องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 239

จ้าวฉี่หมิงเลือดขึ้นหน้า จ้าวชี่ว์ปิ้งที่อยู่ข้างๆรู้สึกว่าสถานการณ์จะผิดไปจากแผนเดิมจึงได้ดึงชายเสื้อของจ้าวฉี่หมิงแล้วเกลี้ยกล่อมว่า

“ท่านอัครเสนาบดี เหล้าไม่กี่ไหเอง ช่างเถอะ......”

จ้าวฉี่หมิงฟังไม่เข้าหู เขาสะบัดจ้าวชี่ว์ปิ้งออกแล้วตบโต๊ะชี้ไปยังซูปั้นเฉินแล้วถามขึ้นว่า

“เจ้านำเงินมาเท่าไร!”

ซูปั้นเฉินที่จู่ๆโดนขานชื่อถึงกับสะดุ้งโหยง เขาตอบอย่างติดอ่างว่า “ท่านอัครเสนาบดีขอรับ เงินของข้าน้อยนำมาเพื่อซื้อเกลือ......”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ จ้าวฉี่หมิงก็พูดอย่างบีบบังคับว่า “ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเอามาทำอะไร เอามันมาซื้อเหล้าให้หมด!”

ซูปั้นเฉินไม่กล้าโต้แย้ง เขาตอบกลับด้วยสีหน้าไม่เต็มใจว่า “ขะ ขอรับ เช่นนั้นท่านอัครเสนาบดีขาดเหลือเท่าไรข้าจะออกให้เองขอรับ......”

จ้าวฉี่หมิงพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ไม่เลว! ข้าให้หกหมื่นตำลึง!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วซูปั้นเฉินก็แทบจะล้มลงจากเก้าอี้ ให้ตายเถอะ อัครเสนาบดีเองก็ไม่เกรงใจกันบ้างเลย!

ทุกคนตกตะลึงกันไปหมด จนต้องอ้าปากค้างไว้

“พระเจ้า เพิ่มเป็นสองเท่าเลยรึเนี่ย!”

“หกหมื่นตำลึงเชียว อาณาจักรจ้าวช่างร่ำรวยจริงๆ ต่อให้เอาออกมาหมดบ้านข้าก็ไม่อาจสู้ได้เลย!”

ซูปั้นเฉินกลืนน้ำลายหลายอึก หน้าผากมีแต่เหงื่อ แม้จะบอกว่าจะช่วยออกส่วนที่ขาดให้ แต่เอาจริงๆแล้วเขาคงต้องออกทั้งหมด ดันมาเจอคนแบบนี้เข้าถือว่าดวงตกจริงๆ!

จ้าวฉี่หมิงตะคอกด้วยแววตาที่แดงก่ำว่า “คราวนี้จะคอยดูว่าเจ้าจะเพิ่มราคาอีกได้รึไม่!”

ฉินเหยียนส่งสายตาให้คนๆนั้นไม่ให้เขาเพิ่มราคาต่อ จากนั้นก็ทำให้สถานการณ์ผ่อนคลายลง

“อัครเสนาบดีจ้าวช่างร่ำรวยเหลือเกิน บัดนี้เหล้าสามสิบไหนี้มีมูลค่าสูงที่สุดอยู่ที่หกหมื่นตำลึง! มีเถ้าแก่คนไหนจะให้ราคาที่สูงกว่านี้ เพื่อสู้กับอัครเสนาบดีจ้าวรึไม่?”

ทุกคนต่างพากันมองหน้ากันแล้วชะเง้อไปมองรอบๆ

“หกหมื่นตำลึง ใครจะมีกัน ข้าไม่มีกำลังนี้หรอกนะ”

“เหนือฟ้ายังมีฟ้า วันนี้ข้าได้รู้มากขึ้นแล้ว ทรัพย์สินอันน้อยนิดของตระกูลเราจะไปสู้คนอื่นเขาได้อย่างไร ช่างเถอะ!”

จ้าวฉี่หมิงยิ้มแล้วพูดอย่างโอหังว่า “เพียงแค่ข้าจ้าวฉี่หมิงต้องการ ก็ไม่มีสิ่งที่ข้าเอามาไม่ได้! รีบคงราคาซะ!”

ฉินเหยียนยิ้มออกมา พอแค่นี้ละกัน ต่อให้เจ้าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างจ้าวฉี่หมิงจะฉลาดแค่ไหนก็หนีไม่พ้นกำมือของเขา จึงได้ประกาศว่า

“หกหมื่นตำลึงครั้งที่หนึ่ง หกหมื่นตำลึงครั้งที่สอง หกหมื่นตำลึงครั้งที่สาม!”

“ตึง” เสียงค้อนทุบลง

“เสร็จสิ้นการซื้อขาย! ขอแสดงความยินดีกับอัครเสนาบดีจ้าวด้วย ที่ได้ประมูลเหล้าสามสิบไหในราคาหกหมื่นตำลึงไว้ได้ ทุกท่านปรบมือ!”