสอบ รวมไปถึงคนสอนหนังสือในพื้นที่นั้น เมื่อได้ยินว่าฉินเหยียนกำลังจะเปิดโรงเรียน จึงรีบไปลองสอนทันที

ฉินเหยียนนั่งอยู่ในห้องเรียน มีทหารชั้นดียืนอยู่ข้างๆ เขา จิบชาแล้วถามว่า

“ในพวกเจ้า ใครเก่งเรื่องตัวเชขมากที่สุด?”

หลายคนยกมือขึ้น

“อ๋องเหยียน ทักษะเรื่องตัวเลขของข้าค่อนข้างดีขอรับ”

“องค์ชาย ข้าเคยศึกษาเกี่ยวกับเรื่องตัวเลขมาก่อนขอรับ”

ฉินเหยีนพยักหน้าและพูดต่อ

“เอาล่ะ เพื่อเป็นการทดสอบพวกเจ้า ข้าจะถามคำถามเรื่องตัวเลขสักสองสามข้อ ฟังให้ดี!”

“ในกรงมีไก่และกระต่าย นับได้ทั้งหมดยี่สิบเก้าตัวจากด้านบน นับเท้าได้เก้าสิบสองเท้าจากด้านล่าง ในกรงมีไก่กี่ตัว กระต่ายกี่ตัว?”

บรรดาผู้มีความรู้และคุณครูต่างเริ่มนับนิ้ว ซ้ายทีขวาที ยิ่งนับยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้น

พวกผู้มีความรู้และคุณครูที่อ้างว่าตนเก่งเรื่องตัวเลขก็เริ่มมีเหงื่อซึมที่หน้าผาก

หลังจากธูปผ่านไปครึ่งดอก ฉินเหยียนก็ถามว่า

“เป็นอย่างไรบ้าง คิดได้หรือยัง? ยังไม่มีใครให้คำตอบข้าได้เลยหรือ?”

ผู้มีความรู้คนหนึ่งปาดเหงื่อบนหน้าผากแล้วประสานมือรายงานว่า

“รายงานต่อองค์ชาย ให้เวลาข้าน้อยสักพักขอรับ ใกล้จะคิดออกแล้ว”

ฉินเหยียนตอบรับ

“ข้าให้เวลาเจ้าแค่ธูปครึ่งดอกนี้ คิดให้ดีล่ะ”

เขาหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ โอ้ย ก็แค่คำถามเรื่องไก่กับกระต่าย มันจะยากอะไรขนาดนั้น?”

หลังจากธูปครึ่งดอกดับไป ก็ยังไม่มีใครสามารถตอบคำถามได้ ในเวลานี้ทั้งผู้มีความรู้และคุณครูต่างมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

ฉินเหยียนพูดอย่างตรงไปตรงมา

“หมดเวลาแล้ว แต่ยังไม่มีใครสามารถให้คำตอบข้าได้หรือ?”

ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครตอบ

ฉินเหยียนวางถ้วยชาลง โบกมือแล้วพูดว่า

“เอาล่ะๆ ข้าจะบอกคำตอบแก่พวกเจ้าเอง!”

“มีไก่สิบสองตัว กระต่ายสิบเจ็ดตัว”

เมื่อได้ยินคำตอบ ทุกคนต่างคิด และพบว่าเป็นคำตอบที่ถูกต้อง คุณครูในพื้นที่นั้นถามด้วยความสงสัยว่า

“คิดอย่างไรกันแน่ขอรับ อ๋องเหยียนได้โปรดแนะนำข้าด้วย!”

“ง่ายมาก ทุกคนรู้ดีว่าไก่มีสองขา กระต่ายมีสี่ขา”

“สมมุติว่าในกรงนี้เป็นกระต่ายทั้งหมด นำยี่สิบเก้าคูณด้วยสี่ แล้วลบด้วยเก้าสิบสอง จากนั้นหารด้วยผลต่างของขาไก่และขากระต่าย ก็คือหารสอง ผลลัพธ์ที่ได้คือมีไก่ทั้งหมดสิบสองตัว”

“นำสิบสองไปลบกับยี่สิบเก้า จะได้ผลลัพธ์คือสิบเจ็ด คือจำนวนกระต่าย”

หลังจากได้ยินคำอธิบายของอ๋องเหยียนทุกคนต่างเข้าใจในทันที และเรียกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญ

“องค์ชายทรงพระปรีชาสามารถมากขอรับ ข้าศึกษาเรื่องตัวเลขมากว่าห้าสิบปี กลับเปล่าประโยชน์ ตามท่านไม่ทัน ช่างน่าละอายจริงๆ!”

ฉินเหยียนปลอบใจและพูดว่า

“รายงานต่ออ๋องเหยียน ข้าเป็นที่ปรึกษาขององค์ชายใหญ่ ข้าเชี่ยวชาญด้านตัวอักษร บทกลอน บทกวี และประวัติศาสตร์ ข้าสามารถ...”

“ตกลงๆๆ!”

ฉินเหยียนขัดจังหวะขึ้นทันที

“ข้าอยากรู้แค่ว่าความรู้ด้านอักษรของเจ้าไม่เลวก็พอแล้ว หนังสือสองสามเล่มนี้ เจ้ากลับไปอ่านและเตรียมตัวสอน”

นักวิชาการรับหนังสือจากฉินเหยียน หนังสือสามอักษร ร้อยแซ่ของประชาชน บทอาขยานจีนโบราณ ทั้งหมดนี้เป็นบทกลอนที่ติดหูเด็กๆ ง่ายแก่การจดจำ

“องค์ชายทรงมีพรสวรรค์ด้านอักษรและบทกลอนมากขอรับ ข้าชื่นชมท่าน!”

ฉินเหยียนโบกมือแล้วพูดว่า

“รีบเตรียมบทเรียน และสอนพวกเด็กๆ เสีย”

“ขอรับ!”

หลังจากนักวิชาการเดินจากไป ฉินเหยียนถามขึ้นมาอีกว่า

“ใครมีทักษะด้านการวาดภาพ...”

ทุกๆ วิชา ฉินเหยียนได้จัดเตรียมไว้ครบแล้ว สั่งให้คุณครูกลับไปเตรียมตัวเตรียมบทเรียนอย่างตั้งใจ ก่อนการเปิดภาคเรียน เขาจะทำแบบประเมิน มีเพียงคนที่สอบผ่านเท่านั้นที่จะเข้าสอนได้

หลังจากทุกคนแยกย้ายกันกลับแล้ว ฉินเหยียนก็เดินออกไปและพูดอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกว่า

“การศึกษาเป็นแผนระยะยาวที่ควรให้ความสำคัญเป็นอันดับแรก คนหนุ่มสาวเป็นสิ่งสำคัญของอาณาจักร การศึกษาจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับอนาคตของอาณาจักร”

หลังจากที่ทุกคนได้ยินคำพูดนั้น นักวิชาการทุกคนต่างพยักหน้าพร้อมกัน

“องค์ชายทรงมองการณ์ไกลมากขอรับ ข้าขอยอมรับและชื่นชม!”