องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 227

เมื่อฉินเหยียนออกมาแล้วบรรยากาศที่ทะเลาะถกเถียงกันก็เงียบลงทันที

“ท่านอ๋องเพคะ!” จ้าวจือหย่าและพรรคพวกรวมถึงคนที่ปลอมตัวเป็นพ่อค้าต่างพากันโค้งตัวคารวะ มีเพียงซูปั้นเฉินที่ยืนตัวตรงอยู่ และทำอะไรไม่ถูก

“ท่านอ๋องเชิญนั่งเพคะ” จ้าวจือหย่าลุกจากที่นั่งแล้วเชิญให้ฉินเหยียนนั่งลง นางเล่าสาเหตุที่ทะเลาะกันให้ฉินเหยียนฟังเบาๆ

ฉินเหยียนจิบชาคำหนึ่งแล้วพูดอย่างนิ่งเฉยว่า “พวกเจ้าทั้งสองล้วนต้องการจะซื้อเกลือละเอียดใช่รึไม่?”

ซูปั้นเฉินคือคนอาณาจักรจ้าว แม้จะเคยได้ยินชื่อเสียงของฉินเหยียนมาบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร เขายืนตัวตรงแล้วพูดว่า “ใช่ ข้าคือพ่อค้าแห่งอาณาจักรจ้าว มากวาดซื้อเกลือละเอียดของอาณาจักรฉิน ดูท่าแล้วพวกเจ้าเองก็ทำการค้าขายไม่ชำนาญ ข้าจะช่วยคำนวณให้เอง”

ทันใดนั้นซูปั้นเฉินก็พูดเป็นน้ำไหลไฟดับ อธิบายวิธีการทำค้าขาย การใช้ผู้คุ้มกันสินค้าในการขนส่งรวมถึงความแตกต่างของราคาระหว่างการซื้อขายเป็นต้น

“ดังนั้นแล้วการที่ข้ามาซื้อเกลือละเอียดด้วยตนเอง ด้วยราคาห้าตำลึงเงินต่อครึ่งขีดนั้น ราคาที่ข้าให้เป็นธรรมมากแล้ว”

ซูปั้นเฉินพูดมาตั้งนาน ราวกับว่าไม่มีใครฟังเขาเลย โดยเฉพาะองค์ชายสิบสี่ฉินเหยียน เขากลับหยอกล้อกับผู้ดูแลจ้าวจือหย่าอยู่ นั่นทำให้ซูปั้นเฉินโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา

“พูดเรื่องไร้สาระทำไมกัน ข้าคือคนอาณาจักรฉิน ขายให้ข้าสิ ข้าสามารถซื้อครึ่งขีดในราคาห้าตำลึงเงินได้เช่นกัน”

พ่อค้าท่าทียโส และเถียงกลับซูปั้นเฉิน พอมาคิดดูแล้วหากไม่สามารถซื้อเกลือละเอียดกลับไปได้ งั้นก็แปลว่ามาเสียเที่ยวสิ

“ข้าอุตส่าห์เดินทางมาตั้งไกล ผู้มาเยือนคือแขก คนอาณาจักรฉินปฏิบัติต่อแขกเช่นนี้งั้นรึ? นี่คือวิธีการค้าขายของพวกเจ้างั้นรึ?”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้วทุกคนต่างก็มีสีหน้ามืดมนทันที แต่ฉินเหยียนกลับยิ้มประชดแล้วพูดว่า

“เจ้าเข้าใจอะไรผิดไปรึไม่ ข้าเป็นผู้ผลิตเกลือละเอียด ข้าอยากจะขายให้ใครข้าก็จะให้ หากเจ้ามีปัญหาก็ทนไว้!”

“นี่.......” ซูปั้นเฉินสงบไปทันที

ฉินเหยียนวางแก้วชาลงแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เกลือละเอียดน่ะมี แต่ว่าตอนนี้จะไม่ขายแม้แต่ครึ่งขีด หากอยากจะซื้อ อีกสามวันให้หลังที่หอหม่านเยว่จะเปิดการประมูล หากท่านทั้งสองอยากจะซื้อจริงๆงั้นก็เข้าร่วมการประมูลได้เลย”

ฉินเหยียนพูดดังแล้วก็ออกคำสั่งต่อลูกน้องว่า “อย่าทำให้คนอาณาจักรจ้าวว่าเราไม่มีระเบียบเอาละ ไปเตรียมที่พักให้พวกเขา จากนั้นก็พาไปเดินชมเมืองใหม่ เพลิดเพลินบรรยากาศและกลิ่นอายของท้องถิ่นของอาณาจักรฉินของเรา”

ฉินเหยียนพาจ้าวจือหย่าเดินเข้าไปด้านในอย่างลับลมคมใน ซูปั้นเฉินยังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ถูกเด็กรับใช้ในวิสาหกิจรั้งเอาไว้จึงต้องหยุดลง แต่ก็ยังถามอย่างไม่เข้าใจว่า

“การประมูลเมื่อไร?”

ฉินเหยียนพาจ้าวจือหย่าเข้ามาด้านใน จ้าวจือหย่ามึนงงไปหมด “ท่านอ๋องเพคะ นี่มันอะไรกันรึเพคะ?”

ฉินเหยียนหัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้าเข้าใจการตกปลารึเปล่า ซูปั้นเฉินติดเบ็ดแล้วนะ”