องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 215

“เกลือบริสุทธิ์อย่างนั้นหรือขอรับ?”

ผู้คุ้มกันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ถูมือแรงๆ แล้วยืนยันว่า

“เป็นเกลือบริสุทธิ์จริงๆ ด้วย!”

ฉินเหยียนยืนเอามือไพล่หลังแล้วสั่งว่า

“ถูกต้อง มีเกลือบริสุทธิ์อยู่ทั้งหมดหนึ่งพันจิน แบ่งออกเป็นเกวียน เกวียนแต่ละเล่มมีเกลือหนักหนึ่งร้อยจิน เจ้านำเกลือนี้ไปขายในอาณาจักรจ้าว และนำเงินทั้งหมดมาให้ข้า แลกกับข้าวสารอาหารแห้งและเหล้า”

ผู้คุ้มกันสินค้ายังคงอึ้งอยู่ แม้ว่าเขาจะเคยเห็นของหายากมากมายในระหว่างการเดินทาง แต่นี้เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเกลือบริสุทธิ์มากขนาดนี้!

“องค์ชาย เกลือหนึ่งถึงสองจิน ขายหนึ่งถึงสองเงินทอง หากคิดเสียว่าพวกเราขายมันจนหมด คาดว่าคงยังเหลือเงินเอามาไว้ซื้อข้าวสารอาหารแห้งและเหล้านะขอรับ”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“พวกเจ้าไม่ต้องนำเงินกลับมา ข้าต้องการแค่ข้าวสารอาหารแห้งและเหล้าเท่านั้น ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะหามาได้”

ผู้คุ้มกันพยักหน้าไปมา

“รับทราบขอรับ ข้ารับรองว่าจะจัดการให้องค์ชายอย่างสวยงามแน่นอน!”

ขึ้นรถม้าแล้วออกเดินทางไปยังทางทิศตะวันออกอีกครั้ง พร้อมกับคนของเขา

หลังจากมอบหมายงานสำคัญแล้ว ฉินเหยียนก็เดินไปตามถนนเพื่อดูว่าร้านค้าต่างๆ เป็นอย่างไรบ้าง

ประชาชนทั่วไปทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น ฉินเหยียนเองก็ตอบรับอย่างจริงใจ พูดคุยกับประชาชนเป็นครั้งคราว

ไม่ไกลนัก มีคนสิบกว่าคนกำลังโห่ร้องและล้อมกันเป็นวงกลม ฉินเหยียนก้าวไปข้างหน้าเพื่อดูว่าคืออะไร

ปรากฎว่าคนที่ประชาชนล้อมวงกันอยู่นั้นคือตาแก่หลิวที่อ่านออกเขียนได้ ประชาชนกำลังขอร้องให้เขาเขียนจดหมายกลับบ้าน

“ตาแก่หลิว ช่วยบอกครอบครัวข้าทีว่า ตอนนี้ที่ชายแดนอยู่ดีกินดีมาก ตึกอาคารสร้างขึ้นอย่างสวยงาม ถนนก็กว้างขวาง แล้วก็ ข้าได้สร้างบ้านขึ้นที่นี่แล้ว อีกทั้งยังมีทุ่งนา ให้เมียพาลูกมาหาข้าที่นี่เถอะ!”

“ตาแก่หลิวช่วยข้าเขียนจดหมายหนึ่งฉบับสิ ข้าอยากให้เมียและลูกข้าย้ายมาอยู่ที่นี่!”

“อีกอย่าง ข้ามีทุ่งนาแล้ว อุดมสมบูรณ์มาก อยากให้พ่อแม่มาที่นี่ ข้าจะปลูกผักให้พวกเขากิน!”

ตาแก่หลิวถูกล้อมไปด้วยคนถึงสามชั้น จดหมายเขียนส่งกลับบ้านสูงเท่ากับครึ่งหนึ่งของตัวเขาแล้ว

แม้ว่าเขาจะเหนื่อย แต่ยังคงมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา เขาทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย เขียนจดหมายฉบับแล้วฉบับเล่า โดยไม่ลืมพูดเตือนออกมาว่า

“ทุกคนไม่ต้องรีบ ค่อยๆ ทีละคน รับรองว่าจะเขียนจดหมายให้พวกเจ้าทุกคนไม่มีตกหล่นแน่นอน!”

“ขอบคุณมากตาแก่หลิว...”

แม้แต่เชลยศึกจำนวนมากจากอาณาจักรจ้าวเองก็เริ่มเขียนจดหมายส่งกลับบ้านแล้ว คิดอยากให้พ่อแม่ลูกเมียที่อยู่ในอาณาจักรจ้าวย้ายมากที่เขตชายแดน ตั้งหน้าตั้งรอเจอพวกเขาอีกครั้ง

ในที่สุดมีเพียงการนำของอ๋องเหยียนเท่านั้น ที่ทำให้พวกเขาได้เรียนรู้ถึงความหมายที่แม้จริงของชีวิต ไม่มีการถูกกดขี่ ไม่มีการเลือกปฏิบัติ มีเสรีภาพ และความสงบสุข

หัวใจของฉินเหยียนอบอุ่นขึ้นทุกเมื่อเมื่อเขาเห็นประชาชนกระตือรือร้นเช่นนี้

สิ่งที่ประชาชนต้องการมีเพียงความจริงอย่างเดียวเท่านั้น