องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 228

ฉินเหยียนขมวดคิ้วแน่นมากขึ้น เขาพยุงผู้หญิงกับเด็กให้ลุกขึ้นมา

“แม่นาง จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน รีบลุกขึ้นก่อนเถิด!”

ฉินเหยียนพยุงผู้หญิงลุกขึ้นแล้วออกคำสั่งกับทหารองครักษ์ว่า

“มัวรออะไรกันอยู่ รีบไปจำเตรียมอาหารเสื้อผ้าสิ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทหารองครักษ์ปฏิบัติตาม แต่หญิงสาวกลับหวาดผวาอ่างมาก นางเป็นเพียงชาวเมืองต่ำต้อย จะกล้านับญาติกับท่านอ๋องแห่งอาณาจักรฉินได้อย่างไร จึงพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า

“ท่านอ๋องเพคะ เห็นแก่ความภักดีของสามีของหม่อมฉันที่มีต่ออาณาจักรฉินแล้ว ท่านช่วยเมตตาซื้อลูกสาวของหม่อมฉันไว้ด้วยเถิดเพคะ ข้าเป็นหญิงสาว เพียงแค่ไปทำงานในหอโคมเขียวก็สามารถเลี้ยงชีพต่อได้แล้ว เพียงแต่ลูกสาวที่น่าเวทนาของข้านี้......”

“มิได้!”

ฉินเหยียนตะคอก ทำให้หลี่ซื่อแทบจะคุกเข่าลงอีกรอบ มีชาวเมืองเข้ามารายล้อมมากมาย พวกเขาต่างชี้นินทา ผู้ชายตายแล้ว ผู้หญิงและลูกเองก็ไม่มีที่พึ่งพิง หากอยากจะมีชีวิตต่อไปก็มีเพียงต้องขายร่างกายเท่านั้น

แต่ฉินเหยียนกลับพูดด้วยวาทะเต็มไปด้วยสัจธรรมว่า “แม่นาง สามีของเจ้าอุทิศตนเพื่ออาณาจักรฉิน พวกเจ้าคือภรรยาของเหล่าวีรบุรุษ แล้วข้าจะปล่อยให้พวกเจ้าไร้ที่ไปได้อย่างไร”

ฉินเหยียนออกคำสั่งต่อหน้าของเหล่าชาวเมืองมากมายว่า “กระจายคำสั่งของข้า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ทุกคนที่ได้อุทิศตนเพื่ออาณาจักรฉินจะได้รับเงินบำนาญห้าร้อยตำลึง ส่วนสมาชิกในครอบครัวจะอยู่ภายใต้การดูแลของอาณาจักรฉิน ”

ทุกคนเงียบสงัดไปหมด ผ่านไปครู่หนึ่งจึงจะมีคนได้สติกลับมา

“ท่านอ๋องช่างมีความกรุณายิ่งนัก ขอบพระทัยท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”

คนบนท้องถนนเริ่มพากันคุกเข่ากราบกราน ไม่ว่าจะเป็นชาวเมืองหรือข้าราชการต่างก็ขอบพระทัยในความกรุณา หากเป็นเมื่อก่อนคนที่ตายแล้วก็ตายไป ทางข้าราชการมีเงินบำนาญอยู่ แต่ส่วนใหญ่ก็เข้ากระเป๋าของพวกเขา แต่อ๋องเหยียนนั้นต่างออกไป เขาเป็นคนที่คำพูดที่มีน้ำหนักและน่าเชื่อถือมาก หากเขาบอกว่าจะให้ก็จะให้แน่นอน

อีกทั้งฉินเหยียนได้ออกคำสั่งต่อหน้าทุกคน ครอบครัวของผู้ตายจะได้รับเงินห้าร้อยตำลึง สำหรับชาวเมืองธรรมดาแล้วมันเป็นตัวเลขที่ไม่อาจฝันได้

เมื่อเหล่าทหารได้ยินข่าวแล้วก็รู้สึกอยากจะพลีชีพ ทุ่มเทสติปัญญาเเละความสามารถ ตราบจนชีวิตหาไม่ให้แก่อ๋องเหยียน องค์ชายสิบสี่เหลือเกิน การติดตามผู้เป็นนายเช่นนี้ต่อให้ต้องตายก็ไม่เสียดาย! ไม่เสียใจ!

ฉินเหยียนมิได้ทำวางมาดเท่านั้น แต่เขาต้องการทำสิ่งที่เป็นประโยชน์สำหรับครอบครัวของผู้เสียชีวิตจริงๆ

“พวกเจ้าทั้งหลาย ไปจัดซื้อที่นาและบ้านเรือนให้แก่ภรรยาและลูกของวีรบุรุษเสีย จือหย่าเจ้ารีบไปจัดสรรเงิน ชดใช้เงินบำนาญให้แก่หลี่ซื่อและส่งเด็กน้อยเข้าเรียนด้วย”

“เพคะ!”