องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 225

เมืองใหม่

ฉินเหยียนกำลังทำการอบรมให้แก่จ้าวจือหย่าและเหล่าคนในกิจการ เขาตั้งใจเลือกหญิงสาวที่มีความงามแบบโบราณ แล้วสอนวิธีการต้อนรับลูกค้าให้แก่พวกนาง

“เมื่อพบลูกค้าก็ต้องโค้งตัวแล้วใช้น้ำเสียงอ่อนหวานของพวกเจ้าพูดว่า ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ!”

ฉินเหยียนพูดไปด้วยแล้วแสดงท่าทางให้ดูไปด้วย เหล่าหญิงสาวพากันทำตามอย่างตั้งใจ จากนั้นฉินเหยียนก็สอนกฎระเบียบการประมูลให้แก่พวกนาง เขาหยิบค้อนประมูลแล้วแสดงให้ดูพร้อมพูดว่า

“หากมีคนให้ราคาของสิ่งนี้เงินสิบตำลึง แล้วไม่มีใครให้ราคาที่มากกว่านี้แล้ว ถ้างั้นในเวลานี้พวกเจ้าก็ต้องกำหนดราคา โดยยกค้อนนี้ขึ้นแล้วเตรียมนับถอยหลังครั้งสุดท้าย ต้องพูดว่าสิบตำลึงครั้งที่หนึ่ง สิบตำลึงครั้งที่สอง เมื่อพูดถึงสิบตำลึงครั้งที่สามแล้วทุบค้อนลง เมื่อทุบค้อนแล้วการซื้อขายครั้งนี้ก็สมบูรณ์”

เหล่าหญิงสาวค่อยๆพยักหน้าเข้าใจกฎระเบียบ มีเพียงจ้าวจือหย่าขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดอย่างสงสัยว่า

“ท่านอ๋องเพคะกฎระเบียบเหล่านี้จือหย่าเข้าใจนะเพคะ เพียงแต่การซื้อขายเช่นนี้จะมีประโยชน์อย่างไรรึเพคะ? แม้ว่าจือหย่าจะมิใช่ผู้ดำเนินกิจการแต่ก็ยังฟังออกว่ามันคือการเสนอราคา เหล่าพ่อค้าล้วนเฉลียวฉลาดยิ่งกว่า แล้วจะมีวิธีการซื้อขายที่ทำให้พวกเขาเสียเปรียบได้อย่างไรกัน?

ฉินเหยียนยิ้มอย่างมั่นใจ “เจ้าทำตามที่ข้าบอก ถึงตอนนั้นจะเข้าใจความหมายของมันเอง”

จ้าวจือหย่าพยักหน้า นางตั้งใจจดบันทึกสิ่งที่ฉินเหยียนกล่าวเมื่อครู่นี้ จากนั้นก็พาเหล่าหญิงสาวไปฝึกซ้อมต้อนรับลูกค้า และกฎระเบียบการประมูล

......

เป็นไปตามคาด

ก่อนหน้านี้ที่ฉินเหยียนให้เหล่าผู้คุ้มกันสินค้าไปขายเกลือละเอียด เหล่าผู้คนที่ร่ำรวยที่เคยซื้อเกลือละเอียดเองก็ทานเกลือหยาบไม่ได้อีกต่อไป พวกเขาสอบถามข้อมูลไปทั่วจนกระทั่งได้รู้ว่าที่เมืองใหม่แห่งนี้เป็นสถานที่ผลิตเกลือละเอียด มีนักค้าขายมาที่เมืองใหม่เพราะความเลื่องชื่อมากมาย

ซูปั้นเฉินคือพ่อค้าที่มีชื่อเสียงอาณาจักรจ้าว ร่ำรวยเทียบเท่ากับอาณาจักรเลย น้องสาวคือนางสนมที่เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้อาณาจักรจ้าวในปัจจุบัน มีเงินและมีอำนาจ

ที่เขาออกมาครั้งนี้ก็ได้นำเงินทองออกมามากมาย นั่นก็เพื่อจะได้ซื้อเกลือละเอียดกลับไปค้าขาย

เด็กรับใช้ที่ติดตามมาด้วยอยู่นอกรถม้าพูดเตือนขึ้นมาว่า “ท่านผู้นำ ทางด้านหน้าคือเมืองใหม่แล้วขอรับ”

ซูปั้นเฉินนอนพิงพักผ่อนเบาะนุ่มๆ ของรถม้า เขาเหนื่อยล้าจากการเดินทางอันยาวนาน และพูดพึมพำว่า

“รู้แล้ว คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเกลือละเอียดจะผลิตออกมาจากสถานที่แห้งแล้งแบบนี้ หากไม่ใช่เพราะสามารถซื้อเกลือละเอียดได้จำนวนมากหน่อยละก็ ไม่มีใครอยากมาหรอก”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วก็ได้ยินเหล่าเด็กรับใช้อุทานอย่างตะลึงออกมา

“ว้าว!”

“สวยเกินไปแล้ว!”