องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 238

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าเหล้าแดนสวรรค์นั้นล้ำค่าอย่างมาก เพียงไหเดียวก็มีมูลค่าหลายพันเหรียญทอง จอกเล็กๆที่พวกเจ้าได้ดื่มไปเมื่อครู่นี้ก็มีมูลค่าหลายตำลึงแล้ว! อยากจะดื่มมากขึ้นก็ย่อมได้ ผู้ให้ราคาสูงที่สุดจะได้รับไป!”

บรรดาแขกทุกคนต่างอยากจะดื่มเหล้านี้อยากมาก เมื่อได้ดื่มเหล้าชั้นดีแล้ว พวกเขาจะอยากไปดื่มสาเกที่จืดชืดต่อได้อย่างไร จึงได้ถามขึ้นอย่างอดใจไม่ไหวว่า

“เหล้านี้ขายอย่างไร?”

ฉินเหยียนยิ้มแล้วตอบกลับว่า “หนึ่งไหหนึ่งร้อยตำลึง รวมมีสามสิบไห ทั้งสามสิบไหนี้จะขายให้เพียงคนเดียว ดังนั้นราคาประมูลเริ่มต้นของเหล้าอยู่ที่สามพันตำลึง”

เมื่อหยางจิ่นซิ่วที่อยู่ห้องพักชั้นสองได้ยินราคาที่ฉินเหยียนกล่าวมาก็แทบจะล้มลงจากเก้าอี้

“เหล้าสามสิบไหมูลค่าสามพันตำลึงงั้นรึ นี่มันปล้นกันชัดๆเลย!”

จ้าวจีเอ๋อร์ยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้ารู้สึกเหมือนปล้น แต่พวกพ่อค้าผู้มั่งมีเหล่านั้นไม่ได้คิดเช่นนั้น ไม่เชื่อก็ลองดูสิ!”

เป็นไปตามคาด บรรดาแขกต่างพากันเสนอราคาเพื่อแย่งกันซื้อเหล้าชั้นดี

“ข้าให้สามพันห้าร้อยตำลึง!”

“อย่ามาแย่งข้านะ! ข้าให้สี่พันตำลึง!”

“ข้าให้ห้าพันตำลึง ข้าจะเหมาเหล้าทั้งหมดนี้!”

รสชาติของเหล้านั้นตราตรึงใจอย่างมาก ทำให้บรรดาแขกต่างไม่อยากพลาดเหล้ารสเลิศนี้ไปเลย ต่างก็พากันคำนวณและกระซิบหารือกัน

“ราคาขึ้นไปถึงห้าพันตำลึงแล้ว แต่เหล้านี้รสเลิศอย่างมาก ห้าพันตำลึงก็ถือว่าคุ้มค่า หรือข้าจะเพิ่มอีกดี?”

“นี่น่ะเป็นเหล้าแห่งแดนสวรรค์เชียวนะ จิบเดียวก็ติดใจ หากประมูลมาไม่ได้ต่อไปก็ไม่อาจได้ลิ้มลองอีกแล้ว หรือข้าจะใช้ทรัพย์สินทั้งหมดไปสู้สักตั้งดี?”

บรรดาภรรยาที่ติดตามมาด้วยต่างเกลี้ยกล่อมอย่างสุดกำลัง

“เจ้าบ้าไปแล้วรึ หากเพิ่มราคาไปอีกจะไม่เหลืออะไรแล้ว ต่อไปเจ้าคิดจะเร่ร่อนรึไง!”

“ท่านเจ้าค่ะอย่าเพิ่มราคาอีกเบน อย่าวู่วามเจ้าค่ะ!”

จ้าวชี่ว์ปิ้งและจ้าวฉี่หมิงที่นั่งอยู่มุมอับสายตาได้เห็นความมหัศจรรย์ของสบู่และได้กลิ่นหอมของน้ำหอม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกตื่นเต้นเลย

มีเพียงเหล่าชั้นดีที่ได้ลิ้มลอง รสชาติเผ็ดร้อนหอมหวานนั้นยังคงค้างติดอยู่ในลำคอ เพียงจอกเดียวก็ยากที่จะลืมเลือนไปได้ มีหลายครั้งที่พวกเขาแทบจะประมูลราคาอย่างทนไม่ไหว

จ้าวฉี่หมิงพึมพำในใจว่า “ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องครอบครองเหล้าชั้นดีนี้ให้ได้!”

บรรดาแขกทุกคนต่างไม่ยอมถอยให้กัน ราคาสูงขึ้นเรื่อยๆจนสูงกว่าในตลาดมากกว่าพันเท่าแล้ว

ซูปั้นเฉินเรียกราคาให้สูงมากขึ้นทันที “แปดพันตำลึง! วันนี้ข้าจะคอยดูว่าเหล้าสามสิบไหนี้ใครจะแย่งข้าไปได้!”

ทันใดนั้นทุกคนก็เงียบสงัดไปหมด ซูปั้นเฉินดูถูกคนอื่น ๆ และพูดอย่างมั่นใจว่า “เหล้าเป็นของข้าแล้ว!”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงก็มีเสียงดังออกมาจากมุมอับสายตาว่า “เถ้าแก่ซูช่างโอหังยิ่งนัก!”

ซูปั้นเฉินมองไปและเห็นว่าจ้าวฉี่หมิงยืนเอามือไพล่หลัง ข้างๆยังมีจ้าวชี่ว์ปิ้งยืนอยู่ด้วย นั่นทำให้เขาตัวสะดุ้งโหยง