องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 216

รวมใจเป็นหนึ่ง เป็นปึกแผ่นเดียวกัน

ความพยายามของประชาชนที่ได้ร่วมกันสร้างเมืองนี้ขึ้นมา จึงได้เกิดเมืองใหม่ขึ้นที่สร้างสูงตระหง่านระหว่างด่านเจียยวี่และด่านถงกวาน

ตึกรามบ้านช่องในเมืองได้สร้างจากอิฐและปูน ตึกที่สูงที่สุดในเมืองสูงประมาณสี่เมตร ในสายตาของคนสมัยก่อนไม่เคยเจออาคารที่สูงขนาดนี้มาก่อน

แต่ในเมืองใหม่นี้ อาคารสูงดังกล่าวสามารถพบเห็นได้โดยทั่วไป

นอกจากอาคารใหญ่ทั้งแปดจุดที่ใจกลางเมืองและอาคารของฉินเหยียนแล้ว ทุกด้านต่างรายล้อมไปด้วยบ้านที่ประชาชนสร้างขึ้นมาเอง โดยบ้านเหล่านั้นได้ทำมาจากปูนเช่นเดียวกัน

การขยายตัวของเมืองอย่างต่อเนื่องเป็นเหมือนที่นาที่ไม่มีจุดสิ้นสุด

ทั้งเมืองงดงามมาก เมื่อมองดูจากระยะไกลก็ดูเจริญรุ่งเรืองพอๆ กับเมืองหลวงของอาณาจักรต่างๆ

ช่วงเวลานี้ประชาชนต่างลี้ภัยหลบหนีเป็นจำนวนมาก เมื่อเห็นเมืองที่หรูหราเช่นนี้ต่างพากันตกใจอ้าปากค้าง

กำแพงสูงปูกระเบื้องสีเขียว มีหอคอยสูงจรดฟ้า ถนนที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา แม้แต่ถนนคนเดินซื้อของกินจุกจิกยังมีให้เห็น

บรรดาประชาชนต่างก็เหมือนกับคุณยายหลิวที่เดินรอบๆ เมืองอย่างอยากรู้อยากเห็น

หลังจากที่ได้พบเจอญาติคนสนิทแล้ว พวกเขาก็กอดกันอย่างดีใจ ต่างพาญาติของตนเองไปที่แผนกทะเบียนราษฎร เพื่อลงทะเบียนอาศัยในเมืองนี้

เมืองใหม่ที่ต้องต้อนรับคนอพยพเข้ามาหลายร้อยคนในทุกวัน เดิมทีมีประชากรอาศัยอยู่ประมาณหนึ่งหมื่นคน แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้จำนวนประชากรได้เพิ่มจำนวนมากถึงหนึ่งแสนคน

หลังจากที่ลงทะเบียนแล้ว ก็พาคนที่เข้ามาอยู่ใหม่นั้นไปสร้างบ้านบริเวณใกล้เคียง

บางคนสร้างลานบ้าน บางคนสร้างลานบ้านที่ใหญ่ถึงสองสามเมตร ลานบ้านที่ใหญ่เช่นนี้ หากเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ มีแค่พวกคนรวยเท่านั้นที่สร้างได้

แต่ตอนนี้คนธรรมดาๆ อย่างเช่นพวกเขาก็สามารถสร้างได้เช่นกัน

เมื่อเจ้าของบ้านพูดถึงเรื่องนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะเชิดหน้าขึ้น

“ทั้งหมดเป็นเพราะนโยบายและความคิดที่ดีของอ๋องเหยียน องค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉิน ที่เป็นดั่งเทพเจ้าลงมาจุติบนโลก และดูแลคนธรรมดาพวกเราอย่างดี”

“ข้าจะเล่ารายละเอียดให้ฟังทีหลัง วางของพวกเจ้าลงก่อนเถิด ข้าจะพาพวกเจ้าไปทำงานในเมือง ส่งเด็กๆ ลงทะเบียนเพื่อเข้าเรียนหนังสือ”

สมาชิกในครอบครัวต่างพากันตกใจ ทั้งสงสัยและประหลาดใจอย่างมาก

“ทำงานหรือ? ลงทะเบียนเข้าเรียน?”

ชายคนนั้นหัวเราะและอธิบายว่า

“เจ้าไม่รู้อะไร งานในเมืองใหม่นี้ ทุกคนจะได้เงินสามอีแปะ งานก็ไม่ได้ยากเลย”

“สามอีแปะ พระเจ้า ฉันสามารถหาเงินได้หรือนี่?”

บรรดาหญิงสาวในครอบครัวต่างมองด้วยสายตาไม่เชื่อ เมื่อก่อนผู้ชายมีหน้าที่ทำนา ผู้หญิงทอผ้า ผู้หญิงไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอกตามอำเภอใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องหางานทำ

“เจ้ามากับข้าเถิด”

เขาพาภรรยาและลูกๆ เข้าไปในเมืองและเดินชมรอบๆ เมืองใหม่นี้

เมื่อมาถึงสำนักงานจัดหางาน มีคนเข้าแถวลงทะเบียนราษฎรในฐานะผู้อาศัยใหม่อยู่มาก อีกทั้งยังได้รับการแนะนำงานที่เหมาะสมให้กับพวกเขาอีกด้วย

เด็กๆ เพียงแค่สมัครเข้าเรียนอย่างง่ายๆ เพียงแค่บันทึกชื่อและอายุ แล้วรอเวลาเปิดเทอม

ทุกครอบครัวและสมาชิกทุกคนต่างมีความสุข ทั้งเมืองอยู่ในความสงบสุข สบาย เจริญรุ่งเรืองและมีความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

ในเมืองใหม่นี้ ทุกวันจะมีการจุดประทัด บนถนนใหญ่จะมีสิงโตและมังกรออกมาแห่เต้นรำ ในตรอกซอกซอยมีผู้คนดื่มและร้องเพลงเฉลิมฉลองด้วยกัน มีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก

ฉินเหยียนและประชาชนต่างมีความสุขและเพลิดเพลินไปกับบรรยากาศนี้ แต่กลับทำให้องค์ชายใหญ่กังวล