องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 244

จ้าวฉี่หมิงจ้องตาเขม็ง เขาวางมาดแล้วแนะนำตัว

“ข้าคืออัครเสนาบดีแห่งอาณาจักรจ้าว จ้าวฉี่หมิง พวกโจรป่าเห็นอัครเสนาบดีผู้นี้แล้วยังไม่รู้จักคุกเข่าอ้อนวอนขอชีวิตอีก ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปก็ได้!”

หัวหน้าโจรป่ามองเขา แววตาปรากฏความโกรธเกรี้ยวอย่างชัดเจน “จ้าวฉี่หมิง!”

จ้าวฉี่หมิงยิ้มประชดแล้วพูดว่า “รู้ว่าข้าคืออัครเสนาบดีแล้วยังไม่รีบจัดการตนเองอีก!”

หัวหน้าโจรป่ากำหมัดแน่นแล้วตะโกนว่า “ยอมจำนนบ้าอะไรของเจ้า! สหาย จัดการให้ยับ!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ต่อยหมัดเข้าใบหน้าของจ้าวฉี่หมิงจนล้มลงไป บรรดาโจรป่าพากันวิ่งลงมาจากเขา พวกเขาลงไม้ลงมืออย่างไม่ปรานีโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น

ซูปั้นเฉินนั้นเจ้าเล่ห์มาก เขาหลบความอันตรายอยู่ใต้รถม้าก่อนแล้ว

“สินค้า สินค้าของข้า เหลือไว้ข้าหน่อย ท่านทั้งหลายเหลือให้ข้าสักหน่อยเถิด!”

สมาชิกคณะทูตผู้หยิ่งผยองคนหนึ่งล้มลงกับพื้น เลือดสีแดงสดอาบพื้นไปหมด เขาตายตาไม่หลับและจ้องมองซูปั้นเฉินอยู่แบบนั้น ซูปั้นเฉินรับปิดปากลงทันที ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างหวาดกลัว

จ้าวชี่ว์ปิ้งเจียมตัวทันที เขากราบกรานอ้อนวอนอยู่กับพื้น “พอแล้ว โอ๊ย ขอร้องละพอได้แล้ว!”

ยิ่งเขาอ้อนวอนพวกโจรป่าก็ยิ่งคึกคัก และถีบบั้นท้ายของเขา ทั้งสองคนนี้ยังถือว่าโชคดี ส่วนจ้าวฉี่หมิงนั้นอนาถอย่างมาก

เขาถูกล้อมรอบอย่างแน่นหนา เขาถูกกระชากไปมา จากนั้นก็ถูกเตะไปเตะมาราวกับลูกบอล เขาถูกต่อยจนล้มลงแล้วถูกพวกโจรป่าดึงกระชากขึ้นมารุมต่ออีก

เขาโดนต่อยจนไม่เหลือเรี่ยวแรงจะทรงตัว รับหมัดแรงๆต่อกันเรื่อยๆจนใบหน้าบวมเป่งไปหมด เมื่อหัวหน้าโจรป่าเห็นว่าขนของไปหมดแล้ว จ้าวฉี่หมิงเองก็ถูกสั่งสอนจนแทบจะไม่ไหวแล้วจึงได้ออกคำสั่งว่า

“พอแล้วละสหาย ไว้ชีวิตมันไป ไปกันเถอะ!”

เหล่าโจรป่าหยุดมือลงแล้วผลักจ้าวฉี่หมิงทิ้งไป จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในป่าอย่างดีใจ จ้าวฉี่หมิงถูกโยนทิ้งไว้กับพื้นราวกับผ้าขี้ริ้ว เขาร้องคร่ำครวญเจ็บปวด

จ้าวชี่ว์ปิ้งรู้สึกว่าบั้นท้ายแทบจะเคลื่อนที่แล้ว เขานอนราบอยู่กับพื้นจนเหล่าเด็กรับใช้ต้องมาพยุงจึงจะยืนขึ้นได้

ซูปั้นเฉินเองก็ออกมาจากใต้รถม้าอย่างสั่นกลัว เมื่อเห็นว่าสินค้าถูกขนไปหมดก็สบถในใจ อย่าว่าแต่สินค้าที่ซื้อเข้าร้านเลย แม้แต่เบาะรถม้าก็ถูกเปิดออก เบาะนุ่มๆ ที่อยู่ข้างในถูกถอดออกไปหมดแล้ว เหลือเพียงเสาไม่กี่ต้นที่รองรับมุมทั้งสี่ ซึ่งแทบจะดูเหมือนรถม้าเลย

ซูปั้นเฉินถอนหายใจยาวๆ “นี่มันสูญเสียไปหมดเลย เฮ้อเอาเถอะ ตราบใดมีชีวิตก็ย่อมต้องมีความหวัง”