องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 243

เมื่อมองไปยังความเละเทะเป็นหน้ากองบนพื้นแล้ว เด็กรับใช้และเหล่าผู้คุ้มกันขนส่งก็พากันร้องคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด แล้วช่วยกันพยุงลุกขึ้น

จ้าวชี่ว์ปิ้งค่อยๆนั่งแล้วยืนขึ้นอย่างโซเซ เขาเก็บรองเท้าที่อยู่ห่างออกไปสองสามเมตรแล้วกัดฟันพูดว่า

“โอ๊ย คนพวกนี้ลงมือหนักจริงๆ......โอ๊ย......”

เมื่อเงยหน้ามองไปดูจ้าวฉี่หมิงอยู่ไม่ไกลนักยังคงกองอยู่กับพื้น จึงได้รีบมาดู “อัครเสนาบดีจ้าว! ทานเป็นอย่างไรบ้าง!”

จ้าวฉี่หมิงถูกทำร้ายจนตาเขียวไปหมด ตาที่บวมปูดเหม่อมองไปยังท้องฟ้าแล้วกัดฟันพูดว่า

“พวกเลว เจ้าพวกเลว! รอข้ากลับไปถึงจะต้องตัดศีรษะพวกมันให้หมด โอ๊ย......”

เขายิ่งพูดยิ่งโกรธ เขาคุมแรงไม่ได้แตะโดนบาดแผลตรงมุมปาก เจ็บจนเขาถึงกับสะดุ้ง จ้าวชี่ว์ปิ้งรีบพยุงเขาขึ้นมา ซูปั้นเฉินเองก็เข้าไปช่วยด้วย และพูดขึ้นว่า

“ท่านอัครเสนาบดีขอรับ เราไม่ควรอยู่ที่นี่นานเกินไป รีบเดินทางกันต่อจะดีกว่าขอรับ!”

จ้าวฉี่หมิงไม่รู้จะระบายความโกรธที่ไหน เขากุมใบหน้าบวมๆเอาไว้ตะคอกว่า

“เจ้ายังกล้าพูดอีกนะ ดูสิว่าเจ้าใช้เส้นทางอะไร! ข้าอุตส่าห์เห็นแก่ที่เจ้าเดินทางนับหลายปีจึงเชื่อใจเจ้าและร่วมทางด้วย แต่สุดท้ายกลับพบเจอเรื่องเช่นนี้ ดวงซวยจริงๆ!”

ซูปั้นเฉินเองก็รู้สึกไม่สบอารมณ์เช่นกัน ทรัพย์สินบนรถม้าถูกปล้นไปจนหมด แถมเหล้าสามสิบไหนั้นก็เป็นเงินของเขา อัครเสนาบดีจ้าวไม่เพียงแต่จะไม่เห็นแก่น้ำใจ แถมยังโทษว่าเขาเลือกใช้เส้นทางไม่ดีอีก ทั้งที่จ้าวฉี่หมิงเป็นคนทำผิดระเบียบ แต่กลับมาโทษเขา ซูปั้นเฉินพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“ท่านอัครเสนาบดี เส้นทางนี้คือทางมุ่งหน้าไปอาณาจักรจ้าวที่เลี่ยงไม่ได้ การมีโจรป่าออกมาเช่นนี้ก็เป็นปกติ เพียงแค่ปฏิบัติตามระเบียบก็จะปลอดภัยแล้วขอรับ แต่ท่านกลับแสดงสถานะอัครเสนาบดีของท่านออกมา พวกโจรป่าฆ่าไม่เลือกอยู่แล้ว ต่อให้บอกพวกมันว่าท่านคืออัครเสนาบดีไปก็เท่านั้นขอรับ”

จ้าวฉี่หมิงพยายามจ้องเขาเขม็งแล้วตะคอกว่า “เจ้าจะบอกว่าที่โดนปล้นเป็นเพราะความผิดของข้าทั้งหมดงั้นรึ?”

ซูปั้นเฉินเองก็ไม่กล้าพูดตรงๆ เขาก้มหน้าแล้วคารวะพร้อมพูดว่า “ข้าน้อยมิกล้าขอรับ”

จ้าวฉี่หมิงทำเสียงเย็นชา “คิดจะแข็งข้ออีกคนรึไง!”

จ้าวชี่ว์ปิ้งเกลี้ยกล่อมอยู่ข้างๆว่า “ท่านอัครเสนาบดีอย่าโกรธไปเลย อย่างไรเหล้าชั้นดีสามสิบไหของท่านก็ยังอยู่ เงินทองถูกปล้นไปก็ช่างเถิด แต่ว่าที่นี่ก็ไม่ควรอยู่ต่อนานๆ เรารีบออกเดินทางกันจะดีกว่า!”

จ้าวฉี่หมิงมองไปรอบๆกลัวว่าโจรป่าจะออกมาอีก แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะวางมาดแล้วจ้องซูปั้นเฉินเขม็งพร้อมพูดว่า

“มัวยืนบื้ออะไรอีก บอกให้คนของเจ้ารีบออกเดินทางได้แล้ว!”

ซูปั้นเฉินโกรธมากแต่ก็ไม่กล้าทำอะไร และเขาเองก็หวาดกลัวโจรป่าจริงๆจึงได้รีบเรียกรวมตัวแล้วจัดระเบียบ จากนั้นก็ออกเดินทางอีกครั้ง

จ้าวฉี่หมิงนั่งอยู่บนรถม้า แต่ก็ยังเอาแต่ด่าทอไม่หยุด

“พวกโจรป่าพวกนี้ รอข้ากลับไปถึงก่อนเถอะ ข้าจะต้องจัดการพวกมันให้หมดในคราวเดียว ให้พวกมันรู้ซะบ้างว่าการทำให้อัครเสนาบดีผู้นี้โกรธเกรี้ยวแล้วมันจะเป็นอย่างไร! ซีด โอ๊ยๆ......”